Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει την δυνατότητα εφαρμογής της προσέγγισης του Ιστορικού Αστικού Τοπίου (IAT) στο Ντουμπάι, μία μητρόπολη που συνδυάζει ταχύτατη ανάπτυξη, πολιτισμική ποικιλομορφία και διαρκή μετασχηματισμό του αστικού της ιστού. Ακολουθώντας μια μεθοδολογική διάρθρωση τριών φάσεων (θεωρητική-βιβλιογραφική ανάλυση, χωρική και πολιτισμική χαρτογράφηση, και συμμετοχική διερεύνηση μέσω ερωτηματολογίου και συζήτησης στρογγυλής τράπεζας) επιχειρείται η αποτίμηση της δυνατότητας ενσωμάτωσης του ΙΑΤ σε περιβάλλοντα με υψηλό βαθμό πολυπλοκότητας και αστικής δυναμικής. Τα αποτελέσματα αναδεικνύουν τη σημασία της άυλης κληρονομιάς και της τοπικής μνήμης σε μητροπολιτικά πλαίσια, επιβεβαιώνοντας τη θεωρητική επάρκεια του ΙΑΤ, αλλά και τις πρακτικές του προκλήσεις, όπως η απουσία συμμετοχικών μηχανισμών και η ετερογένεια των κοινοτήτων. Η μελέτη καταλήγει ότι το ΙΑΤ μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικό εργαλείο διαχείρισης της κληρονομιάς και ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής, υπό την προϋπόθεση της προσαρμογής του στις τοπικές ιδιαιτερότητες και της ενίσχυσης της κοινωνικής συμμετοχής. Η περίπτωση του Ντουμπάι λειτουργεί έτσι ως εργαστήριο εφαρμογής και επανανοηματοδότησης του ΙΑΤ στον 21ο αιώνα.

This thesis examines the applicability of the Historic Urban Landscape (HUL) approach to the city of Dubai, a global metropolis shaped by rapid development, cultural diversity, and ongoing urban transformation. Following a three-phase methodology (theoretical and bibliographic analysis, spatial and cultural mapping, and participatory research through a questionnaire and roundtable discussion), the study assesses the potential integration of HUL principles into highly dynamic and complex urban environments. The findings highlight the significance of intangible heritage and local memory in metropolitan contexts, confirming the conceptual adequacy of the HUL framework while also identifying practical challenges such as the limited presence of participatory mechanisms and the heterogeneity of urban communities. The study concludes that HUL can serve as an effective tool for heritage management and social cohesion, provided it is adapted to local specificities and supported by inclusive civic engagement. In this light, Dubai is presented as a living case study for the implementation and reinterpretation of the HUL approach in 21st-century urbanism.