Περίληψη

Η παρούσα μελέτη διερευνά πώς η Angela Carter μετατρέπει τη γυναικεία εμπειρία τραύματος σε λογοτεχνικό υλικό αξιοποιώντας τον Μαγικό Ρεαλισμό και τους φροϋδικούς μηχανισμούς απώθησης, μεθύστερου βιώματος και καταναγκασμού επανάληψης. Στο πρώτο, θεωρητικό, σκέλος αναπλάθεται η ευρωπαϊκή και λατινοαμερικανική γενεαλογία του Μαγικού Ρεαλισμού, δίνοντας έμφαση στην «λυμένη αντινομία» μεταξύ φυσικού και υπερφυσικού· παράλληλα, εξηγείται πώς οι φροϋδικές έννοιες φωτίζουν τη χρονικότητα του τραύματος, επιτρέποντας την εμφάνιση της βίας ως αδιάκοπης σκηνικής επιστροφής.

Στο κύριο μέρος αναλύονται τρία κείμενα της Carter, ώστε να φανεί η διαφοροποίηση της ψυχικής μηχανικής. Η Ματωμένη Κάμαρα παρουσιάζει ένα γοτθικό παραμύθι όπου το τραύμα της πατριαρχικής βίας επιστρέφει μέσα από επαναληπτικά μοτίβα-φετίχ (κλειδί, λεκές αίματος, μουσική). Ο Μαγικός Ρεαλισμός εδώ εδράζεται σε μικρές, αδύνατες λεπτομέρειες που ο αφηγητής θεωρεί φυσιολογικές, μετατρέποντας την έπαυλη σε εξωτερικευμένο ασυνείδητο. Το Πάθος της Νέας Εύας εξετάζει μια δυστοπική επέμβαση αλλαγής φύλου, η οποία αρχικά λειτουργεί ως κενό συνείδησης και αποκτά τραυματική ισχύ μόνο όταν μελλοντικά γεγονότα (έρημος Zero, αποκάλυψη Tristessa) ανασημασιοδοτούν τη μνήμη. Το μεθύστερο βίωμα συνδέεται με ένα θαυμαστό βιοπολιτικό σώμα που αποδέχεται τους κανόνες του κόσμου του χωρίς λογική εξήγηση. Στη Σαδική Γυναίκα, τέλος, η Carter σχολιάζει τη σαδική πορνογραφία ως σκηνή επαναλαμβανόμενης βίας: οι θύτες και τα θύματα εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο όπου η υπερβολή και η παρωδία κανονικοποιούν το φρικώδες, μια λογοτεχνική εκδοχή του καταναγκασμού επανάληψης.

Συνολικά, η εργασία δείχνει ότι ο Μαγικός Ρεαλισμός στην Carter δεν αποτελεί απλή αισθητική επιλογή· λειτουργεί ως στρατηγική που καθιστά το τραύμα ορατό, επιτρέποντας ταυτόχρονα την αποστασιοποίηση και την κριτική αποδόμηση των πατριαρχικών αφηγημάτων.

Abstract

This study explores how Angela Carter transforms the female experience of trauma into literary material by utilizing magical realism and the Freudian mechanisms of repression, afteraction, and compulsive repetitive experience. The first, theoretical, part reconstructs the European and Latin American genealogy of magical realism, emphasizing the “resolved antinomy” between the natural and the supernatural; at the same time, it explains how Freudian concepts illuminate the temporality of trauma, allowing violence to appear as an uninterrupted stage return.

The main part analyzes three texts by Carter, in order to show the differentiation of psychic mechanics. The Bloody Chamber presents a Gothic fairy tale where the trauma of patriarchal violence returns through repetitive fetish motifs (key, bloodstain, music). The Magical Realism here is based on small, impossible details that the narrator considers normal, transforming the mansion into an externalized unconscious. The Passion of the New Eve examines a dystopian sex change operation, which initially functions as a void of consciousness and acquires traumatic power only when future events (the Zero Desert, the Tristessa Apocalypse) re-signify the memory. The subsequent action is connected to a miraculous biopolitical body that accepts the rules of its world without logical explanation. Finally, in The Sadistic Woman, Carter comments on sadistic pornography as a scene of repeated violence: perpetrators and victims are trapped in a vicious cycle where exaggeration and parody normalize the horrific—a literary version of the repetition compulsion.

Overall, the work shows that magical realism in Carter is not a simple aesthetic choice; it functions as a strategy that makes trauma visible while allowing for the distancing and critical deconstruction of patriarchal narratives.