Η παρούσα εργασία πραγματεύεται τις έννοιες της μνήμης και της λήθης στο χωρικό πλαίσιο ενός δρόμου, της οδού Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης, όπως αποτυπώνονται στα κτίρια, στα μνημεία, στα αγάλματα και στις πλατείες αυτού του δρόμου.

Εξετάζονται οι όψεις και οι χρήσεις του δρόμου από την περίοδο της Τουρκοκρατίας έως σήμερα. Μνημονεύονται τα σημαντικότερα τοπόσημα και οι λόγοι που τα κάνουν να ξεχωρίζουν, καθώς και το πώς ο Δήμος Θεσσαλονίκης και οι διάφοροι φορείς νοηματοδοτούν τα σημεία αυτά. Τέλος, ο λόγος για τον οποίο κάποια από τα σημεία αυτά έχουν αναδειχθεί περισσότερο από άλλα ή έχουν περάσει ή τείνουν να περάσουν στη σφαίρα της λήθης.

Η εργασία καταλήγει στο ότι αυτό που θέλουν να θυμούνται οι άνθρωποι είναι ό,τι τους κάνει υπερήφανους και χαρούμενους, ενώ ό,τι τους κάνει να αισθάνονται ενοχές το απωθούν στην περιοχή της λήθης. Και η Θεσσαλονίκη έχει στιγμές που δεν θέλει να θυμάται, γιατί δεν είναι υπερήφανη γι΄αυτές.

This paper deals with the concepts of memory and oblivion within the spatial contex of a street, Venizeloy Street in Thessaloniki, as depicted through the buildings, monuments, statues, squares of the street.

The aspects and uses of the road are examined from the period of the Turkish occupation until today.The most important landmarks and the reasons that make them stand out are mentioned as well as how the Municipality of Thessaloniki and the various bodies mark these points. Finally, the reasons why some of these points have been highlighted more than others or have passed or tend to pass into the realm of oblivion.

The essay concludes that what people want to remember is what makes them proud and happy, while what makes them feel guilty repels it into the region of oblivion. And Thessaloniki has moments that it doesn't want to remember, because it's not proud of them.