Τα responsive environments πλέον μας περικυκλώνουν όλο και περισσότερο
στην καθημερινή ζωή - και μας συμπεριέχουν μαζί με τα τεχνουργήματά μας - χωρίς να
έχουμε συνείδηση για το γεγονός αυτό ή χωρίς να γνωρίζουμε από που προέρχονται ή
τα στάδια μέσω των οποίων εξελίχθηκαν και συνεχίζουν να εξελίσσονται.
Τα αντικείμενα έγιναν υβριδικές, τεχνοφυσικές, μη-ανθρώπινες οντότητες, που
αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες ή τις συμπεριφορές μας. Μαζεύουν στοιχεία και τα
επεξεργάζονται, αποδίδουν ανατροφοδοτήσεις και χτίζουν συμπεριφορές.
Καταναλώνουμε περιεχόμενα και αποτελέσματα και μας διαφεύγουν τα βήματα
επεξεργασίας των μηχανήματων και την επικοινωνία μεταξύ τους.
Η δικτύωση των πραγμάτων στο χώρο γίνεται σιωπηρή (implicit), επίμονη
(persistent) και αόρατη (invisible) και η τεχνητή νοημοσύνη γίνεται διάχυτη.
Ο σχεδιασμός αντιμετωπίζει την ανάγκη αναπροσανατολισμού ανάμεσα στις
παραδοσιακές αρχές σχεδίασης και την ανατροπή των ρόλων υποκειμένου-
αντικειμένου. Πηγάζει από τις θεωρίες της ψυχολογίας, της αντίληψης και των
affordances, μελετάει την σχέση ανθρώπου-μηχανής-περιβάλλοντος και το
μετασχηματισμό της. Το αποτέλεσμα του σχεδιασμού μετατοπίζεται από το
τεχνούργημα στην εμπειρία που θα βιώσει ο χρήστης σε έναν, πλέον, μετά-αλφαβητικό
κόσμο, όπου οι εικόνες αντικατέστησαν τις λέξεις και ο χρόνος απέκτησε δομικό ρόλο.
Η παρούσα εργασία προσπαθεί να προσφέρει μια προσέγγιση ανάγνωσης,
διαβάζοντας αναδρομικά τις συνθήκες και τις τεχνολογίες που κατέστησαν τη βάση για
την σύγχρονη τάση των εξελίξεων. Μελετάει με μια περιορισμένη συλλογή
εφαρμοσμένων παραδειγμάτων, που συμπεριέχουν από βασικά στοιχεία
μετασχηματισμού, διαδραστικότητας ή αλληλεπίδρασης μέχρι πιο ανεπτυγμένα
στοιχεία τεχνητής νοημοσύνης, το ρόλο του σχεδιασμού σε επιλεγμένα πεδία
εφαρμογής όπως της τέχνης, της αρχιτεκτονικής, του εμπορίου ή της εκπαίδευσης. Το
κείμενο που ακολουθεί δεν έχει την απαίτηση να προσφέρει μια οριστική,
ολοκληρωμένη και συγχωνευμένη κατανόηση, αλλά να την βελτιώσει για πως ο
σχεδιασμός προσεγγίζει την σύνδεση και την αλληλεπίδραση μεταξύ του φυσικού και
του ψηφιακού κόσμου.

Responsive environments now surround us more and more in everyday life - and
co-contain us along with our artifacts - without being conscious of this fact or knowing
where they came from or the stages through which they evolved and continue to
evolve.
Objects have become hybrid, techno-physical, non-human entities that reflect
our needs or behaviors. They gather data and process it, deliver feedback and build
behaviors. We consume contents and results and miss the steps of the machines'
processing and communication between them.
The networking of things in space becomes implicit, persistent and invisible and
AI becomes pervasive.
Design is faced with the need to reorient itself between traditional design
principles and the inversion of subject-object roles. Drawing from theories of
psychology, perception and affordances, it studies the human-machine-environment
relationship and its transformation. The design effect shifts from the artefact to the user experience in a now post-alphabetic world, where images have replaced words and time has acquired a structural role.
This paper tries to offer a reading approach, reading retrospectively the
conditions and technologies that became the basis for the contemporary trend of
developments. It studies with a limited collection of applied examples, ranging from
basic elements of transformation, interactivity or interaction to more developed
elements of artificial intelligence, the role of design in selected fields of application suchas art, architecture, commerce or education. Without arriving at an arrival point, an attempt is made to improve understanding of how design approaches the connection and interaction between the physical and digital worlds.