Στην παρούσα εργασία, γίνεται μια εμβάθυνση στο έργο της Clarice Lispector και ειδικότερα στο τελευταίο της μυθιστόρημα, την Ώρα του αστεριού σε συνάρτηση με το έργο του Edouard Louis. Επιχειρείται μια συγκριτολογική μελέτη των δύο συγγραφέων στη βάση τριών αξόνων. Ο πρώτος άξονας είναι η ενασχόληση και των δύο με κοινωνικά ζητήματα της εποχής και του τόπου τους, ο δεύτερος σχετίζεται με τις μεταμοντέρνες τεχνικές αφηγήσεις που υιοθετούν και ο τρίτος εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο αυτοβιογραφικά στοιχεία και των δύο αλληλοεπιδρούν και επηρεάζουν την γραφή τους. Μέσα από μια διαθεματική οπτική, διερευνάται η διαπλοκή των συστημάτων εξουσίας που σχετίζονται με το φύλο, την φυλή και την τάξη όπως αποτυπώνονται στην δουλειά τους και όπως αντανακλώνται από τις προσωπικές τους ιστορίες και ταυτότητες. Πιο συγκεκριμένα, διερευνάται η σχέση ανάμεσα στις μη προνομιούχες ταυτότητες που τόσο οι ίδιοι οι συγγραφείς όσο και οι πρωταγωνιστές των μυθιστορημάτων τους φέρουν και το πώς αυτές επηρεάζουν την μορφή αλλά και το περιεχόμενο των γραπτών τους. Το συμπέρασμα στο οποίο η μελέτη αυτή καταλήγει, είναι πως και οι δύο συγγραφείς, λαμβάνοντας υπόψιν την πολυπλοκότητα των διαφορετικών συστημάτων καταπίεσης όπως είναι ο καπιταλισμός, η πατριαρχία ή ο ρατσισμός, παράγουν έργα που ωθούν την λογοτεχνία στα όρια της. Εισάγουν καινοτομίες στον τρόπο γραφής τους, σχολιάζουν την δυσκολία της γλώσσας να περιγράψει πολυδιάστατα την πραγματικότητα και επιδιώκουν να εισάγουν πολλαπλές οπτικές στις ιστορίες τους. Έτσι, θα έλεγε κανείς πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε το παράδειγμα μιας λογοτεχνίας που τείνει να είναι όσο γίνεται περισσότερο συμπεριληπτική και ταυτόχρονα να υπενθυμίζει ενσυνείδητα τα όριά της.
The present essay, delves into the work of Clarice Lispector and especially her last novel The Hour of the star, in relation to the work of Edouard Louis. It is the attempt for a comparative study between the two writers on the basis of three elements. The first element is the engagement of both of them with social issues of their time and place, the second one has to do with the post-modern techniques of narration that they adopt and the third examines the way in which autobiographical facts on both of them collaborate and effect their writing. Through an intersectional approach, the intertwining of the power structures related to gender, race and class is being examined, according to the way they are presented in their work and the way they reflect they’re personal stories and identities. More specifically, what is being investigated is the relationship between marginalized identities, which both the writers as well as the protagonists of their novels represent, and the way these identities influence the form and the context of their scripts. The conclusion in which this study is coming, is that both writers, by taking into consideration the complexity of different oppression systems such as capitalism, patriarchy and racism, they produce novels that push literature to its limits. They introduce novelties on the way they write, comment on the difficulty of language to describe multidimensionally the reality and aim to bring to their narratives a bigger spectrum of points of view. So, it could be said that, in both occasions, we have the paradigm of a literature that tends towards becoming as inclusive as possible, while it consciously reminds at the same time its own limits.
Αφηγήσεις της Ετερότητας: Clarice Lispector και Edouard Louis