« ΤΟ ΛΩΒΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΧΙΟΥ» ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΦΙΜΩΜΕΝΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

“The Leprosarium of Chios”. Historical review, social options and future prospects of local’s history “silent witness”. (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ, ΠΟΛΥΝΑ
  3. Δημόσια Ιστορία (ΔΙΣ)
  4. 21 Μαρτίου 2021 [2021-03-21]
  5. Ελληνικά
  6. 67
  7. ΚΑΒΑΛΑ, ΜΑΡΙΑ
  8. ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΑΚΗ, ΛΗΔΑ | ΓΑΖΗ, ΕΦΗ
  9. Δημόσια Ιστορία | Τοπόσημο | Αρρώστια | Εγκλεισμός | Απαξίωση | Συλλογική μνήμη | Λήθη
  10. 75
  11. 2
  12. ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΠΙΝΑΚΑ
    • Η παρούσα εργασία χωρίζεται σε δύο τμήματα. Στο πρώτο μέρος, αποτυπώνεται το θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο περιλαμβάνει την ιστορική διαδρομή και την παρουσίαση του παλαιότερου λεπροκομείου στον ελλαδικό χώρο: του Λωβοκομείου της Χίου. Η ιστορία του ιδρύματος ξεκινά το 1378, όταν οι Γενοβέζοι κατακτητές ιδρύουν το πρώτο ίδρυμα για λεπρούς, προκειμένου να περιορίσουν την εξάπλωση της αρρώστιας στο νησί. Πέρα από την ιστορική αναδρομή, στο κομμάτι αυτό διασαφηνίζονται οι συνθήκες διαβίωσης και οι δυνατότητες επικοινωνίας που είχαν με τους γείτονές τους. Επίσης, σε αυτό το τμήμα της έρευνας αποτυπώνονται η «προνομιακή» μεταχείριση και τα οφέλη που απολάμβαναν οι λεπροί, σε σχέση με άλλα νοσηλευτικά ιδρύματα, κάτι που φαίνεται να ισχύει για όλη τη διάρκεια των εξακοσίων χρόνων λειτουργίας του ιδρύματος αλλά που τεκμηριώνεται κυρίως από το 18ο αι. και μετά. Οι καλές συνθήκες διαβίωσης επιβεβαιώνονται και από τις μαρτυρίες των περιοίκων, που έζησαν κοντά στους λεπρούς, για μια εικοσαετία περίπου, πριν την εύρεση, από τους επιστήμονες, της θεραπείας για τη λέπρα. Στο δεύτερο μέρος επιχειρείται η παράθεση των αιτιών και των καταστάσεων που οδήγησαν στο κλείσιμο του ιδρύματος, και των λόγων που αυτό παραμένει αφύλακτο, μετά το οριστικό του σφράγισμα, το 1959. Επίσης αποτυπώνεται η τωρινή του κατάσταση και περιγράφονται οι εικόνες καταστροφής και εγκατάλειψης του, στις μέρες μας. Επιπρόσθετα, στην εργασία παρουσιάζονται και αναλύονται όλες οι άξιες λόγου προσπάθειες που οι επίσημες αρχές κατέβαλαν για την αποκατάσταση των οικίσκων, χωρίς ωστόσο αυτές να τελεσφορήσουν. Τελική επιδίωξη της παρούσης έρευνας αποτελεί η επισήμανση της αξίας του μοναδικού αυτού αρχιτεκτονικού μνημείου και η υπενθύμιση στους ντόπιους, ότι ο πολιτισμός, η ιστορία και η συλλογική μνήμη είναι κάτι περισσότερο από τα ηρωικά κατορθώματα. Οι άγνωστες πτυχές της ανώνυμης ζωής, που έφερε στο φως η Προφορική Ιστορία, οι οποίες αποτυπώνουν τις συνθήκες διαβίωσης ανθρώπων που τους συνδέει μια κοινή μοίρα, ακόμη και σε δύσκολες περιπτώσεις όπως αυτές του κοινωνικού αποκλεισμού, είναι Ιστορία, και μάλιστα Δημόσια.
    • This dissertation is divided into two parts. The first part, the theoretical one, includes the historical “way” and the whole presentation of the oldest leprosarium built in Greece, the leprosarium of Chios. The history of this building begins in 1378, when Genoese conquerors created the first hospital for lepers, to reduce the spread of disease, in the island. Beyond the historical flashback, in this part, is also clarified the living conditions, and the opportunities they had to contact and communicate with their “neighborhood”. The privileged treatment and the “benefits”, that lepers “enjoyed” in their lives, in comparison το other nursing structures, during the 600 years of institutional operation, as well as the initiatives taken for their care, are also mentioned in this part of research. The good standards of living are confirmed by the testimony of the neighbors, who lived very close to lepers for at least 20 years, before “science” cured the illness. In the second part, the research attempts to explain all the causes and the circumstances, under which, the leprosarium came to its end, and also, the reasons that it still remains unguarded, after its final closure in 1959. In addition, there is an attempt to depict the current situation and also to describe the images of desolation and disaster that prevail nowadays. Furthermore, in this dissertation are presented and analyzed all the serious actions that have been taken by the authorities, to rebuilt the residences, but never came to an end. The final purpose of this research, is to emphasize on the value of this unique, architectural monument and also to remind local people that culture, history and collective memory are something more than heroic attempts. The unknown moments of “anonymous” lives, which came to the surface by Οral Ηistory, revealing the conditions of living, among people who are connected to a common fate, even under difficult circumstances of social isolation, are also history, Public History.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.