Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει τις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις εμπειρίες εκπαιδευομένων και επαγγελματιών απέναντι στην Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ), εστιάζοντας σε δύο πεδία: την εκπαίδευση ενηλίκων και την οπτική επικοινωνία. Η μελέτη δομήθηκε γύρω από δύο ερευνητικά ερωτήματα: (α) κατά πόσο χρειάζονται αλλαγές στο εκπαιδευτικό πλαίσιο ώστε η ΤΝ να αξιοποιηθεί με τρόπο που προσδίδει προστιθέμενη αξία στη μαθησιακή διαδικασία, και (β) με ποιον τρόπο τα προϊόντα ΤΝ στην οπτική επικοινωνία δύναται να αποτελέσουν δημιουργίες που δεν βασίζονται σε τυχαία αποτελέσματα, αλλά σε κριτικές και συνειδητές επιλογές του δημιουργού.

Για τη συλλογή δεδομένων αξιοποιήθηκε ερωτηματολόγιο που διανεμήθηκε σε δείγμα 132 συμμετεχόντων. Το εργαλείο περιελάμβανε τόσο κλειστού τύπου όσο και ανοικτού τύπου ερωτήσεις, επιτρέποντας το συνδυασμό ποσοτικής και ποιοτικής ανάλυσης. Τα ευρήματα αναλύθηκαν με βάση θεματικούς άξονες: ενδυνάμωση ενηλίκων, ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων, θεσμικό και δεοντολογικό πλαίσιο, εκπαιδευτικός μετασχηματισμός, επαναπροσδιορισμός της δημιουργικότητας, κριτική επιλογή και σύνθεση, πειραματισμός και καινοτομία, καθώς και μετατόπιση της επαγγελματικής ταυτότητας.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η ΤΝ μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην εκπαίδευση ενηλίκων, υπό την προϋπόθεση ότι πλαισιώνεται από κατάλληλες παιδαγωγικές προσεγγίσεις και θεσμική υποστήριξη. Η ανάγκη για εκπαίδευση των διδασκόντων, ανάπτυξη ψηφιακών δεξιοτήτων και προστασία δεδομένων αναδείχθηκαν ως κρίσιμες προϋποθέσεις. Στον τομέα της οπτικής επικοινωνίας, η ΤΝ θεωρείται εργαλείο που ενισχύει τη δημιουργικότητα και τον πειραματισμό, χωρίς όμως να υποκαθιστά τον ρόλο του σχεδιαστή, ο οποίος παραμένει ο κριτικός επιμελητής και υπεύθυνος δημιουργός.

Η εργασία καταλήγει ότι η ΤΝ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απλή τεχνική καινοτομία, αλλά ως μοχλός εκπαιδευτικού και επαγγελματικού μετασχηματισμού. Η κριτική, δημιουργική και υπεύθυνη αξιοποίησή της είναι ικανήνα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός πιο πλουραλιστικού και αποτελεσματικού μαθησιακού και δημιουργικού περιβάλλοντος, θέτοντας παράλληλα το πλαίσιο για μελλοντική έρευνα και πολιτικές εφαρμογές.

This thesis investigates the attitudes, perceptions, and experiences of learners and professionals towards Artificial Intelligence (AI), focusing on two main fields: adult education and visual communication. The study was structured around two research questions: (a) whether changes in the educational framework are required for AI to be effectively integrated in ways that add value to the learning process, and (b) how AI-generated outputs in visual communication can constitute meaningful creations based on critical and conscious choices rather than random results.

Data were collected through a questionnaire distributed to a sample of 132 participants. The instrument included both closed-ended and open-ended questions, allowing for a mixed-methods analysis that combined quantitative and qualitative approaches. The findings were examined through thematic axes: empowerment of adult learners, development of new skills, institutional and ethical framework, educational transformation, redefinition of creativity, critical selection and composition, experimentation and innovation, and the shifting of professional identity.

Results indicate that AI can substantially contribute to adult education, provided that it is embedded within appropriate pedagogical approaches and supported by institutional frameworks. Teacher training, the development of digital competences, and the protection of personal data emerged as critical prerequisites. In the field of visual communication, AI is perceived as a tool that enhances creativity and experimentation, yet it does not replace the role of the designer. Instead, the designer remains the critical curator and responsible creator who gives meaning and context to algorithmic outputs.

The study concludes that AI should not be treated merely as a technical innovation but rather as a driver of educational and professional transformation. Its critical, creative, and responsible use can foster more democratic and effective learning and creative environments, while also laying the groundwork for future research and policy applications.