Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι ο ρόλος του κινηματογράφου στη μετασχηματίζουσα μάθηση και στηρίζεται ερευνητικά στις απόψεις των εκπαιδευτών και των εκπαιδευομένων σε Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας. Στο πεδίο της εκπαίδευσης ενηλίκων χρειάζεται περαιτέρω μελέτη για την εφαρμογή της κινηματογραφικής εκπαίδευσης ώστε να ενθαρρύνονται οι εκπαιδευτές και οι εκπαιδεύτριες να την ενσωματώνουν στη διδασκαλία τους. Οι ταινίες του κλασικού κινηματογράφου μπορούν να αποτελέσουν αφαλτήριο για αποπροσανατολιστικά διλήμματα τα οποία επιφέρουν μετασχηματισμό και ευνοούν τη μάθηση. 

Σκοπός της έρευνας είναι να αναδείξει τη σύνδεση των επιμέρους στοιχείων της μετασχηματίζουσας μάθησης με την τέχνη και ειδικότερα με τον ποιοτικό κινηματογράφο. Αναλύοντας τις μετασχηματιστικές προεκτάσεις της τέχνης. Μεθοδολογικά η έρευνα είναι ποιοτική αλλά ακολούθησε ποιοτική και ποσοτική προσέγγιση για την συλλογή δεδομένων και την ενίσχυση των συμπερασμάτων. Η έρευνα απευθύνεται σε εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους που έχουν έρθει σε επαφή με τον κινηματογράφο στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας. Τα μέσα συλλογής των δεδομένων ήταν διαδικτυακά ερωτηματολόγια σε φόρμα Google και συνεντεύξεις με εκπαιδευτές ΣΔΕ. Για την ανάλυση των συνεντεύξεων χρηδιμοποιήθηκε η μέθοδος ανάλυση περιεχομένου με βάση συγκεκριμένους άξονες. Τα ερευνητικά ερωτήματα εστιάζουν στις απόψεις των εκπαιδευτών και των εκπαιδευομένων στα ΣΔΕ σχετικά με την τέχνη και τον κινηματογράφο αλλά και τον μετασχηματισμό που επιφέρουν. 

Το θεωρητικό μέρος της εργασίας δομείται σε τρεις κύριους άξονες. Αρχικά επιχειρείται μια ιστορική επισκόπηση της δημιουργίας και εξέλιξης του κινηματογράφου στο δυτικό κόσμο εστιάζοντας στα κινηματογραφικά ρεύματα. Στη συνέχεια παρουσιάζεται η θεωρία της Μετασχηματίζουσας μάθησης του Mezirow και οι απόψεις άλλων θεωρητικών που διερεύνησαν το μετασχηματισμό στο πεδίο της εκπαίδευσης ενηλίκων. Στο τρίτο κεφάλαιο συσχετίζονται οι τέχνες και ο κινηματογράφος με τη θεωρία της μετασχηματίζουσας μάθησης ενώ στο τέταρτο κεφάλαιο γίνεται μια σύντομη αναφορά στον θεσμό των Σχολείων Δεύτερης Ευκαιρίας.  

The subject of this study is the role of cinema in transformative learning and is based on the perspectives of educators and learners  in Second Chance Schools. In the field of adult education, further research is required into the imlpementation of film education, in order to encourage educators to integrate it into their teaching. Classic cinema films can serve as a starting point for disorienting dilemmas, which lead to transformation and promote learning.

The aim of the research is to highlight the connection between the key elements of transformative learning and art and more specifically, quality cinema by analyzing the transformative dimensions of art. Methologically, the reserch is qualitive, but it employed both qualitative and quantitive aproaches for data collection and to strengthen the conclusions. The research targets educators and learners who have been exposed to cinema in Second Chance Schools. The data collection tools included online questionnaries via Google forms and interviews, content analysis was used based on specific thematic axes. The research questions focus on the views of educators and leanrers in Second Chance Schools regarding art and cinema, as well as the transformation they bring about.     

The theoritical part of the study is structured around three main axes. First, it attempts a historical overview of the creation and evolution of cinema in the Western world, focusing on major cinematic movements. Next, it presents Mezirow' theory of transformative learning along with the views of othew theorists who explored transformation in the field of adult education. The third chapter connects the arts and cinema with the theory of transformative learning, while the fourth chapter provides o brief overview of the institution of Second Chance Schools.