Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει την τραγωδία του Ευριπίδη «Ελένη» σε αντιπαραβολή με την «Ελένη» του Γ. Σεφέρη. Ο Ευριπίδης, τολμηρός και νεωτεριστής, κινείται μέσα στο πνεύμα της εσωτερικής αναζήτησης, της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης, του βάθους ψυχής. Ο τρωικός μύθος χρησιμοποιείται ως μέσο για να προβληθεί η φρίκη του πολέμου, οι απώλειες, η ματαιότητα. Ο Σεφέρης έζησε σε μία άλλη εποχή, βίωσε όμως και ο ίδιος συνθήκες πολέμου, ξενιτιά, ξεριζωμό, αδικία. Σε έναν παράλληλο διάλογο των δύο έργων, γίνεται προσπάθεια να αναδειχθεί η αντιπολεμική διάσταση που τα διακατέχει καθώς και να τονιστεί η διαχρονικότητα και ο συσχετισμός δύο έργων τα οποία έχουν δημιουργηθεί σε εντελώς διαφορετικές εποχές.

Στην εισαγωγή της εργασίας, θα αναφερθούν συνοπτικά τα ζητήματα τα οποία θα αναλυθούν στις κυρίως ενότητες: η ανατροπή του μύθου της Ελένης από τον Ευριπίδη και τον Σεφέρη, το αντιπολεμικό στοιχείο, η θέση και η παρουσία της γυναίκας. Στην επόμενη ενότητα, θα σκιαγραφηθούν οι βασικές εκδοχές του μύθου από την αρχαιότητα και πώς διαφοροποιείται η πρόσληψή του ανά εποχή, θα γίνει αναφορά στην έννοια του «ειδώλου» ως συμβόλου ψευδαίσθησης και θα εξεταστεί πώς ο Ευριπίδης ενσωματώνει και επεκτείνει αυτή την ιδέα δραματουργικά στην τραγωδία του.

Στη συνέχεια, θα επεκταθούμε στην ανάλυση της τραγωδίας με βασικό άξονα την Ελένη, όχι ως αφορμή πολέμου αλλά ως φωνή λογικής, θύμα ψευδών αφηγήσεων• πώς η Ελένη λειτουργεί ως σχόλιο για την απώλεια και την αποδόμηση της ηρωικής ιστορίας. Ακολουθεί κατόπιν η ανάλυση της «Ελένης» του Σεφέρη ως σύμβολο εθνικής ήττας, ιστορικής ψευδαίσθησης και χαμένης αλήθειας• πώς διαψεύδεται η ιστορία μέσα από τον χαρακτήρα της Ελένης, η ειρωνεία απέναντι στον ηρωισμό, το κενό που αφήνει πίσω της η βία και η θυσία χωρίς νόημα.

Στην επόμενη ενότητα, θα παρουσιαστεί συγκριτική ανάγνωση των δύο έργων με βάση τα όσα έχουν αναλυθεί στις προηγούμενες ενότητες: ποια είναι τα κοινά μοτίβα των δύο δημιουργών, η Ελένη ως κοινός άξονας συμβόλου εξαπάτησης, παρερμηνείας αλλά και αλήθειας, η μεταμόρφωση της Ελένης από αφορμή πολέμου σε πρόσωπο - φωνή. Πώς χρησιμοποιούν τον μύθο οι δύο δημιουργοί όχι για να εξυμνήσουν την ιστορία αλλά για να τη σχολιάσουν κριτικά. Πριν το κλείσιμο, παρεμβάλλεται μία ενότητα αφιερωμένη στη γυναίκα - Ελένη και τον πόλεμο, ως γυναίκα που δεν προκαλεί αφενός στον Ευριπίδη και στον Σεφέρη αφετέρου, μιλάει με τη σιωπή της και πώς ενσαρκώνει τη μοίρα των γυναικών που κουβαλούν τις καταστροφές των πολέμων χωρίς να τους προκαλούν. Τέλος, η εργασία ολοκληρώνεται με γενικά συμπεράσματα από την προσέγγιση που προηγήθηκε και πώς δύο «δραματουργοί» με απόσταση αιώνων αξιοποίησαν τον ίδιο μύθο για να εκφράσουν το ίδιο βαθύ νόημα.

The aim of this thesis is to present Euripides’ tragedy Helen in comparison w George Seferis’ Helen. Euripides, bold and innovative, moves within the spirit of introspection, doubt, questioning, and emotional depth. The myth of the Trojan War is used as a medium through which the horror of war, its losses, and its futility are revealed. Seferis, although he lived in a different era, also experienced war, exile, displacement, and injustice. Through a parallel dialogue between the two works, this study attempts to highlight the anti-war dimension that permeates both, while also emphasizing their timelessness and the connection between two texts written in completely different historical contexts.

The introduction outlines the topics that will be explored in the main sections: the transformation of the Helen myth by Euripides and Seferis, the anti-war element, and the role and presence of the female figure. The next chapter will outline the basic versions of the myth as shaped through antiquity and how its reception differs depending on the era. There will be reference to the concept of the “eidolon” as a symbol of illusion, and an examination of how Euripides incorporates and expands this idea dramaturgically in his tragedy.

Following this, the analysis will focus on Euripides’ tragedy, with Helen at the center—not as the cause of war but as a voice of reason, a victim of false narratives; how she becomes a commentary on loss and the deconstruction of heroic history. Then, attention will shift to Seferis’ Helen, where she is interpreted as a symbol of national defeat, historical illusion, and lost truth; how history is undermined through her figure, irony is directed against heroism, and how violence and meaningless sacrifice leave behind only emptiness.

The next chapter offers a comparative reading of the two texts, based on the preceding analyses: identifying the shared motifs of the two dramatists, with Helen as a common axis—symbol of deception, misinterpretation, and ultimately of truth—her transformation from a cause of war to a figure with voice and agency. Both authors use myth not to glorify history, but to critically reflect on it. Before the conclusion, a section is devoted to the figure of Helen as a woman and her relation to war: a woman who, in Euripides’ case, does not cause the war, and in Seferis’, speaks through her silence and embodies the fate of women who bear the consequences of war without ever initiating them.The thesis concludes with general reflections on the previous analyses and on how two dramatists, separated by centuries, employed the same myth to express the same profound truth.