Η διγλωσσία και οι μετακινήσεις πληθυσμών αποτελούν φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη κοινωνία ανά τους αιώνες. Η μετακίνηση μίας εθνοτικής ομάδας προς μία άλλη χώρα συχνά δημιουργεί την ανάγκη των μελών αυτής για τη διατήρηση της κοινοτικής τους γλώσσας. Μέσα σε αυτό το συγκείμενο, σε πολλές περιοχές ανά τον κόσμο εντοπίζονται κοινοτικά σχολεία, τα οποία συντελούν αισθητά με τις πρακτικές τους στη μεταλαμπάδευση της κοινοτικής/οικογενειακής γλώσσας/γλώσσας πολιτισμικής κληρονομιάς. Η μελέτη αυτή επιχειρεί να αναδείξει τις γλωσσικές πρακτικές των εκπαιδευτικών που διδάσκουν στο κοινοτικό σχολείο, καθώς και τις ιδεολογίες και τις στάσεις των εκπαιδευτικών, των γονέων και των μαθητών που συγκροτούν το σχολείο αυτό, προκειμένου να διερευνηθεί αν αυτές κινούνται προς την ευέλικτη ή τη ξεχωριστή διγλωσσία. Έχοντας τον παραπάνω στόχο, η παρούσα εργασία περιλαμβάνει αρχικώς το θεωρητικό και ακολούθως το ερευνητικό μέρος. Στο βιβλιογραφικό μέρος αναλύονται βασικοί σχετικοί όροι, οι οικογενειακές γλωσσικές πολιτικές, τα κοινοτικά σχολεία και πληροφορίες για την ιστορική πορεία των Αρμένιων στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θράκη. Στο ερευνητικό μέρος, σε ένα πρώτο επίπεδο γίνεται αναφορά στη μεθοδολογία της έρευνας. Η έρευνα πρόκειται για μία ποιοτική έρευνα, η οποία βασίστηκε στην παρατήρηση της ερευνήτριας στα μαθήματα του αρμένικου κοινοτικού σχολείου της Αλεξανδρούπολης και σε δεδομένα συνεντεύξεων προηγούμενης έρευνας. Ο τρόπος ανάλυσης δεδομένων προήλθε με τη θεματική ανάλυση και την κριτική ανάλυση λόγου. Τα αποτελέσματα που προέκυψαν καταδεικνύουν πως η εκπαιδευτικός του αρχάριου τμήματος έκλινε προς την ευέλικτη διγλωσσία, διατηρώντας ωστόσο κάποιες πιο μονογλωσσικές ιδεολογίες, ενώ η εκπαιδευτικός του προχωρημένου τμήματος χωρίς να εκφράσει ρητά τις προτιμήσεις της, φάνηκε να ακολουθεί μία πιο μονογλωσσική προσέγγιση, η οποία βασίζονταν πιθανότατα στη μη αναγκαία χρήση των ελληνικών τόσο για την εκπαιδευτικό, όσο και για τους μαθητές λόγω της γλωσσικής τους επάρκειας στα αρμένικα. Ακόμη, οι μαθητές του κοινοτικού σχολείου δείχνουν διαφορετικές γλωσσικές συμπεριφορές με κάποιους να κλίνουν στην έντονη αποδοχή της αρμένικης γλωσσικής τους ταυτότητας, ενώ άλλοι να επιθυμούν να ταυτιστούν κυρίως με την ελληνική γλώσσα. Εστιάζοντας στις γλωσσικές ιδεολογίες των μαθητών μελετώνται κατά πόσο αυτές έχουν επηρεαστεί από τις ιδεολογίες των γονέων τους.

Bilingualism and population movements are phenomena that have characterized human society throughout the centuries. The migration of an ethnic group to another country often creates the need for its members to preserve their community language. Within this context, community schools are found in many parts of the world, significantly contributing through their practices to the transmission of the community/family language or heritage language. This study aims to highlight the linguistic practices of teachers working in a community school, as well as the ideologies and attitudes of the teachers, parents, and students that make up this school, in order to investigate whether these lean towards flexible or separate bilingualism. To achieve this objective, the present work includes both a theoretical and a research section. The literature review analyzes key related terms, family language policies, community schools, and provides historical background on Armenians in Greece, particularly in the region of Thrace. In the research section, the methodology of the study is first presented. This is a qualitative study based on the researcher’s observation of lessons at the Armenian community school, as well as on interview data from a previous study. The data were analyzed through thematic analysis and critical discourse analysis. The results show that the teacher of the beginner class leaned toward flexible bilingualism, although she retained some more monolingual ideologies. On the other hand, the teacher of the advanced class, without explicitly expressing her preferences, appeared to follow a more monolingual approach, likely due to the fact that both the teacher and the students had sufficient proficiency in Armenian and did not require the use of Greek. Furthermore, the students of the community school demonstrated varying linguistic behaviors—some strongly embracing their Armenian linguistic identity, while others seemed to prefer identifying more with the Greek language. Finally, the study explores to what extent students’ linguistic ideologies have been influenced by those of their parents.