Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τη συνάντηση της δημιουργικής γραφής με τη δημοσιογραφία, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο αφηγηματικές, λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές τεχνικές ενσωματώνονται στον δημοσιογραφικό λόγο και συμβάλλουν στον μετασχηματισμό του από απλή μετάδοση πληροφορίας σε πολυεπίπεδη αφήγηση με συναισθηματικό και κοινωνικό αντίκτυπο. Η μελέτη αναλύει θεωρητικά και παραδειγματικά πώς στοιχεία όπως η πλοκή, οι χαρακτήρες, η σκηνοθεσία, ο ρυθμός, η αφηγηματική δράση και η δραματουργική ένταση χρησιμοποιούνται στη σύγχρονη δημοσιογραφική πρακτική για να καταστήσουν τα ρεπορτάζ όχι μόνο κατανοητά, αλλά και βιωματικά.

Αφετηρία της ανάλυσης αποτελεί η διαπίστωση ότι η δημοσιογραφία έχει πάψει να λειτουργεί αυστηρά στο πλαίσιο της "αντικειμενικής πληροφορίας" και έχει στραφεί προς μια αφήγηση με επίκεντρο τον άνθρωπο, τη σύγκρουση, την εμπειρία και το συναίσθημα. Εξετάζονται κεντρικές θεωρητικές προσεγγίσεις (Labov, Ryan, van Dijk, Zelizer, Franklin, Brooks κ.ά.), που αναδεικνύουν τη σημασία της αφηγηματικής δομής και της δράσης, καθώς και η έννοια της ειδησεογραφικότητας (newsworthiness) ως αποτέλεσμα αφηγηματικών επιλογών και όχι απλώς ως αντικειμενικό δεδομένο.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον ρόλο του τίτλου και του lead στην οικοδόμηση του δημοσιογραφικού αφηγήματος, με αναφορά στις τεχνικές της δημιουργικής γραφής (μεταφορά, υπαινιγμός, προσωποποίηση, παροιμιώδεις εκφράσεις, γλωσσική οικονομία) που χρησιμοποιούνται για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και τη συγκινησιακή εμπλοκή του κοινού. Επισημαίνεται επίσης ο τρόπος με τον οποίο η πολυτροπικότητα των ψηφιακών μέσων ενισχύει τη σημασιοδότηση των τίτλων μέσα από την εικόνα, το χρώμα και το οπτικό περιβάλλον. Η εργασία εστιάζει επιπλέον στην έννοια της δεοντολογίας και της ευθύνης του δημοσιογράφου σε έναν κόσμο ρευστής πληροφορίας και πολυφωνικών αφηγήσεων. Επιχειρείται να αποδομηθεί η ψευδαίσθηση της πλήρους ουδετερότητας και να τονιστεί η σημασία της ενσυναίσθησης, της ειλικρίνειας και της γλωσσικής επινοητικότητας στην οικοδόμηση ενός αξιόπιστου, ηθικού και ανθρώπινου δημοσιογραφικού λόγου.

Συμπερασματικά, η εργασία προτείνει τη δημιουργική γραφή όχι ως διακοσμητικό στοιχείο, αλλά ως ουσιαστικό εργαλείο που συμβάλλει στην ενδυνάμωση της δημοσιογραφικής αφήγησης, στη σύνδεση της πληροφορίας με τη μνήμη, την εμπειρία και τη συναισθηματική κατανόηση. Η δημοσιογραφία του μέλλοντος, προτείνεται να είναι συγγενής της τέχνης: να αφουγκράζεται την κοινωνία, να ερμηνεύει την πραγματικότητα και να συνδιαλέγεται με τις φωνές της με αλήθεια, βάθος και αφήγηση.

This thesis explores the intersection between creative writing and journalism, focusing on how narrative, literary, and artistic techniques are integrated into journalistic discourse, transforming it from a mere transmission of information into a multi-layered narrative with emotional and social resonance. The study provides both theoretical analysis and practical examples to show how elements such as plot, characters, staging, rhythm, narrative action, and dramatic intensity are employed in contemporary journalistic practice to make reports not only comprehensible but also experiential.

The analysis begins with the observation that journalism has moved beyond the strict boundaries of "objective information" and has embraced storytelling that centers on human experience, conflict, and emotion. Key theoretical approaches (Labov, Ryan, van Dijk, Zelizer, Franklin, Brooks, among others) are examined to highlight the importance of narrative structure and action, as well as the concept of newsworthiness as the result of narrative choices rather than purely objective facts.

Particular attention is given to the role of the headline and the lead paragraph in constructing the journalistic narrative, emphasizing how techniques from creative writing (such as metaphor, implication, personification, idiomatic expressions, and linguistic economy) are employed to engage the reader and provoke emotional involvement. Additionally, the study highlights how multimodality in digital media strengthens the meaning of headlines through images, colors, and visual context.

The thesis also focuses on journalistic ethics and the responsibility of the journalist in a fluid informational landscape with multiple and intersecting narratives. It challenges the illusion of total neutrality and underlines the importance of empathy, honesty, and linguistic inventiveness in building a credible, ethical, and human-centered journalistic voice.

In conclusion, the study presents creative writing not as an aesthetic luxury, but as an essential tool that enriches journalistic storytelling by connecting information to memory, experience, and emotional understanding. The journalism of the future, it is argued, should be closely allied with the arts: it must listen to society, interpret reality, and engage with its voices with truth, depth, and narrative power.