Η παρούσα εργασία διερευνά τη συνομιλία της Δημόσιας Ιστορίας με τη Μουσειολογία και τις Σπουδές Επιτέλεσης (Performance Studies), αναδεικνύοντας τον διττό ρόλο της περφόρμανς ως μορφή δημόσιας ιστορίας και ως εργαλείο ερμηνείας στο μουσειακό περιβάλλον. Ειδικότερα, εξετάζει τη λειτουργία της περφόρμανς στο ιστορικό μουσείο ως ένα δυναμικό πεδίο παρουσίασης των ιστορικών γεγονότων όπου η ζωντανή παρουσία και η σωματικότητα διαμεσολαβεί την ιστορική γνώση στο ευρύ κοινό με τρόπο άμεσο, ευσύνοπτο και ελκυστικό.

Στο θεωρητικό μέρος, διερευνάται η σχέση της Δημόσιας Ιστορίας με την Τέχνη, καθώς και η σταδιακή μετατόπιση της μουσειολογικής πρακτικής από τα αντικείμενα προς τον επισκέπτη, εξέλιξη που αντανακλά τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου των μουσείων ως χώρων κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Στο πλαίσιο μιας επιτελεστικής μουσειολογίας, εξετάζεται η αξιοποίηση των παραστατικών τεχνών ως εργαλεία εμπλουτισμού των ερμηνευτικών δυνατοτήτων των μουσείων, με έμφαση στην περφόρμανς. Μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική πρακτική που έχει τη δυναμική να μετασχηματίζει το στατικό μουσειακό αφήγημα σε μια πολυαισθητηριακή εμπειρία, η οποία ενθαρρύνει την ιστορική σκέψη και την ενσυναίσθηση και ενισχύει τη συμμετοχή του κοινού στην παραγωγή νοημάτων.

Στο ερευνητικό μέρος της εργασίας παρουσιάζεται η περφόρμανς με τίτλο “Η σιωπή της Ιουλίας”, ένα επιτελεστικό συμβάν για ενήλικο κοινό που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από την ερευνήτρια ειδικά για το Ιστορικό Μουσείο ΠΕΑΝ στην Καλλιθέα. Στόχος της δράσης δεν ήταν η συμβατική αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων, αλλά η επιτελεστική ενεργοποίηση τους στο παρόν του μουσειακού χώρου. Μέσα από την ενσώματη πρόσληψη του αρχειακού υλικού, τη συναισθηματική εμπλοκή του κοινού και την ενθάρρυνση του κριτικού αναστοχασμού, “Η σιωπή της Ιουλίας” πρότεινε μια εναλλακτική προσέγγιση της Δημόσιας Ιστορίας, όπου η Ιστορία δεν προσεγγίζεται ως στατικό αφήγημα προς ανάγνωση, αλλά ως μια βιωματική διαδικασία που αναδεικνύει τη σχέση μεταξύ σώματος, χώρου και μνήμης.

This paper explores the dialogue between Public History, Museology and Performance Studies, highlighting the dual role of performance as a form of Public History and as a tool of interpretation in the museum environment. Specifically, the paper examines the function of performance in the historical museum as a dynamic field for presenting historical events, where live presence and physicality mediate historical knowledge to the general public in a direct, concise and attractive way.

The theoretical part explores the relationship between Public History and Art, as well as the gradual shift in museological practice from objects to visitors, a development that reflects the redefinition of the role of museums as spaces for social interaction. In the context of performative museology, it examines the use of the performing arts by museums as tools for enriching their interpretative capabilities, with an emphasis on performance. This is a unique artistic practice that has the potential to transform the static museum narrative into a multisensory experience, which encourages historical thinking and empathy and enhances audience participation in the production of meaning.

The research part of the thesis presents the multisensory performance entitled ‘The Silence of Ioulia’, a performative event for adult audiences, designed and implemented by the researcher specifically for the PEAN Historical Museum in Kallithea. The aim of the action was not the conventional representation of historical events, but their performative activation in the present of the museum space. Through the embodied reception of archival material, the emotional engagement of the audience and the encouragement of critical reflection, ‘Ioulia's Silence’ proposed an alternative approach to public history, where history is not approached as a static narrative to be read, but as an experiential process that highlights the relationship between body, space and memory.