In order to determine whether language serves primarily as an obstacle to integration or as a bridge for inclusion, unity and cross-cultural exchange, this thesis examines the complex role that language plays in the life of Albanian immigrants in Greece. Using qualitative interviews with nine first generation Albanian immigrants living in Greece, this paper investigates how work, education, services access, communal life and last but not least identity negotiation are influenced by language proficiency or the lack of it. The study focuses on the sociopolitical environment affecting this immigrant group’s linguistic integration, the linguistic difficulties encountered upon arrival and the ever evolving part of bilingualism. Findings show that language was initially a major barrier for a large number of Albanian immigrants. Limited Greek competence, according to the participants, made it extremely difficult to navigate daily life, including looking for a job, getting access to healthcare and services and getting involved in their kids’ education. Emotions of social isolation, annoyance and exclusion were frequently caused by these restrictions. Interviewees specifically pointed out a glaring dearth of government-funded language instruction or integration programs, particularly in contrast to what they believed to be more extensive assistance provided to other immigrants. Within the larger Greek culture, this perceived discrepancy exacerbated feelings of exclusion and invisibility.Notwithstanding these obstacles, the study also shows how language may be a transforming tool for fostering integration. For these two who grew fluent in Greek, language transformed into an effective means of obtaining social visibility, establishing connections with Greek neighbors as well as finding work. Perceived acceptability was strongly correlated with proficiency in Greek. Many interviewees underlined that they were committed to learning the Greek language as a symbol of respect for the host country but also leveraged by the desire to be involved, contributing members in the Greek society, in addition to using it as a weapon of a strategy for survival.At the same time, the Albanian language’s preservation within communities and families became a crucial tool of emotional fortitude, identity preservation, cultural continuity. However, the lack of institutional support –such as bilingual educational materials or Albanian language classes-made this dedication to linguistic preservation more challenging. Concerns on loss of their offsprings’  L1 and its effects on the on the transmission of culture across generations were voiced by parents.The study comes to the conclusion that language serves as both a barrier and a bridge. Individual learning efforts provide significant avenues for fostering social unity and cultural sustainability, while the absence of official linguistic support policies hinders integration and worsens inequality. In addition to advocating for comprehensive and fair assistance mechanisms that acknowledge the rights of all immigrant populations to keep their linguistic heritage and acquire the national language, the research urges a reassessment of the linguistic inclusion policy of Greece.

Προκειμένου να αοσαφηνιστεί αν η γλώσσα λειτουργεί πρωτίστως ως εμπόδιο στη διαδικασία ένταξης,  είτε ως γέφυρα στη συμπερίληψη στην ενότητα και στη διαπολιτισμική επίδραση, η παρούσα μελέτη διερευνά τον πολυσύνθετο αυτό ρόλο που η γλώσσα υπηρετεί στη ζωή των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα χρησιμοποιώντας ποιοτικές συνεντεύξεις με εννέα μετανάστες πρώτης γεννιάς από την Αλβανία, οι οποίοι κατοικούν στην Ελλάδα, η εργασία αυτή, εξετάζει το πώς η εργασία, η εκπαίδευση, η πρόσβαση σε υπηρεσίες, η κοινωνική ζωή καθώς και η διαπραγμάτευση της ταυτότητας, επηρεάζονται απο τη γλωσσική επάρκεια ή από την έλλειψή της. Η μελέτη εστιάζει στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο το οποίο επηρεάζει τη γλωσσική ένταξη της ομάδας αυτής μεταναστών στις γλωσσικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατά την άφιξή τους και στο διαρκώς εξελισσόμενο κομάτι της διγλωσσίας. Τα ευρήματα καταδεικνύουν οτι η γλώσσα αποτέλεσε στην αρχή ένα βασικό εμπόδιο για ένα μεγάλο μέρος των Αλβανών μεταναστών. Η περιορισμένη γνώση της Ελληνικής γλώσσας σύμφωνα με τους συμμετέχοντες, κατέστησε εξαιρετικά δύσκολο το να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους, συμπεριλαμβανομένης της αναζήτησης εργασίας, της πρόσβασης σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ιατρικές υπηρεσίες και της ενεργούς συμμετοχής στην εκπαίδευση των παδιών τους. Αισθήματα κοινωνικής απομόνωσης, δυσαρέσεκιας και αποκλεισμού προκαλούνταν συχνά απο τέτοιου είδους περιορισμούς. Συγκεκριμένα, συνεντευξιαζόμενοι κατέδειξαν στοχευμένα την εξόφθαλμη έλλειψη κρατικά οργανωμένων προγραμμάτων εκμάθησης της ελληνικής, είτε προγραμμάτων ενσωμάτωσης, γεγονός που ενίσχυσε τις αντιλήψεις περι άνισης μεταχείρισης σε σύγκριση με άλλες μεταναστευτικές ομάδες. Στα πλαίσια της ευρύτερης ελληνικής κουλτούρας, η προσλαμβανόμενη αυτή ασυνέπεια επιδείνωσε τα αισθήματα αποκλεισμού και αορατότητας.Παρά τα εμπόδια αυτά, η έρευνα αποδεικνύει τη δύναμη της γλώσσας ως ενός μετασχηματιστικού μέσου που ευνοεί την ένταξη. Για εκείνους που απέκτησαν επάρκεια στην ελληνική γλώσσα μετατράπηκε σε ένα αποτελεσματικόμέσο διατήρησης τής κοινωνικής ορατότητας, της εδραίωσης δεσμών με τους Έλληνες γείτονες, καθώς και της εύρεσης εργασίας. Η αντιληπτή αυτή αποδεκτότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την επάρκεια της ελληνικής. Πολλοί συμμετέχοντες υπογράμμισαν οτι ήταν αφοσιωμένοι στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας ως ένδειξης σεβασμού στη χώρα αυτή, αλλά όντας επίσης κατευθυνόμενοι από τη λαχτάρα τους να αποτελέσουν συμπεριλαμβανόμενα ενεργά μέλη της ελληνικής κοινωνίας, χρησιμοποιώντας την (την ελληνικη γλώσσα) επίσης ως όπλο στη στρατηγική της επιβίωσης.Παράλληλα, η διατήρηση της Αλβανικηής γλώσσας εντός της κοινότητας και της οικογένειας, έγινε ένα βασικό σύνεργο για το ψυχικό τους σθένος, τη διατήρηση της ταυτότητας και την κοινωνική τους εξέλιξη. Πρ’όλα αυτά, η έλλειψη θεσμικής υποστήρικης -όπως δίγλωσσο εκπαιδευτικό υλικό ή μαθήματα αλβανικής- κατέστησε την αφοσίωση αυτή στη διατήρηση της γλώσσας περισσότερο επισφαλή, ενώ γονείς εξέφρασαν ανησυχία για την απώλεια της μητρικής γλώσσας στα παιδιά τους και τις επιπτώσεις της στη διαγενεακή πολιτισμική συνέχεια.

Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα οτι η γλώσσα δύναται να λειτουργήσει ως φραγμός και ως καταλύτης (ένταξης). Οι ατομικές προσπάθειες εκμάθησης αποτελούν σημαντικές προσεγγίσεις για την κοινωνική συνοχή και την πολιτισμική ανθεκτικότητα, ενώ η απουσία συγκροτημένων κρατικών πολιτικών παρεμποδίζει την ισότιμη συμμετοχή των μεταναστών και επιδεικνύει την ανισότητα. Παράλληλα με την υποστήριξη ύπαρξης μηχανισμών που είναι κατανοητοί και λειτουργούν με βάση τη δίκαιη μεταχείριση αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα όλων των μεταναστευτικών πληθυσμών.