Η παρούσα διατριβή διερευνά τη δυνατότητα χρήσης της δημιουργικής γραφής, και ειδικότερα της λογοτεχνικής μορφής του παραμυθιού, ως εργαλείου ενίσχυσης της κατανόησης σε παιδιά με γλωσσικές, αντιληπτικές ή γνωστικές δυσκολίες, εντός ενός συμπεριληπτικού παιδαγωγικού πλαισίου. Μέσα από θεωρητική τεκμηρίωση και πρακτική εφαρμογή, επιχειρείται η ανάπτυξη και η αξιολόγηση προσαρμοσμένων αφηγηματικών δομών, ικανών να ανταποκριθούν στις ανάγκες των παιδιών με δυσκολίες αντίληψης.

Η ανάλυση εστιάζει σε στρατηγικές απλοποίησης, όπως η συντακτική αποσυμπλοκοποίηση (μετατροπή σύνθετων περιόδων σε αυτοτελείς, γραμμικές προτάσεις), η λεξιλογική απλοποίηση με αντικατάσταση αφηρημένων όρων από συγκεκριμένο καθημερινό λεξιλόγιο, η χρήση χρονικής συνοχής και η αποφυγή χρονικών μετατοπίσεων. Παράλληλα, εφαρμόζεται η αρχή της πολυτροπικότητας με χρήση εικονογράφησης υποστηρικτικής της σημασιολογικής κατανόησης, σε συνδυασμό με λεκτικές επαναλήψεις και μοτίβα αφηγηματικής συνέπειας.

Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην οπτική απεικόνιση των εννοιών: αναλύονται τα κριτήρια επιλογής εικόνας ως προς τον βαθμό εικονικότητας, τη ρεαλιστικότητα, την καθαρότητα, τη χρωματική οργάνωση και τη σχέση της με το κείμενο. Συζητείται η αναγκαιότητα εξατομίκευσης της εικονογράφησης βάσει των αισθητηριακών ιδιαιτεροτήτων του μαθητή, με επιστημονικές ενδείξεις για τη χρήση ασπρόμαυρων εικόνων ή ψηφιακά επεξεργασμένων φωτογραφιών ως μέσα ενίσχυσης της συγκέντρωσης και της εννοιολογικής πρόσβασης.

Η εργασία προτείνει ένα πολυπαραγοντικό μοντέλο συγγραφής και παρουσίασης παραμυθιού, το οποίο συνδυάζει τη δημιουργική γραφή με τις αρχές της ειδικής αγωγής, της διαφοροποιημένης διδασκαλίας και της προσβάσιμης λογοτεχνίας. Το παραμύθι αναδεικνύεται όχι απλώς ως αφηγηματικό μέσο, αλλά ως δυναμικός δίαυλος θεραπευτικής, ψυχοσυναισθηματικής και γλωσσικής ανάπτυξης. Η μεθοδολογική του αξιοποίηση καθιστά τη λογοτεχνία ισχυρό πυλώνα συμπεριληπτικής εκπαίδευσης.

This thesis explores the potential of using creative writing—specifically the literary form of fairy tales as a means of enhancing comprehension in children with linguistic, perceptual, or cognitive difficulties, within an inclusive pedagogical framework. Through theoretical substantiation and practical implementation, it seeks to develop and evaluate adapted narrative structures capable of meeting the needs of children with comprehension challenges.

The analysis focuses on simplification strategies, such as syntactic decompression (i.e., transforming complex sentences into autonomous, linear clauses), lexical simplification through the substitution of abstract terms with specific, everyday vocabulary, the maintenance of temporal consistency, and the avoidance of tense shifts. At the same time, the principle of multimodality is applied, incorporating illustration to support semantic understanding, combined with verbal repetition and consistent narrative patterns.

Emphasis is placed on the visual representation of concepts. Criteria for image selection are analyzed in terms of iconicity, realism, clarity, color organization, and relevance to the text. The need to individualize illustration based on the sensory characteristics of each learner is discussed, supported by scientific evidence favoring the use of black-and-white images or digitally simplified photographs as a means of enhancing attention and conceptual accessibility. This thesis proposes a multifactorial model for fairy tale composition and presentation, combining creative writing with principles of special education, differentiated instruction, and accessible literature. The fairy tale emerges not merely as a narrative tool but as a dynamic conduit for therapeutic, emotional, and linguistic development. Its methodological use positions literature as a powerful pillar of inclusive education.