ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σκοπός της διπλωματικής εργασίας είναι η διερεύνηση της χρήσης της πολλαπλής αφήγησης στον κινηματογράφο, αναλύοντας πώς αυτή η τεχνική επηρέασε τις ταινίες Rashomon (1950)του Akira Kurosawa και Αναπαράσταση (1970) του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Η εργασία περιλαμβάνει θεωρητικό και δημιουργικό μέρος.

Το πρώτο μέρος του θεωρητικού τμήματος της διπλωματικής εργασίας η μελέτη επικεντρώνεται στον  Μοντερνισμό στον κινηματογράφο. Αρχικά, αναλύεται η έννοια της αφήγησης , με ιδιαίτερη εστίαση στη μετάβαση από τον Ρεαλισμό στον Μοντερνισμό.  Αυτή η μετάβαση εξετάζεται μέσα στο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής, αποκαλύπτοντας πώς αυτές οι συνθήκες επηρέασαν τα λογοτεχνικά έργα. Η θεωρητική ανάλυση συνεχίζει με την εξέταση της Κινηματογραφικής αφήγησης, αναδεικνύοντας την επίδραση του Μοντερνισμού.  Διερευνώνται  τα δημιουργικά ρεύματα που εμφανίστηκαν με την  δραστική επίδρασή τους στους τρόπους  παραγωγής ταινιών. Εξετάζεται η  αμφισβήτηση και η ρήξη τους με τους παραδοσιακούς κανόνες και η δημιουργία νέων μεθόδων, που επιχείρησαν οι νέοι δημιουργοί, δίνοντας μια διαφορετική προσέγγιση της κινηματογραφικής παραγωγής.

Στο δεύτερο μέρος πραγματοποιείται ανάλυση της τεχνικής της πολλαπλής εστίασης στον κινηματογράφο.  Προσδιορίζονται οι αφηγηματικές τεχνικές. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο ποιος αφηγείται. Εξετάζεται η μέθοδος της πολλαπλής εστίασης και πώς εμφανίστηκε στην λογοτεχνία. Αναλύεται πώς αυτή προσαρμόστηκε στον κινηματογράφο. Η ανάλυση εστιάζει στα πλεονεκτήματα που δημιουργεί η συγκεκριμένη τεχνική, όπως η πολυπλοκότητα της αφήγησης, η αμφισβήτηση της μοναδικής αντικειμενικής οπτικής, η ανάδειξη της υποκειμενικής αντίληψης της πραγματικότητας, την ενεργοποίηση και τον εμπλουτισμό της εμπειρίας του θεατή. Με αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύεται η σημασία και η δυναμική της πολλαπλής εστίασης ως εργαλείο στην αφηγηματική τέχνη του κινηματογράφου.

Στο τρίτο μέρος αναλύεται η χρήση της πολλαπλής αφηγηματικής εστίασης στις  ταινίες Rashomon (1950)του Akira Kurosawa Αναπαράσταση (1970) του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Η ανάλυση ξεκινάει με την παρουσίαση των δύο σκηνοθετών εστιάζοντας στις ιστορικές και προσωπικές συνθήκες που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά τους αλλά κυρίως την ιδιαίτερη δημιουργική διαδρομή τους. Στη συνέχεια γίνεται λεπτομερής εξέταση των δύο ταινιών με έμφαση στη χρήση του πολλαπλού αφηγηματικού βλέμματος. Η ανάλυση των ταινιών αναδεικνύει τις διαφορές και τις ομοιότητες στις δημιουργικές μεθόδους των δύο σκηνοθετών. Εξετάζεται πως αξιοποιούν την τεχνική για να δημιουργήσουν διαφορετικές οπτικές  εστίασης, και πως αυτό εμπλουτίζει την αφήγηση προσκαλώντας τον θεατή να συμμετέχει ενεργά στην ερμηνεία της ιστορίας.

 Στο δημιουργικό μέρος περιλαμβάνεται η συγγραφή ενός σεναρίου  ταινίας μικρού μήκους, που αξιοποιεί την  πολλαπλή αφήγηση, εμπνευσμένη από τις τεχνικές των εξεταζόμενων ταινιών.

ABSTRACT

The aim of this paper  is to investigate the use of multiple narratives in cinema, analyzing how this technique influenced the films Rashomon (1950) by Akira Kurosawa and Representation (1970) by Theodoros Angelopoulos.

The paper includes a theoretical and a creative part.

The first part of the theoretical section of the paper focuses on Modernism in cinema. Initially, the concept of narration is analysed, with particular emphasis on the transition from Realism to Modernism. This transition is examined within the historical, social and political context of the time, revealing how these conditions influenced literary works. The theoretical analysis continues with an examination of cinematic narrative, highlighting the influence of Modernism. The creative trends that emerged with their significant impact on film production methods are explored. Their questioning and break with traditional rules and the creation of new methods attempted by young creators are examined, offering a different approach to film production.

The second part analyses the technique of multiple perceptivities in cinema. Narrative techniques are identified. Particular emphasis is placed on who is narrating. The method of multiple narratives is examined and how it appeared in literature. An analysis is made of how it was adapted to cinema. The analysis focuses on the advantages of this technique, such as the complexity of the narrative, the questioning of a single objective perspective, the highlighting of the subjective perception of reality, and the activation and enrichment of the viewer's experience. In this way, the importance and potential of multiple perceptivities as a tool in the narrative art of cinema is highlighted.

The third part analyses the use of multiple narrative focus in the films Rashomon (1950) by Akira Kurosawa and The Travelling Players (1970) by Theodoros Angelopoulos. The analysis begins with a presentation of the two directors, focusing on the historical and personal circumstances that shaped their personalities, but above all on their unique creative paths. This is followed by a detailed examination of the two films, with an emphasis on the use of multiple narrative perspectives. The analysis of the films highlights the differences and similarities in the creative methods of the two directors. It examines how they use the technique to create different views points, and how this enriches the narrative by inviting the viewer to actively participate in the interpretation of the story.

The creative part includes the writing of a short film script that uses multiple narratives, inspired by the techniques of the films examined.