Die vorliegende Diplomarbeit beschäftigt sich mit der Einführung von
Theaterpädagogik und digitalen Medien im DaF-Unterricht. Die Theaterpädagogik
als eine besonders wirkungsvolle Methode in der Sprachförderung und die digitalen
Medien eröffnen neue didaktische Perspektiven im DaF-Unterricht, indem sie
Motivation, Interaktion, Sprachbewusstsein und Individualisierung fördern. Vor
diesem Hintergrund stellt sich die Frage, inwieweit die Integration digitaler Medien in
theaterpädagogischen Ansätzen das Sprachlernen auf ein neues Niveau heben kann.
Ziel dieser Masterarbeit ist es, zu belegen, dass digital unterstützte
theaterpädagogische Methoden sprachliche Kompetenzen im DaF-Unterricht
effektiver als traditionelle Methoden fördern. Dabei soll insbesondere gezeigt werden,
dass digitale Tools die Sprachproduktion, die kreative Ausdrucksfähigkeit sowie das
Selbstvertrauen der Lernenden stärker als traditionelle theaterpädagogische
Verfahren unterstützen. Geplant wurde eine vergleichende empirische Untersuchung mit einer Experimentalgruppe (digitale Theaterpädagogik) und einer Kontrollgruppe
(klassische Theaterpädagogik) im privaten DaF-Unterricht mit Sprachstandserhebungen (vor und nach der Unterrichtsreihe), Fragebögen zur
Motivation und Selbsteinschätzung. Zusätzlich wurde ein Online-Fragebogen unter
DaF-Lehrkräften durchgeführt, um externe Perspektiven auf die Potenziale und
Herausforderungen digitaler Theaterpädagogik im Unterrichtskontext zu erfassen.
Die Rückmeldungen der befragten Lehrkräfte zeigten eine große Offenheit gegenüber
digitalen Formaten: 85 % sehen in digitalen Theatermethoden ein hohes Potenzial zur
Förderung der Kreativität, 75 % berichten von gestiegener Lernmotivation durch
digitale Tools. Gleichzeitig wurde der Bedarf an gezielter didaktischer Fortbildung
betont, da nur 30 % die Anwendung digitaler Theatermethoden als unkompliziert
empfanden. Auch die Ergebnisse der Lernenden bestätigen die Hypothese der Arbeit. Die Experimentalgruppe zeigte signifikant stärkere Fortschritte in lexikalischer Vielfalt,
grammatischer Korrektheit, emotionalem Ausdruck und performativer Präsenz.
Darüber hinaus äußerten die Lernenden eine gesteigerte Motivation und ein höheres
Maß an Selbstwirksamkeit im Vergleich zur Kontrollgruppe.
Diese Ergebnisse bestätigen die Ausgangshypothese und belegen, dass digital
unterstützte theaterpädagogische Verfahren das Sprachlernen im DaF-Unterricht auf
mehreren Ebenen nachhaltig fördern können. Die Arbeit soll Impulse für eine
innovative Fremdsprachendidaktik liefern, die theaterpädagogische Prinzipien mit den
Potenzialen digitaler Medien verbindet.

Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με την εισαγωγή της
θεατροπαιδαγωγικής και των ψηφιακών μέσων στη διδασκαλία των Γερμανικών ως
ξένης γλώσσας (DaF). Η θεατροπαιδαγωγική, ως μια ιδιαίτερα αποτελεσματική
μέθοδος γλωσσικής ενίσχυσης καθώς και τα ψηφιακά μέσα προσφέρουν νέες
διδακτικές προοπτικές στον τομέα της Διδασκαλίας των Γερμανικών ως ξένης
γλώσσας, ενισχύοντας το γλωσσικό κίνητρο, την αλληλεπίδραση, τη γλωσσική
επίγνωση και την εξατομίκευση της μάθησης.
Με βάση αυτό το πλαίσιο, τίθεται το ερώτημα, σε ποιο βαθμό η ενσωμάτωση των
ψηφιακών μέσων σε θεατροπαιδαγωγικές προσεγγίσεις μπορεί να αναβαθμίσει τη
γλωσσική μάθηση.
Στόχος της μεταπτυχιακής εργασίας είναι να αποδειχθεί ότι οι θεατροπαιδαγωγικές
μέθοδοι που υποστηρίζονται ψηφιακά προάγουν πιο αποτελεσματικά τις γλωσσικές
δεξιότητες στην εκμάθηση της γερμανικής ως ξένης γλώσσας σε σύγκριση με τις
παραδοσιακές μεθόδους. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο γεγονός ότι τα ψηφιακά
εργαλεία ενισχύουν περισσότερο την παραγωγή λόγου, τη δημιουργική εκφραστικότητα και την αυτοπεποίθηση των μαθητών από ό,τι οι κλασικές θεατροπαιδαγωγικές τεχνικές.
Ο σχεδιασμός περιλάμβανε μια συγκριτική εμπειρική μελέτη με μια πειραματική
ομάδα (ψηφιακή θεατροπαιδαγωγική) και μια ομάδα ελέγχου (κλασική θεατροπαιδαγωγική) στο πλαίσιο του ιδιαίτερου μαθήματος των γερμανικών ως ξένη
γλώσσα, η οποία θα περιλαμβάνει αξιολόγηση γλωσσικού επιπέδου (πριν και μετά τη
διδακτική ενότητα) και ερωτηματολόγια σχετικά με το κίνητρο και την αυτοαντίληψη
των μαθητών. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε ένα διαδικτυακό ερωτηματολόγιο σε
εκπαιδευτικούς της Γερμανικής γλώσσας, προκειμένου να καταγραφούν εξωτερικές
οπτικές σχετικά με τις δυνατότητες και τις προκλήσεις της ψηφιακής
θεατροπαιδαγωγικής στο διδακτικό πλαίσιο.
Οι απαντήσεις των ερωτηθέντων καθηγητών κατέδειξαν θετική στάση απέναντι στις
ψηφιακές μορφές διδασκαλίας: το 85 % θεωρεί ότι οι ψηφιακές θεατροπαιδαγωγικές
μέθοδοι διαθέτουν υψηλό δυναμικό για την ενίσχυση της δημιουργικότητας, ενώ το
75 % αναφέρει αυξημένο μαθησιακό κίνητρο μέσω των ψηφιακών εργαλείων.
Ταυτόχρονα, τονίστηκε η ανάγκη για στοχευμένη διδακτική επιμόρφωση, καθώς
μόλις το 30 % αξιολόγησε την εφαρμογή των ψηφιακών θεατρικών μεθόδων ως
χωρίς δυσκολίες στην εφαρμογή.
Και τα αποτελέσματα από την πλευρά των μαθητών επιβεβαιώνουν την υπόθεση της
εργασίας. Η πειραματική ομάδα παρουσίασε σημαντικά μεγαλύτερη πρόοδο σε
λεξιλογικό πλούτο, γραμματική ορθότητα, συναισθηματική έκφραση και εκφραστική
παρουσία. Επιπλέον, οι μαθητές αυτής της ομάδας δήλωσαν αυξημένο κίνητρο
μάθησης και υψηλότερο βαθμό αυτοαποτελεσματικότητας σε σύγκριση με την ομάδα
ελέγχου.
Τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνουν την αρχική υπόθεση και τεκμηριώνουν ότι οι
ψηφιακά υποστηριζόμενες θεατροπαιδαγωγικές προσεγγίσεις μπορούν να
προωθήσουν τη γλωσσική μάθηση στην εκμάθηση Γερμανικών ως ξένης γλώσσας με
βιώσιμο τρόπο και σε πολλαπλά επίπεδα. Η εργασία επιδιώκει να προσφέρει
ερεθίσματα για μια καινοτόμα διδακτική προσέγγιση στις ξένες γλώσσες, που να
συνδυάζει θεατροπαιδαγωγικές αρχές με τις δυνατότητες των ψηφιακών μέσων.