Ο Ταχτσής υπήρξε από τους λίγους Έλληνες συγγραφείς που έφερε στο προσκήνιο το βίωμα μέσω της δική του προσωπικής διαδρομής και το μετουσίωσε σε λογοτεχνία. Η έμφαση, ωστόσο, που δίνει στο να διαχωρίσει τον άνθρωπο από τον συγγραφέα είναι αξιοπρόσεκτη, καθώς πέρα από αυτήν την επιφανειακή διάκριση προχωράει και ένα βήμα παραπέρα, θέτοντας νέα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και τη μυθοπλασία.

Τα θέματα του, στα τρία υπό εξέταση βιβλία, παραμένουν σταθερά και περιστρέφονται γύρω από τις έμφυλες ταυτότητες, τον πόνο, την αποξένωση, την ομοφυλοφιλία. Όλα, όμως, επίσης περιστρέφονται γύρω από τον ίδιο πυρήνα, που δεν είναι άλλος από την οικογένεια, όχι όμως με τη συνήθη μορφή της. Ο Ταχτσής κατορθώνει να εκθέσει αυτό που για χρόνια υπήρχε μόνο ως σιωπηλή παραδοχή, τον ρόλο, δηλαδή, των γυναικών στο εσωτερικό αυτού του πυρήνα και τον τρόπο με τον οποίο καθορίζονται έχοντας αυτό ως εφαλτήριο οι ανθρώπινες σχέσεις, σε οποιαδήποτε έκφανση τους.

Η παρούσα διπλωματική εργασία, που εκπονείται για το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα της Δημιουργικής Γραφής, έχει ως στόχο να αναδείξει αυτή ακριβώς την έκταση που λαμβάνει η αυτοβιογραφία στα πεζά του Κώστα Ταχτσή, καθώς και τους τρόπους με τον οποίο ο ίδιος, ως συγγραφέας, επιλέγει να αξιοποιήσει το βιωματικό του υλικό μεταπλάθοντάς το σε μυθοπλασία. Στο θεωρητικό μέρος, συνεπώς, γίνεται μια αδρομερής προσέγγιση στα χαρακτηριστικά των ειδών της αυτοβιογραφίας, του μυθιστορήματος και της αυτομυθοπλασίας (autofiction), στην ποιητική του συγγραφέα σε σχέση με το βιωματικό υλικό, καθώς και η ανάλυση των πεζών Το τρίτο στεφάνι, Τα ρέστα και Το φοβερό βήμα.

Στο δεύτερο μέρος, το δημιουργικό, ακολουθεί ένα διήγημα με τίτλο «Νοητικοί πίνακες», στο οποίο η αφηγήτρια περιγράφει τη διαδικασία της γέννησης και τη μητρότητα, που παρουσιάζονται μέσα από την προσωπική της εμπειρία, δίνοντας έμφαση στις φοβίες της, τα σκοτάδια που κλήθηκε να αντιμετωπίσει και τα κοινωνικά στερεότυπα που περιβάλουν την κύηση και τη μητρότητα.

Λέξεις - κλειδιά: Κώστας Ταχτσής, μυθιστόρημα, αυτοβιογραφία, αυτομυθοπλασία, βίωμα, μοντερνισμός

Taktsis was one of the few Greek writers who brought the experience to the forefront through his own personal journey and transformed it into literature. His emphasis, however, on separating the man from the writer is remarkable, as he goes beyond this shallow distinction and takes it a step further, setting new boundary between truth and fiction.

His topics, throughout the three books under review, remain constant and revolve around gender identities, pain, alienation, and homosexuality. But they also all rotate around the same core, which is none other than the family, but not in its usual form. Taktsis manages to expose what for years was only a silent assumption, the role of women within this inner core and the way in which human relationships, in whatever of their expressions, are determined by having this as a starting point.

The current dissertation, which is being prepared for the Master's Program in Creative Writing, aims to highlight this very aspect of the autobiography in the writings of Costas Taktsis, as well as the ways in which he, as a writer, chooses to use his biographical material by transforming it into fiction. The theoretical part, therefore, takes an indirect approach to the characteristics of the genres of autobiography, novel and autofiction, the author's modus operandi in relation to the autobiographical material, as well as the analysis of the prose The third wedding wreath (Το τρίτο στεφάνι), Τα ρέστα and Το φοβερό βήμα.

In the second part, the creative section follows a short story entitled "Mental Paintings", in which the narrator describes the process of birth and motherhood, presented through her personal experience, emphasizing her fears, the darkness she had to face and the social stereotypes surrounding pregnancy and motherhood.

Keywords: Costas Taktsis, autobiography, novel, autofiction, experience, modernism