Η θεωρία των κοινών, η οποία αφορά στο πώς οι άνθρωποι μιας κοινότητας μπορούν να
μοιράζονται με όρους ισοτιμίας αγαθά που σχετίζονται με τον φυσικό πλούτο αλλά και αγαθά που δημιουργούν και παράγουν, έχει επεκταθεί και στον τομέα της παιδείας. Αντικείμενο διερεύνησης αποτελεί το κατά πόσο η εκπαιδευτική διαδικασία μπορεί να συντελείται με όρους αλληλεπίδρασης και ισότητας. Αυτή η προσέγγιση του αγαθού της παιδείας έρχεται σε αντίθεση με αυτήν του κυρίαρχου εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία επικεντρώνεται και στοχεύει στην ατομική ευημερία, με κύριο σκοπό την απόκτηση τυπικών προσόντων, που αξιοποιούνται στην κοινωνία της αγοράς.
Στην παρούσα εργασία έχει επιλεγεί ως περίπτωση μελέτης το «Αλληλέγγυο Σχολείο
Μεσοποταμίας» με έδρα την περιοχή του Μοσχάτου Αττικής, μια αυτοοργανωμένη
εκπαιδευτική προσπάθεια, που εντάσσεται στις δράσεις της ευρύτερης συλλογικότητας της
«Μεσοποταμίας». Το «Αλληλέγγυο Σχολείο» παρέχει ενισχυτική διδασκαλία σε ανήλικα και
ενήλικα άτομα χωρίς χρήματα, με μόνη προϋπόθεση τη συμμετοχή στις δράσεις της
κοινότητας. Στο αρχικό στάδιο της μελέτης, επιχειρείται η παρουσίαση της θεωρίας των
κοινών και της αντίστοιχης εφαρμογής της στον τομέα της εκπαίδευσης. Για τη μελέτη
περίπτωσης που έχει επιλεγεί, θα αξιοποιηθεί η μεθοδολογία της αυτοεθνογραφίας λόγω της βιωματικής και διαρκούς εμπλοκής του συγγραφέα της παρούσας μελέτης με τη λειτουργία και δράση της «Μεσοποταμίας». Με την ιστορική παρουσίαση του εγχειρήματος μέσω της αναφοράς σε σημαντικές στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία τής εν λόγω συλλογικότητας, αναμένεται να καταδειχθεί ο σημαντικός βαθμός κοινωνικής και δημοκρατικής ενδυνάμωσης των μελών της. Τούτο επιτυγχάνεται μέσω της συμμετοχής των μελών σε ανοιχτές συνελεύσεις και γενικά σε δράσεις με πολιτικό περιεχόμενο, οι οποίες συμβάλλουν στην καλλιέργεια μιας εναλλακτικής αντίληψης για την έννοια της κοινότητας. Συν τοις άλλοις, οι μέθοδοι διδασκαλίας και μάθησης στο «Αλληλέγγυο Σχολείο» βασίζονται στην εναλλαγή ρόλων και την αποφυγή ιεραρχικών σχέσεων. Επιπλέον, στόχος της παρούσας μελέτης είναι αναδειχθεί η συνάφεια του «Αλληλέγγυου Σχολείου» με την παιδαγωγική διάσταση της θεωρίας των κοινών ως ένα παράδειγμα μη αυταρχικής ή εύπλαστης παιδαγωγικής προσέγγισης, καθώς επίσης η συσχέτιση του εγχειρήματος με το παιδαγωγικό ρεύμα της κριτικής παιδαγωγικής. 

The theory of the Commons, how the people of a community can share on terms of equality goods related to natural wealth but also those they create and produce, has been extended to the field of Education through the investigation of whether the educational process can be carried out in terms of interaction and equality. This approach contrasts with the dominant educational system, which focuses and aims at individual well-being with the main purpose of acquiring formal qualifications that are utilized in the market society. In this study, the “Solidarity School of Mesopotamia” based in the area of Moschato, Attica, has been selected as a case study, a self-organized educational effort that is part of the actions of the broader collective of “Mesopotamia”. The “Solidarity School” provides remedial teaching to minors and adults without money, with the only condition for registration being participation in the community’s actions. In the initial stage of the study, a theoretical approach is made to the theory of the commons and its respective application in the field of education. For this specific case study, the methodology of Autoethnography has been chosen due to the author's experiential and ongoing involvement with the operation and action of this specific structure. With the historical presentation of the project through the exploitation of important moments within the narrative path, the significant degree of social and democratic empowerment of the members is demonstrated. This is achieved through participation in open assemblies and actions, resulting in the cultivation of an alternative perception of the concept of community. Important factors in this are the political content of all the actions of the space and the way of teaching and learning through the rotation of roles and the avoidance of hierarchical relationships. Also, the relevance of the project to the pedagogical theory of commons is highlighted as an example of a non-authoritarian or flexible pedagogical approach and its correlation with the pedagogical current of critical pedagogy is attempted.