Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τη διαμόρφωση της ταυτότητας των εφήβων μέσα από δραστηριότητες ψηφιακού θεάτρου και δράματος στην εκπαιδευτική διαδικασία. Στο θεωρητικό μέρος της εργασίας μελετάται αρχικά η εφηβεία καθώς αποτελεί μια κρίσιμη αναπτυξιακή περίοδο, κατά την οποία οι νέοι έρχονται αντιμέτωποι με έντονες βιοψυχολογικές αλλαγές, ενώ η διαμόρφωση της ατομικής τους ταυτότητάς επηρεάζεται από το κοινωνικό περιβάλλον και την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνολογίας. Παράλληλα καταγράφεται η σύνδεση της τεχνολογίας με την εκπαιδευτική διαδικασία, εξετάζοντας τη συμβολή του ψηφιακού θεάτρου ως εργαλείου καλλιέργειας κριτικής σκέψης, δημιουργικότητας και ενσυναίσθησης. Μέσα από τη συμμετοχή των εφήβων σε δραστηριότητες ψηφιακού δράματος, τους παρέχεται η δυνατότητα να αναπτύξουν κοινωνικές δεξιότητες, να εκφράσουν συναισθήματα και να επεξεργαστούν θέματα ταυτότητας σε ένα ασφαλές και δημιουργικό περιβάλλον. Επιπλέον, εξετάζεται η έννοια της ψηφιακής ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται μέσα από την αυτοπαρουσίαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις. Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ψηφιακό δράμα μπορεί να λειτουργήσει ως ένα πολύτιμο παιδαγωγικό εργαλείο, ενισχύοντας την ταυτότητα και την αυτοεκτίμηση των εφήβων. Παράλληλα, τονίζεται η ανάγκη για την υποστήριξη από εκπαιδευτικούς και γονείς, ώστε οι νέοι να ενσωματώσουν τις τεχνολογικές δυνατότητες με ασφάλεια και κριτική σκέψη. Το δημιουργικό μέρος της εργασίας επικεντρώνεται στην ψηφιακή πραγματικότητα και τη σχέση των εφήβων με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα από την καθημερινή τους αλληλεπίδραση με τις ψηφιακές πλατφόρμες, οι χαρακτήρες αναδεικνύουν την επιρροή της διαδικτυακής τους εικόνας στη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους. Παρουσιάζονται ταυτόχρονα ως «προϊόντα» της διαδικτυακής επιδοκιμασίας και ως θύματα της πίεσης για συνεχή αποδοχή. Η πλοκή εστιάζει στη συναισθηματική αποξένωση, την ανάγκη για αποδοχή, αλλά και τη σύγκρουση ανάμεσα στον πραγματικό και τον ψηφιακό εαυτό.

This dissertation explores the formation of adolescent’s identity through digital theatre and drama activities in the educational process. The theoretical part of the study initially examines adolescence as a critical developmental period during which young individuals face intense biopsychological changes, while the formation of their personal identity is influenced by the social environment and the rapid evolution of technology. Furthermore, the connection between technology and the educational process is analyzed, focusing on the contribution of digital theatre as a tool for fostering critical thinking, creativity, and emotional empathy. Through their participation in digital drama activities, adolescents are given the opportunity to develop social skills, express emotions, and explore identity issues in a safe and creative environment. Additionally, the concept of digital identity is examined, shaped by self-presentation on social media and online interactions. The research concludes that digital drama can serve as a valuable pedagogical tool, enhancing adolescents' identity and self-esteem. At the same time, it highlights the need for support from educators and parents to enable young people to integrate technological capabilities safely and critically. The creative part of the thesis focuses on digital reality and the relationship between adolescents and social media. Through their daily interactions with digital platforms, the characters reveal the influence of their online image on shaping their identity. They are simultaneously presented as "products" of online validation and as victims of the pressure for constant acceptance. The plot emphasizes emotional alienation, the need for acceptance, and the conflict between the real and digital self.