ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στόχος της παρούσας διατριβής είναι να παρουσιαστούν τα μοτίβα στα μυθολογικά ποιήματα της Louise Glück. Η νομπελίστρια ποιήτρια συνυφαίνει την «προσωπική» ποίηση της με τον αρχαίο ελληνικό μύθο με σκοπό να επεκτείνει τη θεματολογία και να διαστείλει τον χώρο και τον χρόνο αυτής. Μέσω της αμεσότητας, της λιτότητας, της σαφήνειας, της οικειότητας, της αποστασιοποίησης και της ειρωνείας που χαρακτηρίζουν τα εν λόγω ποιήματά της, μεταπλάθει τους μυθικούς ήρωες με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να εμφανίζονται ανθρώπινοι λόγω των τραυμάτων τους: η Περσεφόνη χάνει για πάντα την αθωότητά της όταν ο Άδης την αρπάζει βίαια· ο Ορφέας επιστρέφει από τον κάτων κόσμο θρηνώντας για την Ευρυδίκη και αγωνιώντας για το ποιητικό μέλλον του· ο Σίσυφος φιλοδοξεί μάταια να κατακτήσει την κορυφή του βράχου όπως και ο ποιητής· ο Αχιλλέας θριαμβεύει μέσα από την απώλεια του Πατρόκλου· ο Τηλέμαχος γίνεται μάρτυρας των σιωπών και των ελλείψεων της πυρηνικής του οικογένειας. Κι αν για την Γκλικ η μυθική ταύτιση του λυρικού «εγώ» των ποιημάτων της είναι το μέσο για την αυτογνωσία του εαυτού που φέρει το τραύμα στο μυαλό και την καρδιά, δεν θα μπορούσε να παραληφθεί μία μικρή ανθολογία μυθολογικής ποίησης του 20^ου και 21^ου αιώνα αποδεικνύοντας τη διαχρονικότητα και την αντοχή του μύθου στην ποιητική τέχνη. Από τον Ρίλκε, τον Λόνγκλευ, τον Χέρμπερτ, την Ντάφφυ, την Γκλικ έως την Όσβαλντ η χρήση του μύθου φανερώνει τις άπειρες παραλλαγές του.

ABSTRACT

The aim of this thesis is to present the motifs in Louise Glück's mythological poems. The Nobel laureate poet interweaves her "personal" poetry with ancient Greek myth in order to expand the subject matter and dilate its space and time. Through the directness, austerity, clarity, intimacy, detachment and irony that characterize these poems, she transforms the mythical heroes in such a way that they appear human because of their traumas; Persephone loses her innocence forever when Hades seizes her violently; Orpheus returns from the underworld mourning Eurydice and agonizing over his poetic future; Sisyphus aspires in vain to conquer the top of the rock like the poet; Achilles triumphs through the loss of Patroclus; Telemachus witnesses the silences and shortcomings of his nuclear family. And if for Glück the mythical identification of the lyrical "I" of her poems is the means for the self-awareness of the self that the trauma brings to the mind and heart, a small anthology of mythological poetry of the 20^th and 21^st centuries could not be omitted, proving the timelessness and strength of myth in poetic art. From Rilke, Longley, Hebert, Duffy, Glück to Oswald the use of myth reveals its infinite variations.