Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά το εξελισσόμενο τοπίο των δυναμικών διαδικασιών σχεδιασμού στους τομείς της τέχνης και της αρχιτεκτονικής μέσω της συν-δημιουργίας. Η συν-δημιουργία, ως δυναμική και συνεργατική διαδικασία, αξιοποιεί τη συλλογική δημιουργικότητα και τις διαφορετικές προοπτικές για την προώθηση της καινοτομίας και την αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών. Η μελέτη διερευνά τον αντίκτυπο της συν-δημιουργίας στις σχεδιαστικές διαδικασίες μέσω μιας μικτής μεθοδολογίας βιβλιογραφικής ανασκόπησης και έρευνας πεδίου. Ξεκινά με μια εμπεριστατωμένη επισκόπηση των θεωρητικών και ιστορικών βάσεων και συνεχίζει με  τις ενότητες για τη διερεύνηση της συν-δημιουργίας στην τέχνη και την αρχιτεκτονική, καθεμία από τις οποίες περιλαμβάνει τον προσδιορισμό των μεθόδων και εργαλείων συν-δημιουργίας που χρησιμοποιούνται ακολουθούμενη από την ανάλυση των υποδειγματικών παραδειγμάτων. Στη συνέχεια, μέσα από τη σύγκριση των υποδειγματικών παραδειγμάτων,  η μελέτη στοχεύει να γεφυρώσει τη θεωρία και την πρακτική προσφέροντας γνώσεις για τις δυναμικές σχεδιαστικές διαδικασίες που επηρεάζονται από τη συν-δημιουργία. Η διερεύνηση της συν-δημιουργίας σε συνδυασμό με τη σύγκριση των υποδειγματικών παραδειγμάτων αποκαλύπτει τις περίπλοκες δυναμικές και συνέργειές της, παρουσιάζοντας την πολυπλοκότητα και τις δυνατότητες του αντίκτυπού της. Συμπερασματικά, η συν-δημιουργία λειτουργεί σε δυναμικά επίπεδα, συνδυάζοντας διαφορετικές προοπτικές και χρονικές διαστάσεις. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις ενισχύουν τη δημιουργικότητα, την καινοτομία και την προσαρμοστικότητα, διαμορφώνοντας πιο περιεκτικά αποτελέσματα σχεδιασμού. Με βάση το συμπέρασμα αυτό η μελέτη υπογραμμίζει τη δυναμική φύση των διαδικασιών συν-δημιουργικού σχεδιασμού, τονίζοντας τη σημασία της συνεργασίας, της συμμετοχής και της αναγνώρισης διαφορετικών προοπτικών προωθώντας καινοτόμα και εμπλουτισμένα αποτελέσματα που αντικατοπτρίζουν καλύτερα τις ανάγκες και τις αξίες των εμπλεκόμενων κοινοτήτων. Συνολικά, η συν-δημιουργία αναδεικνύεται ως μια σημαντική δύναμη που κινεί τον σχεδιασμό και την καινοτομία στη σύγχρονη κοινωνία, επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και προσεγγίζουμε τον σχεδιασμό στον 21ο αιώνα, με επιπτώσεις τόσο στον ακαδημαϊκό διάλογο όσο και στην πρακτική εφαρμογή στους τομείς της τέχνης και της αρχιτεκτονικής.

This thesis explores the evolving landscape of dynamic design processes in the fields of art and architecture through co-creation. Co-creation, as a dynamic and collaborative process, harnesses collective creativity and diverse perspectives to promote innovation and address societal needs. The study explores the impact of co-creation on design processes through a mixed methodology of literature review and case study research. It begins with an in-depth overview of the theoretical and historical foundations and continues with sections exploring co-creation in art and architecture, each of which includes the identification of co-creation methods and tools used followed by an analysis of paradigmatic examples. Then, through the comparison of paradigmatic examples, the study aims to bridge theory and practice, offering insights into the dynamic design processes influenced by co-creation. The exploration of co-creation combined with the comparison of the paradigmatic examples reveals its complex dynamics and synergies, highlighting the complexity and potential of its impact. In conclusion, co-creation operates at dynamic levels, combining different perspectives and time dimensions. These interactions enhance creativity, innovation and adaptability, shaping more inclusive design outcomes. Based on this conclusion, the study highlights the dynamic nature of co-creative design processes, emphasizing the importance of collaboration, participation and recognition of different perspectives promoting innovative and enriched outcomes that better reflect the needs and values of the communities involved.  Overall, co-creation emerges as an important force driving design and innovation in contemporary society, influencing the way we perceive and approach design in the 21st century, with implications for both academic discourse and practical application in the fields of art and architecture.