Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με την παρουσίαση δύο πρόσφατων ιστοριογραφικών υποδειγμάτων, που αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του 1980 στο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού στην ιστοριογραφία, καθώς και με τη διαμάχη των ιστορικών για τον μεταμοντερνισμό στην ιστοριογραφία που ξεκίνησε την ίδια περίοδο. Οι δύο αυτές πρακτικές αφορούν τη θεωρία για την αναβίωση του κλασικού ιστορισμού από τον Ολλανδό φιλόσοφο Frank Ankersmit, καθώς και το ιστοριογραφικό υπόδειγμα του «νέου ιστορισμού» από τον Αμερικανό ιστορικό Stephen Greenblatt. Ο τελευταίος θεωρείται ο «πατέρας» αυτής της νέας πρακτικής και ο σημαντικότερος εκπρόσωπός της, καθώς έχει συγγράψει πολλά βιβλία, δοκίμια, και επιστημονικά άρθρα στη βάση αυτού του ιστοριογραφικού μοντέλου. Η εργασία ξεκινάει με την παρουσίαση των σημαντικότερων ιδεών του κλασικού ιστορισμού και στη συνέχεια εξετάζει λεπτομερώς τις απόψεις και τις πρακτικές των Ankersmit και Greenblatt, εντοπίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές σε σχέση με τον κλασικό ιστορισμό. Στο κεφάλαιο του «νέου ιστορισμού» του Greenblatt, αναλύονται παραδείγματα εργασιών και άλλων νέων ιστοριστών, προκειμένου ο αναγνώστης να αντιληφθεί επαρκώς πού στοχεύει αυτή η νέα πρακτική και πώς οδηγείτε στους στόχους της. Η εργασία αναδεικνύει, επίσης, και τις ενστάσεις και αντιδράσεις που διατυπώθηκαν από σχολιαστές σχετικά με τις ιδέες και τις πρακτικές των Ankersmit, Greenblatt, ενώ ασχολείται διεξοδικά και με τη γενικότερη συζήτηση–διαμάχη που διεξήχθη από τη δεκαετία του 1980 και εφεξής για τον μεταμοντερνισμό στην ιστοριογραφία. Στον επίλογο της εργασίας παρουσιάζουμε τα συμπεράσματά μας σχετικά με το κατά πόσο οι πρακτικές των Ankersmit, Greenblatt είναι μεταμοντερνιστικές καθώς, επίσης, και το εάν τελικά οι νέες αυτές πρακτικές δικαιούνται να τιτλοφορούνται ως «νέοι ιστορισμοί» (στον Greenblatt ρητά και στον Ankersmit ως «αναβίωση» του κλασικού ιστορισμού). Η εργασία ολοκληρώνεται με τις θέσεις του συγγραφέα της σχετικά με το τι μπορεί να προσφέρει σήμερα στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και στην κοινωνία μια συζήτηση για τους «νέους ιστορισμούς» και για τον μεταμοντερνισμό στην ιστοριογραφία, ενώ εντοπίζονται και οι λόγοι για τους οποίους περαιτέρω έρευνα επί των θεμάτων αυτών κρίνεται χρήσιμη και απαραίτητη.

This master’s thesis is concerned with the presentation of two recent historiographical paradigms, developed in the 1980s in the context of postmodernism in historiography, as well as with the historians' controversy about postmodernism in historiography that started in the same period. These two practices concern the theory of the revival of classical historicism by the Dutch philosopher Frank Ankersmit, and the historiographical model of 'new historicism' by the American historian Stephen Greenblatt. The latter is considered the "father" of this new practice and its most important representative, as he has written many books, essays, and scholarly articles on the basis of this historiographical model. The paper begins with a presentation of the most important ideas of classical historicism and then examines in detail the views and practices of Ankersmit and Greenblatt, identifying similarities and differences with respect to classical historicism. In the chapter on Greenblatt's 'new historicism', examples of the work of other new historicists are analysed, so that the reader can adequately understand where this new practice aims and how it leads to its goals. The paper also highlights the objections and reactions raised by commentators to the ideas and practices of Ankersmit, Greenblatt, and deals in detail with the general debate and controversy that has been going on since the 1980s and onwards about postmodernism in historiography. In the conclusion of the paper we present our conclusions on whether the practices of Ankersmit, Greenblatt are postmodernist as well as on whether, in the end, these new practices are entitled to be titled "new historicisms" (in Greenblatt explicitly and in Ankersmit as a "revival" of classical historicism). The paper concludes with the author's views on what a discussion of 'new historicisms' and postmodernism in historiography can offer to the academic community and society today, and identifies the reasons why further research on these issues is deemed useful and necessary.