Στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20^ου αιώνα, σε μία ιστορική περίοδο κοσμογονικών γεωπολιτικών ανατροπών σε διεθνές επίπεδο αλλά και ριζικών μεταβολών στην ελληνική κοινωνία, εμφανίζεται με δυναμισμό στην ελληνική πολιτική σκηνή η κίνηση των εκσυγχρονιστών. Η κίνηση αναδύεται μέσα από το πολιτικό σύστημα της εποχής και κατορθώνει να επικρατήσει αρχικά στους εσωκομματικούς ανταγωνισμούς του ΠΑΣΟΚ και, συνάπτοντας συμμαχίες από όλο το πολιτικό φάσμα, τελικά να εξασφαλίσει την αποδοχή του εκλογικού σώματος για την διακυβέρνηση της χώρας από το 1996 έως το 2004.  Στον λόγο τους οι εκσυγχρονιστές προτάσσουν τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, μέσω της ισχυροποίησης της οικονομίας, του εξορθολογισμού της Δημόσιας Διοίκησης και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, της χώρας, ως προϋπόθεση για την υπέρβαση των παθογενειών του παρόντος και για την εξασφάλιση μίας θέσης ισχύος για τη χώρα στη διεθνή σκηνή του τότε διαφαινόμενου μέλλοντος. Η παρούσα εργασία επιχειρεί να ερευνήσει τη θέση που επιφύλαξαν οι εκσυγχρονιστές στο αφήγημά τους για το εθνικό παρελθόν. Συγκεκριμένα ερευνώνται οι τρόποι που το προσέλαβαν και το νοηματοδότησαν, η στάση τους απέναντι στην ιδέα του έθνους, στον εθνικισμό καθώς και ο βαθμός και οι τρόποι που το εργαλειοποίησαν. Ερευνάται, επίσης, ο τρόπος που εντάχθηκε και χρησιμοποιήθηκε το ιστορικό περιελθόν στον αντίλογο, που αναπτύχθηκε απέναντι στον εκσυγχρονισμό, κυρίως κατά την περίοδο από το 1998 έως το 2004, ώστε να διαπιστωθεί ο βαθμός της μεταξύ τους διαφοροποίησης.

At the beginning of the last decade of the 20th century, in a historical period of cosmogonic geopolitical upheavals at the international level but also of radical changes in Greek society, the movement of the “modernizers” appeared with dynamism in the Greek political scene. The movement emerged from the political system of the time and managed to initially prevailed in the intra-party rivalries of PASOK and, by concluding alliances from across the political spectrum, finally secure the acceptance of the electoral body for the governance of the country from 1996 to 2004. In their discourse, the “modernizers” propose the modernization of Greek society, through the strengthening of the economy, the rationalization of the Public Administration and the European orientation of the country, as a condition for overcoming the pathologies of the present and for securing a position of power for the country on the international stage of the then looming future. This paper attempts to investigate the position reserved by the modernizers in their narrative of the national past. In particular, the ways they employed it and gave it meaning, their attitude towards the idea of ​​the nation, nationalism as well as the degree and the ways they used it. It is also investigated the way in which the historical past was integrated and used in the counter-discourse, which was developed against modernization, mainly during the period from 1999 to 2001, in order to establish the degree of differentiation between them.