Το διαδίκτυο και ιδιαίτερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν συμβάλλει στη σύνθεση της νέας ψηφιακής πραγματικότητας, η οποία εισχωρεί σε κάθε τομέα της ζωής των σύγχρονων υποκειμένων. Πώς διαμορφώνουν οι χρήστες και τα μέλη των ψηφιακών κοινοτήτων τη σχέση τους με το παρελθόν; Πώς διαπραγματεύονται τη σχέση τους με την ιστορία μέσα στα ψηφιακά περιβάλλοντα; Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τα παραπάνω ερωτήματα, παρακολουθώντας κοινότητες σχετικές με το κυβερνοπάνκ και τα liminal spaces. Διερευνώντας σχόλια, αναρτήσεις, εικόνες και βίντεο είδαμε πως σε αυτά τα ψηφιακά περιβάλλοντα, η εμπειρία χρήστη και η ιικότητα, διαμορφώνουν τις συνθήκες για την ανάδυση νέων εκδοχών υποκειμενικοτήτων, όπως αυτή του «ατενίζοντος ανθρώπου»  που αποτελεί μια πρόταση-εύρημα της εργασίας. Βασικό ρόλο στα παραπάνω διαδραματίζει η χρήση της νοσταλγίας, ως μια ολοποιητική συνθήκη οργάνωσης του ψηφιακού χωροχρόνου. Είδαμε τη νοσταλγία ως μέσο επαναφοράς των παρελθόντων μελλόντων σε χρόνο παρόντος. Συνδέσαμε την ιομορφική της εξάπλωση στις ψηφιακές κοινότητες με τις οικονομίες προσοχής (attentiveness) και προσεγγίσαμε το ρόλο της για το πως η δημόσια ιστορία αποκτά τη χρήση της διαφυγής και την αναχώρησης από το παρόν.

Internet and particularly social media have contributed to the composition of the new digital reality, which permeates every aspect of modern subjects' lives. How do users and members of digital communities shape their relationship with the past? How do they negotiate their relationship with history within digital environments? We attempted to approach these questions by observing communities related to cyberpunk and liminal spaces. By investigating comments, posts, images, and videos, we found that in these digital environments, user experience and virality create conditions for the emergence of new versions of subjectivities, such as the "gazing man", which is a proposal and a finding of our research. Nostalgia plays a fundamental role in this, serving as an integrative condition for organizing digital spacetime. We saw nostalgia as a means of bringing past futures into the present. We linked its viral spread in digital communities with economies of attentiveness and examined its role in how public history takes on functions of escape and departure from the present.