Με αντικείμενο μελέτης σύγχρονα ρεβιζιονιστικά ποιήματα, που έχουν ως κεντρικό
άξονα την Οδύσσεια, σκοπός της εργασίας είναι να προσεγγίσουμε το κλασικό
κείμενο μέσα από την οπτική γωνία τριών γυναικείων χαρακτήρων του έπους. Η
Πηνελόπη της Louise Glück, η Κίρκη της Carol Ann Duffy και η Σειρήνα της
Margaret Atwood αναλαμβάνουν να αφηγηθούν την ιστορία τους ως υποκείμενα
λόγου και βλέμματος και να συγκρουστούν με το ανδρικό βλέμμα του Ομήρου, του
Οδυσσέα και του ελληνικού μύθου. Μέσα από σύγχρονες, φρέσκιες και πνευματώδεις
αφηγήσεις οι ποιήτριες θα μας επιτρέψουν να διαπραγματευτούμε με το ηρωικό έπος
υπό το πρίσμα ενός φεμινιστικού φακού που τις δίνει την δυνατότητα να υπάρχουν
σαν αυτόνομες προσωπικότητες χωρίς να αποτελούν την ετερότητα του άνδρα.
Με όχημα τις τέχνες τους, την ύφανση, την μαγειρική και την μουσική οι τρεις
γυναίκες εισχωρούν στο χώρο της δημιουργίας, γράφοντας ποίηση η κάθε μία για τον
εαυτό της. Στον αγώνα τους, δηλαδή, για ισότητα εκμεταλλεύονται εργασίες που
σχετίζονται με την ιδιωτική σφαίρα των γυναικών, όπως αυτές που αναφέρθηκαν
παραπάνω, σε μια προσπάθεια να εφεύρουν μία γλώσσα συμβολική που αντιτίθεται
στην πατριαρχική θεώρηση του κόσμου και του μύθου. Οι τρεις επομένως γυναικείοι
χαρακτήρες απομυθοποιούν την ιστορία ενός μακρινού παρελθόντος και μέσα από
σύγχρονες πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις μυθοποιούν την διαδικασία της
υποκειμενοποίησής τους, την οποία ταυτίζουν με την ανάγκη τους για δημιουργία. Η
γυναίκα λοιπόν μετατρέπεται σταδιακά από δημιούργημα σε δημιουργός και από
αντικείμενο θέασης σε φορέας βλέμματος, με τις καθολικές αλήθειες του ομηρικού
έπους να απορρίπτονται μέσα από τις προσωπικές τους αφηγήσεις. Προς επίρρωση
των παραπάνω θέσεων θα αντιπαρατεθούν αποσπάσματα της Ομήρου Οδύσσειας με
τα σύγχρονα αναθεωρητικά ποιήματα και θα αναλυθούν με την βοήθεια φεμινιστικών
και ψυχαναλυτικών θεωριών.

Through modern revisionist poems that have the Odyssey as their central axis, the aim
of the study is to approach the classic text from the point of view of three female epic
characters. Louise Glück's Penelope, Carol Ann Duffy's Circe and Margaret Atwood's
Siren their story as subjects of speech and gaze and clash with the male gaze of
Homer, Odysseus and the Greek myth. Through modern, fresh and witty narratives,
the poets will allow us to negotiate with the heroic epic through a feminist lens that
enables them to exist as themselves without constituting the otherness of the man, as
the only condition to exist.
Using their arts, weaving, cooking and music as a tool, the three women enter the
space of creation, each writing poetry for herself. In their struggle for equality, they
exploit works related to the private sphere of women, such as those mentioned above,
in an attempt to invent a language that opposes the patriarchal view of the world and
myth. The three female characters therefore demystify the history of a distant past and
through modern first-person narratives mythologize the process of their
subjectivization, which they identify with their need to create. The woman is therefore
gradually transformed from a creation to a creator and from an object of viewing to a
carrier of gaze, with the universal truths of the Homeric epic being rejected through
their personal narratives. In order to support the above positions, excerpts from
Homer's Odyssey will be contrasted with modern revisionist poems and will be
analyzed in the light of feminist and psychoanalytic theories.