For several years now, Greece has been a host country for large immigrant and refugee flows, who either temporarily or permanently reside in the country, thus further strengthening the already existing diversity of the population. The cultural identities that bring with them heterogeneous population groups make the discussion regarding the treatment of diversity and its coexistence with the so-called dominant culture of a country particularly important. Especially in educational settings where students are expected to obey school rules, the interesting question is how easy it is to make their diverse cultural identities visible. The purpose of this research, therefore, is to study how prepared the educational system is for this cultural diversity of students, while at the same time it is desired to investigate the views and attitudes of primary school teachers towards the diverse cultural identities of their students. Despite the fact that the new school curricula of 2021 and 2023 focus on the significance of multiculturalism and differentiated teaching approach, it is important to examine how this field is put into practice by teachers in the mainstream classrooms. Thus, a qualitative ethnographic inquiry was implemented, thus employing semi-structured teacher interviews and classroom observations. This observation stage took place in three general classes of a Greek primary school with part of the class population not having Greek as their first language. The thematic analysis of the findings confirmed the teachers' inability to adapt to the new diverse reality, often standing helpless and embarrassed in front of the cultural visibility of their students and unable to demonstrate intercultural readiness through their practices. So, the improvement of the Greek educational system is rooted in a deeper humanitarian redefinition and a critical pedagogy that the entire educational community needs to approach.

Εδώ και αρκετά χρόνια, η Ελλάδα είναι χώρα υποδοχής για μεγάλες μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές, που είτε διαμένουν προσωρινά είτε μόνιμα στη χώρα, ενισχύοντας έτσι περαιτέρω την ήδη υπάρχουσα ποικιλομορφία του πληθυσμού. Οι πολιτισμικές ταυτότητες που φέρνουν μαζί τους ετερογενείς πληθυσμιακές ομάδες καθιστούν τη συζήτηση για τη μεταχείριση της πολυμορφίας και τη συμβίωσή της με την αποκαλούμενη κυρίαρχη κουλτούρα μιας χώρας ιδιαίτερα σημαντική. Ειδικά στα εκπαιδευτικά πλαίσια, όπου οι μαθητές αναμένεται να συμμορφώνονται με τους σχολικούς κανόνες, το ενδιαφέρον ερώτημα είναι πόσο εύκολο είναι να καταστεί ορατή η ποικιλόμορφη πολιτισμική τους ταυτότητα. Σκοπός αυτής της έρευνας, λοιπόν, είναι να μελετηθεί πόσο προετοιμασμένο είναι το εκπαιδευτικό σύστημα για αυτή την πολιτισμική ποικιλομορφία των μαθητών, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκεται να διερευνηθούν οι απόψεις και οι στάσεις των δασκάλων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης απέναντι στις ποικίλες πολιτισμικές ταυτότητες των μαθητών τους. Παρά το γεγονός ότι τα νέα σχολικά προγράμματα σπουδών του 2021 και 2023 εστιάζουν στη σημασία της πολυπολιτισμικότητας και της διαφοροποιημένης διδακτικής προσέγγισης, είναι σημαντικό να εξεταστεί πώς αυτός ο τομέας εφαρμόζεται από τους δασκάλους στις τάξεις της γενικής εκπαίδευσης. Έτσι, εφαρμόστηκε μια ποιοτική εθνογραφική έρευνα, χρησιμοποιώντας ημι-δομημένες συνεντεύξεις δασκάλων και παρατηρήσεις στις τάξεις. Το στάδιο της παρατήρησης πραγματοποιήθηκε σε τρεις τάξεις μιας ελληνικής πρωτοβάθμιας σχολικής μονάδας, όπου μέρος του μαθητικού πληθυσμού δεν είχε ως πρώτη γλώσσα τα ελληνικά. Η θεματική ανάλυση των ευρημάτων επιβεβαίωσε την αδυναμία των δασκάλων να προσαρμοστούν στη νέα ποικιλόμορφη πραγματικότητα, συχνά στέκοντας αβοήθητοι και αμήχανοι μπροστά στην πολιτισμική ορατότητα των μαθητών τους και ανίκανοι να επιδείξουν διαπολιτισμική ετοιμότητα μέσω των πρακτικών τους. Συνεπώς, η βελτίωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος εδράζεται σε έναν βαθύτερο ανθρωπιστικό επαναπροσδιορισμό και μια κριτική παιδαγωγική προσέγγιση που πρέπει να υιοθετήσει ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα.