Η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία εξετάζει τη θέση των Μαρτυρικών Τόπων της Κατοχής στη συλλογική μνήμη, ενώ εστιάζει στην περίπτωση της Μαγνησίας. Για την επίτευξη των σκοπών της εργασίας, μελετήθηκαν τα δραματικότερα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την περίοδο της Κατοχής στα μαρτυρικά και πληγέντα χωριά της Μαγνησίας. Ακόμα μελετήθηκε το πώς αυτά τα γεγονότα υπέπεσαν στη λήθη και κάτω από ποιες συνθήκες επανήλθαν στην επιφάνεια. Πιο συγκεκριμένα, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, άφησε πίσω του τεράστιες υλικές καταστροφές και πολλές απώλειες ανθρώπινων ζωών στη χώρα. Η Μαγνησία δεν αποτέλεσε εξαίρεση, καθώς πολλά χωριά καταστράφηκαν από τα ιταλικά και γερμανικά στρατεύματα, ενώ πολλοί άμαχοι εκτελέσθηκαν. Ο Εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε, δεν άφησε περιθώρια για την διαχείριση των τραυμάτων των τοπικών κοινωνιών· αντίθετα κληροδότησε ένα διχασμό που διαιωνίστηκε, ενώ σημάδια του διαφαίνονται μέχρι και σήμερα. Τα πρώτα βήματα για την επούλωση του μνημονικού τραύματος εντοπίζονται στη δεκαετία του 1980, κυρίως με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, κυρίως της ΕΑΜικής. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η ιστορική έρευνα, οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα, οι σχετικές επεμβάσεις στο μνημονικό τοπίο του δημόσιου χώρου, επανέφεραν σταδιακά το παρελθόν της Κατοχής και της Αντίστασης στη δημόσια συζήτηση και κατ’ επέκταση στη συλλογική μνήμη. Πλέον το κατοχικό παρελθόν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτισμικής ταυτότητας και ιστορικής συνείδησης των κατοίκων των μαρτυρικών και πληγέντων χωριών, όπως συμπεραίνεται από τις τακτικές εκδηλώσεις μνήμης που πραγματοποιούνται. Οι τελευταίες μοιάζουν να έχουν θεραπευτικό χαρακτήρα για τις επιμέρους κοινότητες, καθώς αποτελούν τόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους αναφορικά με το παρελθόν. Ακόμα, μέσω αυτών, ορισμένα πληγέντα χωριά διεκδικούν και την επίσημη αναγνώρισή τους ως «μαρτυρικά» από την Πολιτεία,  αποζητώντας την ιστορική και ηθική δικαίωση των πεσόντων συγχωριανών τους.

This master’s thesis examines the position of the Martyric Places of Occupation in collective memory, while focusing on the case of Magnesia. To achieve the objectives of the thesis, the most dramatic events that took place during the era of the Occupation in the martyred and affected villages of Magnesia were studied. It was also studied how these events fell into oblivion and under what conditions they came back to the surface. More specifically, World War II left behind enormous material destruction and many losses of life in the country. Magnesia was no exception, as many villages were destroyed by Italian and German troops, while many civilians were executed. The Civil War that followed left no room for the management of the traumas of local communities; on the contrary, it bequeathed a division that was perpetuated, while signs of it are still visible today. The first steps towards healing the memorial trauma can be traced back to the 1980s, mainly with the recognition of the National Resistance. In the years that followed, historical research, the testimonies of people who lived through the events, the relevant interventions in the memorial landscape of public space, gradually restored the past of the Occupation and the Resistance to public debate and, by extension, to collective memory. The occupation past is now an integral part of the cultural identity and historical consciousness of the inhabitants of the martyred and affected villages, as evidenced by the regular commemorative events that take place. The latter seem to have healing factors for the individual communities, as they are a place for expressing their feelings regarding the past. In addition, through them, some of the affected villages also claim their official recognition as “martyred” by the State, seeking the historical and moral vindication for their fallen fellow villagers.