Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη των βιομηχανικών καταλοίπων που προέκυψαν από το φαινόμενο της αποβιομηχάνισης ως φορέων της βιομηχανικής ιστορίας και καθοριστικών στοιχείων της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας και μνήμης μιας περιοχής, καθώς και η διερεύνηση πρακτικών δημόσιας ιστορίας οι οποίες είναι δυνατόν να αναδείξουν το βιομηχανικό παρελθόν και την ιστορία μιας κοινότητας. Τις τελευταίες δεκαετίες, η αποκατάσταση και ανάπλαση των πρώην βιομηχανικών χώρων μέσω νέων μορφών και χρήσεων ορισμένες φορές έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση της αρχικής τους ταυτότητας και την αποσύνδεσή τους από την ιστορία και τη μνήμη της τοπικής κοινότητας. Προκύπτει έτσι η ανάγκη διατήρησης και ανάδειξης του βιομηχανικού παρελθόντος και της ιστορίας των βιομηχανικών καταλοίπων που έχουν υποστεί επανάχρηση. Στη διαδικασία αυτή απαραίτητη είναι η συνδρομή της ιστορικής έρευνας. Η δημόσια ιστορία, η οποία, σε διάλογο με την κοινωνία, και αντλώντας από τα αποθέματα συλλογικής μνήμης ερευνά και προβάλλει πλευρές του παρελθόντος και των τρόπων πρόσληψής τους από το κοινό, διαθέτει μια ευρεία γκάμα πρακτικών μέσω των οποίων είναι δυνατόν να αναδειχθεί η βιομηχανική ιστορία ενός χώρου. Προκειμένου να διερευνηθεί η εφαρμογή πρακτικών δημόσιας ιστορίας στην ανάδειξη του βιομηχανικού παρελθόντος μιας περιοχής, μελετάται η περίπτωση του Πολυχώρου Λιπασμάτων Δραπετσώνας, του πάρκου πολιτισμού και ψυχαγωγίας που προέκυψε από την επανάχρηση των πρώην εγκαταστάσεων του εργοστασίου Λιπασμάτων, που λειτούργησε στον χώρο από το 1909 ως το 1993. Η μελέτη παραθέτει την ιστορία του εργοστασίου, αναλύει τον ρόλο που διαδραμάτισε στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της Δραπετσώνας, ερευνά τα θέματα της συλλογικής ταυτότητας και της μνήμης των εργατών και των κατοίκων, και προτείνει πρακτικές δημόσιας ιστορίας οι οποίες  θα μπορούσαν να ενισχύσουν τη διατήρηση της μνήμης και της ιστορίας του πρώην βιομηχανικού χώρου.