This research is about four (auto)biographical short documentaries created by amateur refugees and non-refugees’ creators in 2017, under the “Home new Home” international documentary project in the aftermath of the “refugee crisis”.  During this period there was an extended media stereotypical representation of refugees showing them either as victims or villains. This documentary project was created to produce a counter narrative on refugees, presenting their individual stories, highlighting their distinct personalities.  The selected films of this project were studied within the context of their production including the public discourses on the refugee issue of this period and the objectives of the overall project.  Employing a narrative and a narrative visual approach, we wanted to examine how young refugees constructed, negotiated and performed their identities and explore the recurring themes in their narratives concerning their lives. Considering these documentaries as accounts of identities’ expression, we saw that the characters of the films, produced individualized narratives that revealed aspects of their everyday life while being in a transitional phase.  These short documentaries provided the framework to study their experiences, values, aspirations, attachments, barriers, and fears.  Subsequently, we conducted audience research, using focus group methodology.  The aim was to investigate the ways the audience responded to refugees’ identities that were presented in films and how these films have affected viewers’ perceptions on refugees.  This research proved that the audience response to films was influenced by personal experiences, stances, and to a certain degree by the mainstream media discourses in this period.  However, the films became for the spectators a stimulus for further thinking and reflection into the refugee issue that could lead to a more sensible and active stance towards refugees.

Αυτή η έρευνα αναφέρεται σε τέσσερα (αυτο)βιογραφικά μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκαν από ερασιτέχνες, πρόσφυγες και μη δημιουργούς το 2017, στο πλαίσιο ενός διεθνούς προγράμματος παραγωγής ντοκιμαντέρ με τίτλο  «Home new Home» στον απόηχο της «προσφυγικής κρίσης».  Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρχε μια εκτενής στερεοτυπική  αναπαράσταση των προσφύγων στα ΜΜΕ είτε ως θυμάτων είτε ως επικίνδυνων-κακών.  Το συγκεκριμένο  έργο παραγωγής ντοκιμαντέρ είχε ως σκοπό να δημιουργήσει μια αντί-αφήγηση για τους πρόσφυγες, παρουσιάζοντας τις ατομικές τους ιστορίες και φωτίζοντας την ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός .  Οι επιλεγμένες  τέσσερεις  ταινίες αυτού του πρότζεκτ μελετήθηκαν στο πλαίσιο της παραγωγής τους, των δημόσιων λόγων για το προσφυγικό ζήτημα εκείνης της περιόδου αλλά και τους στόχους του συνολικού έργου.  Χρησιμοποιώντας ως μεθόδους την αφηγηματική ανάλυση και την οπτική ανάλυση, θελήσαμε να εξετάσουμε με ποιους τρόπους οι νεαροί/ες  πρόσφυγες/ισσες κατασκεύασαν, διαπραγματεύτηκαν και παρουσίασαν-επιτέλεσαν τις  ταυτότητές τους αλλά και παράλληλα να ερευνήσουμε τα επαναλαμβανόμενα θέματα στις αφηγήσεις τους σχετικά με τη ζωή τους.  Θεωρώντας τα ντοκιμαντέρ αυτά ως πεδίο έκφρασης ταυτοτήτων, είδαμε ότι οι χαρακτήρες των ταινιών παρήγαγαν εξατομικευμένες αφηγήσεις που αποκάλυπταν πτυχές της καθημερινότητάς τους ενώ βρίσκονταν σε μια μεταβατική φάση της ζωής τους.  Τα συγκεκριμένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ παρείχαν το πλαίσιο για να μελετηθούν οι εμπειρίες, οι αξίες, οι φιλοδοξίες, τα σταθερά σημεία αναφοράς τους, τα εμπόδια και οι φόβοι τους.  Συνακόλουθα, πραγματοποιήσαμε έρευνα κοινού, χρησιμοποιώντας τη μεθοδολογία των ομάδων εστίασης.  Ο στόχος ήταν να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίο το κοινό ανταποκρίθηκε στις ταυτότητες των προσφύγων, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στις συγκεκριμένες ταινίες και πώς  οι ταινίες επηρέασαν τις αντιλήψεις των θεατών για τους πρόσφυγες.  Η έρευνα αυτή κατέδειξε ότι η απόκριση του κοινού στις ταινίες επηρεάστηκε από τις  προσωπικές εμπειρίες και στάσεις των συμμετεχόντων και σε κάποιο βαθμό από τον κυρίαρχους τη συγκεκριμένη περίοδο δημόσιους λόγους των μέσων ενημέρωσης για τους πρόσφυγες.  Ωστόσο, οι ταινίες αποτέλεσαν για τους θεατές ένα ερέθισμα για περαιτέρω σκέψη και αναστοχασμό σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πιο ευαισθητοποιημένη και ενεργή στάση απέναντι στους πρόσφυγες.