Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή οι πρόσφυγες που ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών άρχισαν να εγκαθίστανται σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Εκατό απ’ αυτές τις οικογένειες προσφύγων εγκαθίστανται στην περιοχή Ξυλοκέριζα της Ανατολικής Αττικής η οποία θα ονομαστεί αργότερα Νέα Μάκρη προς τιμή της Μάκρης της Λυκίας της Μικράς Ασίας από την οποία ήρθαν. Σ’ αυτή την περιοχή θέλησε να κατασκευάσει ο Χαρίτωνας Τριανταφυλλόπουλος, επιχειρηματίας στον χώρο των ηλεκτρικών ειδών, εργοστάσιο ηλεκτρικής πορσελάνης. Για τον λόγο αυτό πήρε δάνειο από το Σχέδιο Μάρσαλ το 1950. Με την εργασία αυτή επιχειρώ να αφηγηθώ την ιστορία του εργοστασίου, το πως σχετίζεται με τον εξηλεκτρισμό της χώρας και την ίδρυση της ΔΕΗ το 1950, τη σημασία του για τους κατοίκους της περιοχής και τους λόγους που σήμερα βρίσκεται σ’ αυτή την κακή κατάσταση, αλλά και το πως άλλαξε η φυσιογνωμία της περιοχής μέσα σ’ αυτά τα 100 χρόνια και ποιοι ήταν οι παράγοντες που συνέβαλαν σ’ αυτή την αλλαγή. Με την εργασία αυτή φιλοδοξώ να αφηγηθώ την ιστορία μιας περιοχής γύρω από ένα εργοστάσιο. Με άξονα αυτό το εργοστάσιο, την τοπική ιστορία, τη μνήμη αλλά και την απουσία αυτής κάνω μια πρόταση αξιοποίησής του ως μουσείο πόλης, συμπληρωματικά με τις άλλες χρήσεις που έχουν επιλεγεί από τον δήμο Μαραθώνα.

After the Asia Minor Catastrophe, the refugees who came with the population exchange began to settle in various parts of Greece. One hundred of these refugee families settle in the Xilokeriza area of Eastern Attica which will later be called Nea Makri in honor of Makri of Lycia in Asia Minor from which they came. In this area, Charitonas Triantafyllopoulos, an entrepreneur in the field of electrical goods, wanted to build an electric porcelain factory. For this reason, he got a loan from the Marshall Plan in 1950. With this paper I try to tell the history of the factory, how it is related to the electrification of the country and the establishment of DEI in 1950, its importance for the residents of the area and the reasons why today it is in this bad state, but also how the physiognomy of the area changed during these 100 years and what were the factors that contributed to this change. With this work I aspire to tell the story of an area around a factory. Based on this factory, the local history, the memory but also the absence of it, I make a proposal to use it as a city museum, in addition to the other uses that have been chosen by the municipality of Marathon.