Η παρούσα ερευνητική μελέτη εξετάζει το ζήτημα του δανεισμού στην ελληνική γλώσσα με εστίαση από το 1974 ως σήμερα, δηλαδή μετά τη μεσολάβηση των γεγονότων της Μεταπολίτευσης και του Κυπριακού. Συγκεκριμένα, διερευνά την παρουσία των τουρκικών δανείων σε δύο (2) σύγχρονα Λεξικά της Νεοελληνικής Γλώσσας, διαχωρίζει τα χαρακτηρισμένα ως «παρωχημένα», ως «λαϊκά» και ως «λαϊκότροπα», και προχωρά στη σημασιολογική και μορφολογική τους ανάλυση. Εν συνεχεία, εξετάζει τη συχνότητα εμφάνισής τους σε Σώμα Ελληνικών Κειμένων, ενώ διερευνάται ενδελεχέστερα ο χρόνος, ο χώρος και το είδος δημοσίευσης των τουρκικών δανείων στην Ελληνική που θεωρούνται παρωχημένα.  Βασικός σκοπός ήταν να διερευνηθεί ο τουρκικός γλωσσικός δανεισμός υπό το πρίσμα του πεπερασμένου, της λαϊκότητας και της έντονης προφορικότητας μετά το 1974.

Για τον σκοπό της έρευνας έγινε προσεκτική μελέτη δύο αξιόπιστων και σύγχρονων λεξικών, παράλληλα με τη συνεπικουρία εναλλακτικών και επιμέρους λεξιλογικών και λεξικών πηγών. Βασικός στόχος ήταν να εντοπιστούν τα σημειωμένα ως «παρωχημένα», ως «λαϊκά» και ως «λαϊκότροπα» τουρκικά δάνεια στην κοινή νεοελληνική γλώσσα, να αναλυθούν γραμματειακά, αριθμητικά και σημασιολογικά έτσι, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με τους λόγους που τα εξώθησαν στα όρια της προφορικότητας και του πεπερασμένου μετά το 1974.

Από την έρευνα που διεξήχθη τα σημαντικότερα πορίσματα αφορούν στο ότι πολλά από τα τουρκικά δάνεια που συγκεντρώθηκαν και τέθηκαν υπό εξέταση δεν είναι στην πράξη καθόλου «παρωχημένα», καθώς χρησιμοποιούνται στην καθομιλουμένη όχι απλώς ως όροι ουδέτερης χροιάς, αλλά ως φορτισμένες γλωσσικές μονάδες που εξυπηρετούν συγκεκριμένες επικοινωνιακές ανάγκες ακόμα και σήμερα. Παράλληλα, διαπιστώθηκε ότι η πλειονότητα των δάνειων τουρκικών λημμάτων που σημειώνονται ως «παρωχημένα» και «λαϊκότροπα» διατηρούν στην ελληνική την κυριολεκτική και πρωτότυπη τουρκική σημασία τους, η οποία μπορεί εύκολα να αποδοθεί με χρήση ελληνικών λέξεων και όρων. Συνεπώς, οι λόγοι που το «παρωχημένο», ενσωματωμένο στην ελληνική γλώσσα τουρκικό λεξιλόγιο δεν φαντάζει σχεδόν καθόλου ξεπερασμένο, πιθανώς απορρέουν από το δυναμικό νοηματικό φορτίο που φέρει.

Τα πορίσματα της έρευνας συνέβαλλαν στο να «ανοίξουν» νέες οδοί έρευνας του πολύπλοκου ζητήματος του γλωσσικού δανεισμού, τόσο στο μικροεπίπεδο ελληνικής-τουρκικής γλώσσα, όσο και στο μακροεπίπεδο άλλων γλωσσών που βρίσκονται σε χρόνια αλληλεπίδραση.

This research study examines the issue of borrowing loan-words in the Greek language. Specifically, it investigates the presence of Turkish loanwords in modern dictionaries of the modern Greek language and proceeds to categorize them into "obsolete", "folksy" and "popular". The main purpose was to investigate Turkish linguistic borrowing in the light of finitude, populism and intense orality.

For the purpose of the research, a careful study of two reliable and modern dictionaries was done, along with the assistance of alternative and individual lexical and lexical sources. The main objective was to identify the marked as "obsolete", "folksy" and "popular" Turkish loanwords in the common modern Greek language, to analyze them clerically, numerically and semantically, so as to draw conclusions about the reasons that push them to the limits of orality and finitude.

From the research carried out the most important findings are that many of the Turkish loanwords collected and put under examination are in fact not "obsolete" at all, as they are used colloquially not simply as neutral terms, but as charged linguistic units serving specific communication needs even today. At the same time, it was found that the majority of Turkish loanwords marked as "obsolete" and "popular" retain in Greek their literal and original Turkish meaning, which can be easily rendered using Greek words and terms. Therefore, the reasons why the "obsolete" Turkish vocabulary integrated into the Greek language hardly seems out of date, probably derive from the dynamic semantic load it carries.

The findings of the research contributed to "open" new avenues of research into the complex issue of linguistic borrowing, both at the micro level of the Greek-Turkish language, and at the macro level of other languages that are in chronic interaction.