Ο κινηματογράφος της διασποράς είναι ένα ιδαίτερα ευρύ πεδίο, καθώς το αντικείμενο ενασχόλησής του είναι πρακτικά η ιστορία των λαών που ενεπλάκησαν στην ιστορία της αποικιοκρατίας, στις εκτοπίσεις λόγω πολέμων, στις μεταναστευτικές ροές που προκάλεσαν οι εκάστοτε δυσμενείς οικονομικές συγκυρίες. Είναι η ιστορία όλων, εν ολίγοις, που παρουσιάστηκε στην κινηματογραφική οθόνη μέσα από σκηνοθέτες που συχνά είχαν και οι ίδιοι μεταναστευτικό παρελθόν.

Ο Fatih Akin, Γερμανός δημιουργός, κατάγεται από Τούρκους Gastarbeiter και στην πλούσια κινηματογραφική παραγωγή του τοποθετεί ως πρωταγωνιστές τη δεύτερη γενιά μεταναστών στη Γερμανία, οι οποίοι πλέον έχουν γίνει Γερμανοί και Γερμανίδες και, ως επί το πλείστον, θέλουν να ζήσουν εκεί. Δεν τους βλέπει, όμως, σαν απογόνους μεταναστών-Τούρκων ή Ελλήνων ή Σέρβων ή Ιταλών-, αλλά ως μέλη μιας ετερογενούς κοινότητας, η οποία είναι το κεντρικό υποκείμενο της εποχής. Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν και να ζήσουν όπου επιθυμούν, χωρίς να αντιμετωπίζουν κοινωνικά και φοβικά προσκόμματα.

Στην παρούσα εργασία γίνεται μια σύντομη επισκόπηση στην ιστορία της μετανάστευσης προς τη Δ. Γερμανία και τις συνθήκες -υλικές και κοινωνικές- τις οποίες συνάντησαν εκεί οι λεγόμενοι Gastarbeiter. Στη συνέχεια του Α΄μέρους -με αφορμή το ενδιαφέρον που δείχνει ο σκηνοθέτης σχετικά με τις ακραία ξενοφοβικές ιδέες και πρακτικές- γίνεται αναφορά στην πορεία από την αποναζιστικοποίηση στην αναβίωση του νεοφασισμού στη Γερμανία και την Ευρώπη συνολικά.

Τα βασικά χαρακτηριστικά της θεματολογίας, της αισθητικής και, κυρίως, του οράματος του Fatih Akin διαφαίνονται μέσα από μια σύντομη σύνοψη των ταινιών του θίγονται στο Β’ μέρος της εργασίας. Εκτενώς παρουσιάζονται τέσσερις ταινίες του σκηνοθέτη: η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Βαθιά, Κοφτά και Ανθρώπινα, η ταινία Μαζί Ποτέ που τον καθιέρωσε στην κινηματογραφική σκηνή, η ταινία Μαζί ή Τίποτα, η μοναδική που προσπαθεί να διεισδύσει στα σκοτάδια του Νεοναζισμού και η τελευταία του ταινία Το Χρυσάφι του Ρήνου.

Τέλος, το ενδιαφέρον των μαθητών/τριών για το ενδεχόμενο της μετακίνησης σε άλλη χώρα για εκπαιδευτικούς ή επαγγελματικούς λόγους, αλλά και η όξυνση ρατσιστικών τάσεων οδήγησαν στη σκέψη της υλοποίησης μιας διδακτικής πρότασης με βάση αυτούς τους άξονες.

Diaspora Cinema is a particularly broad field, as its subject is practically the history of the people involved in the history of colonialism, in the displacements due to wars, in the migratory flows caused by unfavorable economic circumstances. It is everyone’s story, in short, presented on the cinema screen by directors often with an immigrant background themselves. Fatih Akin is a German director born to Turkish Gastarbeiter and in his rich film production places as protagonists the second generation of immigrants in Germany, who have now become German citizens and, for the most part, want to live there. He does not consider them, however, as descendants of immigrants- Turks or Greeks or Serbs or Italians- but as members of a heterogeneous community which is the central subject of that era. They are the people who should be able to move and live wherever they want, without facing social and phobic restrictions. In this paper, a brief overview is made on the history of immigration to West Germany and the conditions -material and social- which the so called Gastarbeiter encountered there. In Part 1 on the director’s interest in extreme xenophobic ideas and practices- reference is made to the path from the de-Nazification to the revival of Neo-fascism in Germany and Europe as a whole. Basic features of Fatih Akin’s aesthetics and, above all, his vision as they appear through a summary of his films are dealt with in the 2^nd Part of this paper. Four of the director’s films are extensively presented: his first film Kurz und Schmerzlos. Then the film under the title Gegen die Wand, which established him on the film scene.  Aus dem Nichts, the only film that tries to penetrate the darkness of Neo-Nazism, and his latest film Rheingold. Finally, the students’ interest in the possibility of moving to another country for educational or professional reasons, as well as the enhancement of racism tendencies, led to the consideration of a teaching proposal based on these axes.