H παρούσα εργασία εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται στον δημόσιο χώρο της Λιβαδειάς η συλλογική μνήμη της πόλης για την οθωμανική και επαναστατική περίοδο. Παρουσιάζονται τα υλικά τους κατάλοιπα και εξετάζονται οι τρόποι με τους οποίους νοηματοδοτούνται κάθε φορά από τις κοινωνικές ομάδες της πόλης. Επίσης, εντοπίζονται και αναλύονται οι πρακτικές των επίσημων και ημιεπίσημων φορέων εξουσίας, όπως η τοποθέτηση μνημείων, οι ονοματοδοσίες οδών και οι μνημονικές τελετές, ώστε να εντοπιστεί ο ρόλος τους στη διαμόρφωση του κυρίαρχου αφηγήματος της πόλης για το 1821. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται συνοπτικά η ιστορική πορεία της Λιβαδειάς από την αρχαιότητα μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, δίνοντας έμφαση στην περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζεται η οθωμανική μνήμη της πόλης μέσα από την υλική και άυλη κληρονομιά των Οθωμανών. Δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στα τοπόσημα του τζαμιού του Ομέρ Γαζή Μπέη και του Τρίχινου γεφυριού, καθώς νοηματοδοτούνται με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο από τις κοινωνικές ομάδες της πόλης. Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι μνημονικοί τόποι για την Ελληνική Επανάσταση και οι τελετουργίες που σχετίζονται με αυτούς, ώστε να αποτυπωθεί η επαναστατική μνήμη της Λιβαδειάς στον δημόσιο χώρο της. Επιπλέον, αναλύονται οι λόγοι για τους οποίους οι επίσημοι και μη φορείς της πόλης προσπαθούν να ενσωματώσουν στο κυρίαρχο αφήγημα τη δικιά τους θεώρηση για το 1821. Στο τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζονται τα στάδια ενός ιστορικού περιπάτου με μαθητές της τελευταίας τάξης του Δημοτικού σχολείου, ώστε να αναδειχθεί η οθωμανική και επαναστατική μνήμη της Λιβαδειάς. Ολοκληρώνοντας την εργασία μας καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η οθωμανική μνήμη της πόλης είναι υποβαθμισμένη. Αντίθετα, υπερτονίζεται η επαναστατική της μνήμη και για αυτό προτείνουμε την αξιοποίηση του τζαμιού του Ομέρ Γαζή Μπέη και του μεσαιωνικού κάστρου ως χώρους ανάδειξης της προεπαναστατικής και επαναστατικής περιόδου της Λιβαδειάς.

The study that has been done during the elaboration of this thesis focuses on how the collective memory of Levadia related to the Ottoman and revolutionary period is depicted in the public space of the town. More specifically, it presents their material remnants and it also examines the ways through which they are given meaning by the social groups of the town each time. Furthermore, it detects and elaborates on the official and semi-official practices of the authority institutions such as the monuments positioning, the road naming and the mnemonic ceremonies in order to discover their role in the major story formulation of the town for the year 1821. The first chapter outlines the historical route of Levadia from the ancient times till the end of the 19th century, emphasising on the period of the Ottoman authority. The second chapter studies the Ottoman memory of the town through the material and non-material Ottoman legacy. Special emphasis is given on the landmarks of the Gazi Omer Bey Mosque as well as the Trichino Bridge because each time they are given different meaning by the social groups of the town.  Chapter 3 displays the mnemonic places for the Greek Revolution along with the ceremonies relating to them in order to capture the revolutionary memory of Levadia in its public space. In addition it analyses the reasons for which the official and non-official town institutions are trying to incorporate their own aspect for 1821 in the major story. The fourth chapter presents the stages of the historical walk the 6th Grade students of Elementary School took in order to point out the Ottoman and revolutionary memory of Levadia. The thesis concludes by arguing that the Ottoman memory of the town is weakened. On the contrary its revolutionary memory is overemphasised and for this reason we could suggest that we exploit the Gazi Omer Bey Mosque along with the Medieval Castle as designated places of the revolutionary and pre-revolutionary period of Levadia.