Η Μεταπολίτευση αποτελεί μία ιστορική περίοδο με πολλές και διαφορετικές πτυχές και τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί στο επίκεντρο αρκετών ιστορικών μελετών. Μία από αυτές τις πτυχές που γεννήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την Μεταπολίτευση ήταν η ακροαριστερή τρομοκρατία. Η τελευταία ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό με μία συγκεκριμένη οργάνωση, την «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη», που δεν αποτέλεσε μόνο την μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση στην Ελλάδα αλλά και την μακροβιότερη στην Ευρώπη. Η Ε.Ο. 17Ν δεν υπήρξε μία ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά εντάσσεται ιστορικά σε ένα μακρύ κατάλογο αντίστοιχων οργανώσεων που έδρασαν παγκοσμίως έχοντας ως σημείο αναφοράς τα λατινοαμερικάνικα επαναστατικά κινήματα και τον Μάη του ’68. Το ζήτημα, όμως, της ακροαριστερής τρομοκρατίας στην Ελλάδα παρουσίασε τις δικές του ιδιαιτερότητες που είχαν να κάνουν με τη συγκρότηση του μετεμφυλιακού κράτους, την νεανική ριζοσπαστικοποίηση όπως συντελέστηκε κατά την περίοδο των ελληνικών long sixties, την αυταρχικότητα της δικτατορίας των συνταγματαρχών και τον τρόπο με τον οποίο έγινε η μετάβαση το 1974 από ένα βίαιο καθεστώς στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Η παρούσα εργασία βασίστηκε στην μελέτη ενός ισχυρού «όπλου» που διέθετε η Ε.Ο. 17Ν, του λόγου της, όπως αυτός αρθρωνόταν μέσα από τις προκηρύξεις με τις οποίες η οργάνωση παρενέβαινε επί εικοσιεπτά χρόνια στον πολιτικό βίο της χώρας. Μέσα από αυτές επιχειρείται η παρατήρηση όχι μόνο σημαντικών στιγμών της μεταπολιτευτικής περιόδου αλλά και του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν εισερχόταν ως φίλτρο για την ανάγνωση του εκάστοτε παρόντος από τον/τους συντάκτη/-ες των προκηρύξεων.
