Η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί να διερευνήσει αφενός τις σημασιολογικές διαφοροποιήσεις της έννοια της κοινότητας αλλά και αφετέρου τις κοσμοσυστημικές μεταβολές που κινητοποίησαν τη φιλοσοφική και κοινωνική σκέψη στην εκ νέου αναζήτηση νέων διεργασιών που αφορούν τους μηχανισμούς οργάνωσης και λειτουργίας μιας κοινωνικής οντότητας μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Η διαχρονική αυτή ερμηνευτική ρευστότητα γίνεται αντιληπτή και στη σύγχρονη εποχή  με τη συνδρομή της κοινωνιολογίας και γενικότερα των ανθρωπιστικών επιστημών οι οποίες προσπαθούν να ερμηνεύσουν το περιεχόμενο του κοινοτικού φαινομένου. Συγκεκριμένα η σημερινή ερμηνεία της κοινότητας  διατυπώνεται μέσα από νέες  ή συμπληρωματικές θεωρίες κοινωνικής κατασκευής οι οποίες δανείζονται στοιχεία όχι μόνο κοινωνιολογικά αλλά διεισδύουν και σε κομβικές περιοχές της πολιτικής και ηθικής φιλοσοφίας κωδικοποιώντας μια σειρά από θεμελιώδη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα που απασχολούν το σήμερα. Για παράδειγμα η σύγχρονη κοινωνική σκέψη αντιλαμβάνεται την κοινότητα ως μια οντότητα κοινωνικού δεσμού μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες αξίες και ιδανικά  με αποτέλεσμα τη σύνδεση της κοινότητας με άλλες συναφείς έννοιες  όπως της αλληλεγγύης , της αμοιβαιότητας και της αλληλεξάρτησης των μελών.

     Στις μέρες μας, οι νέοι μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης και οι θεωρητικές κατασκευές για την κοινότητα αντανακλώνται στις κοινωνικές, πολιτικικές και πολιτισμικές διαστάσεις του δυτικού κοινοτισμού και στους φορείς της ΚΑΟ. Οι δράσεις τους στοχεύουν στην επίλυση των καθημερινών κοινωνικών προβλημάτων που δημιουργεί ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της οικονομίας και της πολιτικής δημιουργώντας παράλληλα την ιδέα πως αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την ίδρυση τοπικών κοινοτήτων αντίστασης που θα εμφορούνται από το αίσθημα της αλληλεγγύης , της συλλογικής ζωής κ.α.

       Από την άλλη, στον αντίποδα της δυτικής σκέψης και πράξης, αναλύοντας την κοινότητα υπό το πρίσμα του ελληνικού πολιτισμικού κετημένου αποφαίνεται η αδιάλειπτη παρουσία των συλλογικών θεσμών αποτελώντας τη βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η επιβίωση του ελληνικού πολιτισμού αναδεικνύοντας παράλληλα τη συλλογική πολιτική και οικονομική ζωή που εκφραζόταν δια της συμμετοχής των μελών στο δημόσιο βίο. Η συλλογική ζωή εντοπίζεται σε όλες τις φάσεις του ελληνικού πολιτισμού από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο εώς και την περίοδο της Οθωμανοκρατίας. Αναλύοντας τη μορφολογία των ελληνικων κοινών(κοινοτήτων) και το θεσμικό τους πλαίσιο εντοπίζουμε πλήθος πολιτικων και κοινωνικό-οικονομικών στοιχείων που εκφράζουν τη συλλογική ζωή και ανάγονται στο προγενέστερο παρελθόν όπως αυτά της Δημοκρατίας, της Αντιπροσώπευσης , της συλλογικής διαχείρισης των πόρων, της εταιρικής οργάνωσης της οικονομίας, της κοινωνικής πρόνοιας κ.α.