Στο πλαίσιο της -υπό εξέλιξη- 4η Βιομηχανικής Επανάστασης, η Αρχιτεκτονική Αναπαράσταση υπόκειται σε διαρκείς μετασχηματισμούς. Η πολυεπίπεδη ψηφιακή αναπαράσταση δεν είναι η μετάφραση της αναλογικής σε μια σύγχρονη γλώσσα. Είναι ο ολικός μετασχηματισμός της φύσης της σε κάτι νέο. Τα ψηφιακά μέσα αναπαράστασης αποτελούν αλλαγή παραδείγματος.

Οι αναπαραστάσεις δεν λειτουργούν μόνο ως ένα μέσο μεταφοράς σχεδιαστικών ιδεών και εννοιών. Η αρχιτεκτονική αναπαράσταση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο δημιουργούμε, συνδεόμαστε και κατανοούμε το χώρο. 

Καθώς τα μέσα φέρουν πολιτισμικές και κοινωνικοπολιτικές  εγγραφές, σε έναν ταυτολογικό κύκλο, συνθέτουν μια ιδεολογική εικόνα ικανή να δικαιώσει την ίδια την ύπαρξή τους. Η έρευνα αποπειράται να αποδομήσει αυτήν την εικόνα ιχνηλατώντας το τεχνικό, αισθητικό και ιδεολογικό λεξιλόγιο του νέου παραδείγματος.

Όπως σε κάθε αλλαγή παραδείγματος, έτσι και εν προκειμένω, και συγκεκριμένα στο πεδίο της αρχιτεκτονικής, βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία κατά την οποία υπάρχουν σχέσεις και αξίες (χωρικές, δημιουργικές, εργασιακές, κοινωνικές κ.ά.) οι οποίες δημιουργούνται ως νέες, κάποιες που σχετίζονται με το προηγούμενο τεχνολογικό παράδειγμα και μεταλλάσσονται/ανανοηματοδοτούνται ή άλλες που δεν δύνανται να κωδικοποιηθούν από το νέο παράδειγμα και παραλείπονται ή σημειώνονται με αρνητικό/απαξιωτικό πρόσημο. 

Αν δεχτούμε ότι οι αναπαραστάσεις δεν συνυπάρχουν απλώς, αλλά βρίσκονται σε μια  διαρκή δυναμική διαλεκτική σχέση με το χώρο, τι επιπτώσεις φέρνει η 4η Βιομηχανική Επανάσταση στους όρους παραγωγής και κατανάλωσης του κοινωνικού χώρου; Καθώς η αναπαράσταση διέπεται από μια σειρά μετασχηματισμών, ποιες είναι οι συνέπειες για την ίδια την αρχιτεκτονική;

Η παρούσα διπλωματική εργασία ισχυρίζεται πως η αναπαράσταση, υπό την επιρροή των ψηφιακών πλατφορμών διασύνδεσης, μετατρέπεται βαθμιαία σε ένα “γενικό ισοδύναμο” που μετρά την αρχιτεκτονική αξία. Απεμπλεκόμενη απ’ το ασφυκτικό ιδεολογικό δίπολο της τεχνοφοβίας και της άκριτης λατρείας της τεχνολογικής προόδου, η έρευνα εστιάζει στην απόδειξη της βασικής υπόθεσης πως οι ψηφιακές αναπαραστάσεις δεν είναι ένα τεχνολογικό επίτευγμα, αλλά η σχεδιασμένη αναδιάρθρωση των σχέσεων παραγωγής και κατανάλωσης του κοινωνικού χώρου.

Η πρόθεση της εργασίας αυτής -όπως και της έρευνας που συνδέθηκε μαζί της- είναι να συμβάλλει σε μια εξαιρετικά επίκαιρη και αναγκαία συζήτηση που διεξάγεται αυτή τη στιγμή παγκοσμίως και αποζητά να αναγνωρίσει σημεία μιας κριτικής προσέγγισης, ταυτοχρόνως επιστημονικής και βαθιά κοινωνικής, χρήσιμης για το πώς διαβάζουμε και ενεργούμε στο παρόν και στο μέλλον.

In the framework of an ever-evolving 4th Industrial Revolution, Architectural Representation has been undergoing constant transformation. Μulti-dimensional digital representation is not the mere conversion of analogue language into its digital equivalent, but rather the complete transformation of its essence into something new. Digital representation tools constitute a paradigm shift.

Representations are not only a means to convey ideas and notions of design. Architectural Representation plays a pivotal role in that it shapes the way in which we perceive, create, and become connected with space. As digital representation tools encompass cultural and socio-political aspects, they have the ability to shape an ideological image meant to justify their very existence. This thesis aims to deconstruct this image by examining the technical, aesthetic, and ideological discourse of this new paradigm.

As in every paradigm shift, Architecture too has been undergoing tranformation where brand new relations and values – be it spatial, creative, working, social, etc. – emerge. In turn, relations and values connected to the previous technological paradigm are transformed and given a new meaning, while others, unable to be embodied by the new paradigm, are underestimated or dismissed.

If we accept the premise that Representations not only co-exist but are also in a constant, dynamic dialectical relationship with space, what repercussions would the 4th Industrial Revolution have on the production and consumption of social space? As Representations undergo transformation, what would the consequences on Architecture itself be? 

This thesis claims that, influenced by digital platforms, Representation gradually becomes the means by which to determine architectural value. The research does not get entangled into a conflict between technophobia on the one side and technophilia on the other side. Its main goal is to support the basic hypothesis that digital representations are not a technological breakthrough, but rather a well-planned reconstruction of the relationships that underpin the production and consumption of social space.

Our fundamental intention was to participate in the relevant crucial discussion currently taking place worldwide; and, at the same time, offer a critical scientific and social approach that will contribute to the way we interpret and act on the matter now and in the future.