Η εικαστική αγωγή αποτελεί μέρος των προγραμμάτων σπουδών από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Τα τελευταία χρόνια, όμως, μοιάζει να βυθίζεται στην απαξίωση και να υποβαθμίζεται συνεχώς η διδασκαλία του και η θέση του στην εκπαίδευση. Η παρούσα εργασία πραγματεύεται τη μελέτη της εικαστικής αγωγής, όπως αυτή διαμορφώνεται στη σύγχρονη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μέσα από τη μελέτη της νομοθεσίας των τελευταίων δεκαετιών, καθώς και της ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας, προκύπτει το πλαίσιο και οι συνθήκες διδασκαλίας των αντικειμένων της εικαστικής αγωγής στα δημόσια δημοτικά, γυμνάσια και γενικά λύκεια της χώρας. Ακόμη, πραγματοποιείται μικρής κλίμακας ποσοτική έρευνα ερωτηματολογίου για τη διερεύνηση της διδασκαλίας του αντικειμένου κατά την περίοδο της υποχρεωτικής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και τις επιδράσεις της στη δια ζώσης διδασκαλία των εικαστικών σήμερα, ως προς τη χρήση τεχνολογιών και ψηφιακών μέσων. Τέλος, πραγματοποιείται ποιοτική έρευνα συνεντεύξεων η οποία λειτουργεί απολογιστικά, διερευνώντας αν και σε ποιο βαθμό η εικαστική αγωγή επιτυγχάνει τους στόχους της, αν συμβάλλει στην καλλιέργεια δεξιοτήτων απαραίτητων για τη σύγχρονη εποχή της εικόνας και αν δίνει τη δυνατότητα στους/στις μαθητές/τριες να στραφούν προς τις εικαστικές ή τις εφαρμοσμένες τέχνες, παρουσιάζοντάς τες ως ακαδημαϊκή ή επαγγελματική επιλογή.

Τα αποτελέσματα αναδεικνύουν τις συνεχείς νομοθετικές μεταβολές, υπογραμμίζοντας τη μείωση των ωρών που αφιερώνονται στην εικαστική αγωγή, την κατάργηση κάποιων σημαντικών πτυχών του, την ελλιπή υλικοτεχνική υποδομή, τα προβλήματα και το βαθμό δυσκολίας των εκπαιδευτικών στην προσπάθειά τους να μεταφέρουν ένα τόσο πρακτικό αντικείμενο στον ψηφιακό κόσμο και την ανταπόκριση των μαθητών σε αυτό το εγχείρημα, φωτίζοντας παράλληλα κάποιες από τις προοπτικές της ενσωμάτωσης της τεχνολογίας στο εν λόγω μάθημα. Τέλος, υπογραμμίζεται ο ηθικοπλαστικός χαρακτήρας του μαθήματος, ενώ αναδεικνύεται το κλίμα αποθάρρυνσης αναφορικά με την επιλογή των εικαστικών τεχνών ως αντικείμενο απασχόλησης μετά το πέρα των λυκειακών σπουδών των μαθητών.  

Art education has been part of the school curriculum since the establishment of the Greek state. In recent years, however, it seems that its place in education is constantly being downgraded. This paper deals with visual art education in modern primary and secondary education. Through the study of the state legislation of the last decades, as well as the greek and international bibliography, emerges the framework and conditions for teaching the different subjects of visual art education in the public elementary, middle and senior high schools of Greece. Furthermore, a small-scale quantitative questionnaire survey is carried out to investigate the teaching conditions during the period of distance education due to the Covid-19 pandemic and its effects on the in-person teaching of visual arts today, in terms of use of technologies and digital media. Finally, qualitative research is carried out through the medium of interviews which function as an account, investigating whether and to what extent visual arts education achieves its goals, whether it contributes to the cultivation of skills necessary for the modern age of visual culture and whether it enables students to turn to the visual or applied arts as valid academic or professional choice.

The results show the continuous legislative changes, highlighting the reduction of hours dedicated to art education, the abolition of some important courses of visual arts, budget restrictions improper infrastructure, the problems and the difficulties that teachers had experienced in their attempt to transfer such a practical subject to the digital world as well as the response of the students to this undertaking, while illuminating some of the perspectives of the integration of technology in the subject. Finally, the course’s educational character on social and ethical matters is highlighted, as well as the climate of discouragement regarding the choice of visual arts as a subject of employment.