Η διπλωματική αποτελεί μια περιπτωσιολογική μελέτη του εικαστικού Κώστα Τσόκλη. Βασικό κόμβο για την ανάπτυξη της έρευνας αποτελεί η ανάλυση και η επαληθεύσιμη κατανόηση των παραμέτρων που συμβάλουν στην εκφορά και πρόσληψη των εικαστικών προτάσεων του δημιουργού, μέχρι και τα έτη 2004-2005. Στα πλαίσια της παρούσας μελέτης οι παράμετροι που συνθέτουν την επικοινωνιακή διάσταση του έργου του Τσόκλη, συνοψίζονται υπό τον όρο επικοινωνιακές λύσεις. Οι επικοινωνιακές λύσεις του εικαστικού, θεωρείται ότι αναδύονται από τις επιλογές που πραγματοποιεί σε επίπεδο εικονοπλαστικής γλώσσας σε δεδομένο κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο, καθώς και τις επιλογές του σχετικά με τα μέσα με τα οποία απευθύνεται, τη χωρο-χρονική και αφηγηματική λειτουργία των έργων του, το συμβολικό τους περιεχόμενο και την επιμέλεια της εμπειρίας του θεατή. Το ερευνητικό ενδιαφέρον εντείνεται από το γεγονός του ότι, στο οδοιπορικό δημιουργίας του Τσόκλη, εμφανίζονται εικαστικές φόρμες με υβριδικά χαρακτηριστικά. Οι επικοινωνιακές λύσεις εντός αυτών των μορφών τέχνης, συντίθενται με βάση τους κανόνες που υπαγορεύουν κώδικες, προερχόμενοι από διαφορετικές τέχνες, μέσα και το ευρύτερο κοινωνικό-πολιτιστικό πλαίσιο. Η κορύφωση του υβριδισμού του Τσόκλη σημειώνεται στα έργα “Ζωντανής Ζωγραφικής”, κατ’ επέκταση στη διπλωματική δίνεται σε αυτά ιδιαίτερη έμφαση.

Στο κυρίως σώμα του κειμένου, γίνεται αρχικά διερεύνηση του ιστορικού/κοινωνικού και καλλιτεχνικού συγκείμενου του καλλιτέχνη. Καταγράφονται κυρίως πολιτισμικά-ιδεολογικά φαινόμενα και καλλιτεχνικές τάσεις του Μεταπολεμικού Ευρωπαϊκού κόσμου με τα οποία διασταυρώνεται η καλλιτεχνική δράση του Τσόκλη, καθώς και  ιστορικά δεδομένα σχετικά με την εγχώρια καλλιτεχνική παραγωγή και γραπτά του ίδιου, περί ιστορικής και εθνικής του πατρότητας. Το εν λόγω πληροφοριακό υλικό θα καθορίσει και το πεδίο στο οποίο θα αναζητηθούν στη συνέχεια οι αναφορές του εικαστικού. Στη συνέχεια πραγματοποιείται ανασύνθεση της εξελικτικής του πορείας με χρονολογικά κριτήρια και σύμφωνα με τις μεταβολές που εντοπίζονται στα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί. Ταυτόχρονα εντοπίζονται σημεία επαφής του Τσόκλη με Ευρωπαίους δημιουργούς, αξιοποιώντας αντιπροσωπευτικά έργα από κάθε διακριτή φάση της εξέλιξης του. Ακολούθως η “Ζωντανή Ζωγραφική” ως επιτομή του υβριδισμού και φόρμα που ενσωματώνει συνολικά την ερευνά του, σε επίπεδο επικοινωνίας, αναλύεται περαιτέρω ως προς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της καθώς και τη χωρο-χρονική και αφηγηματική της λειτουργία, ώστε να προταθεί μέσω μιας διατομεακού τύπου θεωρητικής προσέγγισης, μια πρόταση κατανόησης του τρόπου που επικοινωνεί. Αυτό γίνεται σταδιακά σημειώνοντας αρχικά ότι η “Ζωντανή Ζωγραφική” διαθέτει κοινό ιδεολογικό πυρήνα με την ευρύτερη κατηγορία έργων, που στη νεώτερη ορολογία της ιστορίας και θεωρίας της τέχνης τοποθετείται υπό τον όρο εγκατάσταση. Λαμβάνοντας υπόψη τον προσανατολισμό και τις δημιουργικές επιδιώξεις του ανωτέρω εικαστικού είδους, στο οποίο εντάσσεται η “Ζωντανή Ζωγραφική” και τα δεδομένα σχετικά με τις αισθητικές αναφορές και την πολιτιστική συνθήκη στην οποία εγγράφεται ο λόγος του Τσόκλη, ερευνήθηκαν θεωρητικές θέσεις που να μπορούν να περιγράψουν με ολιστικό και δομημένο τρόπο την πρόσληψη της. Η πρόσληψη μελετάται σε δύο άξονες, εκ των οποίων ο πρώτος αφορά την εμπειρία θέασης και ο δεύτερος την κατασκευή του νοήματος των έργων πνευματικά. Στα πλαίσια του πρώτου άξονα τεκμηριώνεται ότι, οι τρόποι με τους οποίους λειτουργούν οι φιλμικές συνθήκες θέασης, όπως ερμηνευτήκαν από τους θεωρητικούς του αντίστοιχου πεδίου, δύνανται να περιγράψουν και τα έργα “Ζωντανής Ζωγραφικής” καθορίζοντας ως αισθητικό-αντιληπτικό μοντέλο, τους τρόπους παραγωγής της αισθητικής εμπειρίας. Στα πλαίσια του δεύτερου άξονα προτείνεται η Σημειολογία ως μέθοδος περαιτέρω διερεύνησης και αποκωδικοποίησης του μηνύματος της “Ζωντανής Ζωγραφικής”η οποία και εφαρμόζεται στα έργα Καμακωμένο ψάρι (1985), Μήδεια (1989) και Οδοιπόρος (1988). Τέλος στα πλαίσια αυτό-κριτικής, σχετικά με το ότι η επικοινωνιακή διάσταση του έργου του Τσοκλη προσεγγίστηκε μέσω βιβλιογραφικών πηγών, τίθεται ο προβληματισμός σχετικά με την πληρότητα της πρόσληψη του, μέσα από έντυπα μέσα. Η αισθητική και πνευματική εμπειρία για την οποία έγινε λόγος, έγκειται στο ότι η ερευνήτρια είναι μυημένη σε κώδικες από το πεδίο της τέχνης ή το μήνυμα μπορεί να καταφθάσει και σε μη μυημένο κοινό υπό αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση προκύπτει από σειρά συνεντεύξεων με ομάδα έντεκα μαθητών του Ε.Ε.Ε.ΕΚ. Κέρκυρας.

The thesis is a case study of the artist Costas Tsoclis. A key node for the development of the research is the analysis and verifiable understanding of the parameters that contribute to the expression and reception of the creator's visual proposals, up to the years 2004–2005. In this study's context, the parameters that create the communicative dimension of Tsoclis' work are summarised under the term communicative solutions. The communicative solutions of the artist are considered to emerge from the choices he makes at the level of pictorial language in a given social-cultural context, as well as his choices regarding the means with which he addresses himself, the spatiotemporal and narrative function of his works, their symbolic content, and the duration of the viewer's experience. The emergence of visual forms with hybrid traits during Tsoclis' creative process enhances the research interest. The communicative solutions within these art forms are composed based on the rules that dictate codes, derived from different arts, media and the wider socio-cultural context. The culmination of Tsoclis' hybridism is marked in the “Living Painting” artworks. Hence, special emphasis is placed on them in the diploma thesis.
In the main body of the text, the historical, social, and artistic context of the artist is initially explored.

Mainly cultural-ideological phenomena and artistic trends of the post-war European world are recorded, with which Tsoclis' artistic activity intersects, as well as historical data about domestic artistic production, his writings and his historical and national paternity. This informational material will also determine the field in which the artist's references will be searched. Subsequently, a reconstruction of his evolutionary path is carried out with chronological criteria and according to the changes found in the expressive means he uses. At the same time, points of contact between Tsoclis and European creators are identified, utilising representative works from each distinct phase of his development. Furthermore, “Living Painting”, as an epitome of hybridism and a form that integrates his research as a whole at the level of communication, is further analysed in terms of its special characteristics as well as its spatiotemporal and narrative function so that it is proposed through an interdisciplinary type of theory approach, a suggestion of understanding how the artist communicates.This is accomplished gradually by first noticing that “Living Painting” shares a common ideological core with a broader category of works, which is referred to as an installation in the most recent terminology of art history and theory.

Aesthetic references and the cultural context in which Tsoclis' speech is embedded were taken into consideration, as well as the orientation and creative endeavours of the visual genre mentioned above, to which “Living Painting” belongs. Additionally, theoretical positions that could comprehensively and systematically describe its reception were looked into. The conception of the work is studied on two axes, of which the first concerns the viewing experience and the second the construction of the spiritual meaning of the work. About the first axis, it is established that the mechanisms underlying filmic viewing conditions, as understood by theorists in the relevant field, can also explain how “Living Painting” operates, defining it as an aesthetic-perceptual model of the procedures underlying the production of aesthetic experience. In the context of the second axis, Semiology is proposed as a method of further investigation and decoding of the message of "Living Painting" which is applied in the works Masked Fish (1985), Medea (1989) and Odoiporos (1988).

Finally, the extent of Tsoclis' work's reception through printed media is discussed in the context of self-criticism, about the fact that the communicative aspect of his work was explored through bibliographic sources. Does the aesthetic and spiritual experience that was discussed depend on the researcher being initiated into the codes of the area of art, or could it still be conveyed to a non-initiated audience under similar circumstances? Interviews with a group of eleven students from the Workshop of Special Vocational Education and Training in Corfu provided us with the answer.