Μια απο τις πιο σημαντικές νευροαναπτυξιακές διαταραχές που πλήττουν την παιδική ηλικία είναι η διάσπαση προσοχής και υπερκιμητικότητας (ΔΕΠ-Υ) η οποία ακολουθεί το άτομο και στην ενήλικη ζωή του. Πολύ σημαντικός κρίνεται ο ρόλος του εκπαιδευτικού προκειμένου να δοθεί έγκαιρη διάγνωση στο παιδί. Ο εκπαιδευτικός έχει την ευθύνη να ανιχνεύσει τα πρωταρχικά συμπτώματα και να διακρίνει τις δυσκολίες που μπορεί να έχει έχει ένα παιδί έτσι ώστε να το παραπέμψει σε συγκεκριμένο φορέα προκειμένου να διαγνωστεί και να ξεκινήσει άμεσο εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης. Σε αυτό το στάδιο είναι πολύ σημαντικό ο εκάστοτε εκπαιδευτικός να έχει γνώσεις σε σχέση με την προαναφερθείσα διαταραχή (ΔΕΠ-Υ) προκειμένου να μπορέσει να ανταπεξέλθει απαρκώς στο έργο του. Η παρούσα έρευνα πραγματοποιήθηκε την χρονιά Σεπτέμβριος 2022- Ιούνιος 2023 με μεθοδολογικό εργαλείο την χρήση ημιδομημένων συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκε ειδικά για τυις ανάγκες της εργασίας και ανταποκρίθηκαν 14 εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης γενικής και ειδικής δομής. Από την μελέτη προέκυψε, οτι οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους είναι σε θέση να ανιχνεύουν τα πρώτα συμπτώματα της διαταραχής ΔΕΠ-Υ όπως και τις ενδεχόμενες δυσκολίες οι οποίες ακολουθούν τους μαθητές στην σχολική τάξη. Ανέφεραν επίσης τον ρόλο που κατέχουν σε αυτην την πληθυσμιακή ομάδα και το πως τον αντιλαμβάνονται οι ίδιοι. όσο αφορά την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί από τα αποτελέσματα προέκυψε, οτι συχνά νιώθουν ματαίωση, συναισθηματική κόπωση, άγχος, ανησυχία και φόβο για τον συγκεκριμένο μαθητικό πληθυσμό. Ακόμη, ανέφεραν στρατηγικές που χρησιμοποιούν όπως και διάφορες μορφές διαφοροποιημένης διδασκαλίας προκειμένου να ανταπεξέλθουν στο έργο τους αλλά και να πετύχουν την στοχοθεσία που είχαν θέσει σε σχέση με αυτούς τους μαθητές. Επιπλέον, προέκυψαν κάποιες διαφοροποιήσεις στις πεποιθήσεις των εκπαιδευτικών που εργάζονται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση γενικού σχολείου και σε αυτούς που εργάζονται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ειδικής δομής, όπως ακόμα διαφοροποιήσεις προέκυψαν στους εκπαιδευτικούς με μεγαλύτερη προυπηρεσία χωρίς κάποια μετεκπαίδευση ή κάποιο σεμινάριο σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς με μικρότερη πείρα αλλά περισσότερες επιμορφώσεις και μεταπτυχιακά πάνω στην ειδική αγωγή. Σε προσωπικό επίπεδο οι εκπαιδευτικοί ανέφεραν, οτι ο ρόλος τους διαφοροποιήθηκε αφού ήρθαν σε επαφή με τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ σε σχέση με το παρελθόν. Έγιναν πιο ευέλικτοι, συγκαταβατικοί, υπομονετικοί, διερεύνησαν καινούργιες μεθόδους διδασκαλίας και νέες στρατηγικές και έδωσαν περισσότερο χώρο και χρόνο στους μαθητές τους. Τέλος, στην πλειονότητα τους συμφώνησαν πως συχνά διακατέχονται απο συναισθήματα ματαίωσης και ψυχικής κούρασης αλλά η αλληλουποστήριξη που υπήρχε μεταξύ τους όπως και η στήριξη από μέρους των διευθυντών και οι ειδικότητες της ΕΔΥ τους έκανε να γυρνούν την επόμενη μέρα στο σχολείο με περισσότερη όρεξη και θέτοντας οι ίδιοι νέους στόχους για τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ 

One of the most important neurodevelopmental disorderw affecting childhood iw Attention Deficit HyperactivityDisorder (ADHD) which can have an impact on the individual up to aduldhood. The role of the teacher is considered very important in order to give a timely diagnosis to the child. The teacher has to detect the primary symptoms and distinguish the difficulties that a child may have in order to refer him to a specific institution in order to be officially diagnosed and get an immediate personalized intervention program. During the detection stage, it is vitalthat each teacher has the appropriate knowledge related to ADHD in order to be able to adequately cope with this situation. This research was carried out during the school year September 2022-June 2023. Interviews carried out specifically for the needs of the research were utilized as a methodological tool. Fourteen primary and secondary general and special education teachers were interviewed. Throgh the analysis, it was concluded that the majority of the teachers are able to recognize the first symptoms of the ADHD disorder as well as the potential difficulties that students may face in the classroom. Furthermore, as far as the teachers feelings towards children with ADHD are concerned, the results showed that they often feel frustration, anxiety, emotional fatigue, worry and fear for the specific students. Additionaly, teachers declared  that they use differentiated teaching methods in order to cope with students with special needs and difficulties and to achieve the goals they had set in relation to these students. However, different beliefs of teachers working in general primary education versus those working in special orimary education were noted. Differences were also detected among teachers with different experience levels and training for example special education seminars or postgraduate degrees in special education. On a personal level, teachers reported that their educational role has changed after  contacting and teaching students with  ADHD. They became more patient, accommodating flexible and creative as they explored new teaching methods and strategies and gave more time and space to their students. Finally, the majority of them agreed that they are often overwhelmed by feelings of frustration and mental fatigue, but the muntual support amongthem as headteachers and specialties of social workes and psychologists made them return to school refleshed and optimistic by setting themselves new goals for students with ADHD.