The concept of mediation is inherent in human societies as a form of communication and a method of a triadic mode whose purpose is to facilitate social relationships in a manner that allows social cohesion to be achieved within the frame of structured social control methods. Through the lens of anthropology, intercultural mediation as a form of mediation is seen as part of a triadic mode, where the mediator is the neutral third party who helps the other two disputing parties to reach bilateral agreement.

This research is trying to describe the frame in which intercultural mediators develop their services to migrants and refugees in contemporary Greece. Historical aspects of the development of mediation as a notion will be highlighted, as it is defined by facts from the social and economic history of Greece.

Based on a transformative worldview giving voice to invisible groups of people, this research tries to highlight the role of the intercultural mediator as it evolves through the inclusion process for migrants and refugees in the context of modern Greek society. Qualitative research was conducted by interviewing 13 intercultural mediators - men and women - and a founding member of an organization providing services to refugees and migrants. A gap in the bibliography has been shown to exist regarding the role of mediators in Greece. The term ''intercultural mediation'' is not used as often as the term ''interpretation''. A number of conclusions has been drawn from the research: The lack of certification for the profession of intercultural mediator contributes to the blurred situation characterizing the field of intercultural mediation in Greece. The need for intercultural mediators to play an active role in the triadic mode to which they participate whenever they mediate is essential. Interpretation appears to take place during sessions with the beneficiaries of mediating services. After each session, mediators act as intercultural mediators, explaining aspects of intercultural communication, in order to connect with other staff. As multilingual and multicultural people themselves, they can address challenges arising from diversity, as they did during the refugee crisis of 2015 in Greece. The need for further education and training and the need to highlight their role are essential for society as a whole, as it deals with the issues of intercultural communication. Further research is necessary.

Η έννοια της διαμεσολάβησης είναι ενσωματωμένη στις ανθρώπινες κοινωνίες ως διαδικασία επικοινωνίας, όπως αναπτύσσεται μέσω μεθόδων κοινωνικού ελέγχου, μέσω ενός τριαδικού μοντέλου, με σκοπό να επιτευχθεί κοινωνική συνοχή.

Η διαπολιτισμική διαμεσολάβηση, ως έκφανση διαμεσολάβησης, μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, αντιμετωπίζεται ως μέρος ενός τριαδικού μοντέλου (mode), στο οποίο ο διαμεσολαβητής αποτελεί το ουδέτερο τρίτο μέρος, εκείνο που βοηθά να επιτευχθεί διμερής συμφωνία ανάμεσα σε δύο (2) μέρη τα οποία βρίσκονται σε ασυμφωνία και αντιπαράθεση.

Η έρευνα προσπαθεί να περιγράψει το πλαίσιο μέσα στο οποίο, διαπολιτισμικοί διαμεσολαβητές παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε πρόσφυγες και μετανάστες στη σύγχρονη Ελλάδα. Όψεις της έννοιας της διαμεσολάβησης , όπως αυτή αναπτύχθηκε ιστορικά. θα τονιστούν καθώς αυτή ορίζεται από γεγονότα που σχετίζονται με την κοινωνικό – οικονομική ιστορία της Ελλάδας. Η έρευνα αυτή, βασίζεται σε μια μετασχηματική κοσμοθεωρία η οποία στόχο έχει να δώσει  φωνή σε μη ορατές ομάδες στο κοινωνικό σύνολο, ενώ προσπαθεί να τονίσει το ρόλο του διαπολιτισμικού διαμεσολαβητή, όπως αυτός αναδύεται μέσα από διαδικασίες ένταξης των μεταναστών και προσφύγων, στο πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Μία ποιοτική έρευνα δομήθηκε μέσω των συνεντεύξεων όπου παρείχαν 13 διαπολιτισμικοί διαμεσολαβητές – άνδρες και γυναίκες-  καθώς και ένα ιδρυτικό μέλος μιας οργάνωσης, η οποία παρέχει υπηρεσίες σε πρόσφυγες και μετανάστες. Φάνηκε ότι υπάρχει ένα κενό στη βιβλιογραφία, αναφορικά με το ρόλο των διαπολιτισμικών διαμεσολαβητών στην Ελλάδα.

Ο όρος «διαπολιτισμική διαμεσολάβηση» δε χρησιμοποιείται τόσο συχνά όσο ο όρος «διερμηνεία». Μία σειρά συμπερασμάτων προέκυψαν από την έρευνα : η έλλειψη πιστοποίησης του επαγγέλματος του διαπολιτισμικού διαμεσολαβητή συμβάλλει στην ενίσχυση της ασάφειας, η οποία χαρακτηρίζει το πεδίο της διαπολιτισμικής διαμεσολάβησης στην Ελλάδα. Είναι ουσιαστική η ανάγκη, οι διαπολιτισμικοί διαμεσολαβητές να διαδραματίσουν έναν ενεργό ρόλο στο τριαδικό μοντέλο στο οποίο συμμετέχουν κάθε φορά που διαμεσολαβούν. Η διερμηνεία εμφανίζεται να διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια συνεδριών με τους επωφελούμενους των υπηρεσιών διαμεσολάβησης. Έπειτα από κάθε συνεδρία/ραντεβού, οι διαμεσολαβητές συμπεριφέρονται ως διαπολιτισμικοί διαμεσολαβητές  εξηγώντας όψεις της διαπολιτισμικής επικοινωνίας που αναπτύσσεται μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων με τις οποίες επικοινωνούν και με τρόπο, ώστε να υπάρχει σύνδεση με το υπόλοιπο προσωπικό της συνεδρίας.

Οι ίδιοι οι διαπολιτισμικοί διαμεσολαβητές, ως πολύγλωσσοι και προερχόμενοι από πολλές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν προκλήσεις που τυχόν αναδύονται λόγω της διαφορετικότητας, της ποικιλίας και πολυπλοκότητας που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, όπως άλλωστε ήδη έκαναν κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης το 2015, στην Ελλάδα.

Η ανάγκη για περισσότερη εκπαίδευση και επιμόρφωση καθώς και η ανάγκη να τονιστεί ο ρόλος των διαπολιτισμικών διαμεσολαβητών είναι ουσιαστικά ζητήματα για όλη την κοινωνία, καθώς οι ίδιοι διαπραγματεύονται και διαχειρίζονται θέματα διαπολιτισμικής επικοινωνίας. Η περαιτέρω έρευνα είναι απαραίτητη.