Η παρούσα εργασία αφορά την αλληλένδετη σχέση χώρου και μνήμης, τη δυναμική των μνημείων, καθώς και την πολιτική χρήση, που εκείνα συχνά υφίστανται. Λαμβάνοντας, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης και την πρόσφατη μετατροπή της σε μουσουλμανικό τέμενος, η εργασία επιχειρεί, να ερμηνεύσει σε βάθος όλες τις παραμέτρους του επίκαιρου αυτού ζητήματος. Καταγράφοντας την ιστορική εξέλιξη των γεγονότων, στοχεύει στην ιστορική και πολιτική ανάλυση των σημαντικότερων πτυχών της τουρκικής ιστορίας και σύγχρονης πραγματικότητας, εστιάζοντας στα ζητήματα διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομίας και καταδεικνύοντας τους μηχανισμούς ανακατασκευής της μνήμης. Η μελέτη, βασίζεται κυρίως στη σχετική τουρκική και ελληνική βιβλιογραφία και αρθρογραφία. Συμπληρωματικά, ακολουθείται και η μέθοδο της συνέντευξης, με σκοπό την πολύπλευρη προσέγγιση του θέματος. Επίσης, η έρευνα διανθίζεται μέσω τεκμηρίων και εικόνων. Ενώ, τα πορίσματά της καταδεικνύουν, ότι κάθε ανθρώπινη κοινωνία ανατρέχει αέναα στο παρελθόν, αναζητώντας ταυτότητα και συνοχή. Στην πορεία αυτή όμως εμφανίζονται συχνά κενά και ασυνέχειες. Προς κάλυψη αυτών των κενών, τα μνημεία μετατρέπονται σκόπιμα σε εργαλεία μνήμης, αλλά και λήθης.
The present paper concerns the interrelated relationship between space and memory, the dynamics of monuments, as well as the political use they often undergo. Taking as a typical example Hagia Sophia of Istanbul and its recent conversion into a mosque, the paper attempts to interpret, in depth, all the parameters of this current issue. Recording the historical development of events, it aims at the historical and political analysis of the most important aspects of Turkish history and contemporary reality, focusing on issues of cultural heritage management, demonstrating the mechanisms of memory reconstruction. The study is based on the relevant Turkish and Greek bibliography. In addition, the interview method is followed, aiming at a multifaceted approach to the issue. Research is, also, interspersed with evidence and images. While its findings demonstrate that every human society endlessly looks back in search of identity and cohesion. In this process, however, gaps and discontinuities often appear. In order to fill these gaps, monuments are deliberately transformed into tools of memory, but also of oblivion.
