Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η αφηγηματική, αισθητική και νοηματική ανάλυση της ταινίας  «Ali: Fear Eats the Soul» του Γερμανού σκηνοθέτη Rainer Werner Fassbinder, με έμφαση στις τεχνικές Αναπαράστασης του Ξένου. 

Η Emmi, μια ηλικιωμένη καθαρίστρια και ο Ali, ένας νεότερος Μαροκινός εργάτης, πρωταγωνιστούν σε μια ιστορία απαγορευμένης αγάπης που καταλήγει σε ένα βιαστικό γάμο και έχει σαν αποτέλεσμα τον εξοστρακισμό τους από όλους εκείνους που τους περιβάλλουν. Όταν  τελικά κερδίζουν την αποδοχή των άλλων, φαίνεται πως είναι ήδη αργά, καθώς ελλείψει εξωτερικού εχθρού και θεωρώντας πια τη σχέση τους δεδομένη, γίνονται τελικά οι ίδιοι φορείς καταπιεστικών συμπεριφορών. Η τελική τους συμφιλίωση έρχεται επίσης αργά και διακόπτεται από μια κρίση έλκους του Ali.

Πρόκειται για μια διαφορετική, αντιρατσιστική ταινία, αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένη από τον Fassbinder, ο οποίος ισορροπεί μεταξύ των μπρεχτικών καταβολών του και των χαρακτηριστικών του Χολιγουντιανού μελοδράματος, όπως το γνώρισε από τις ταινίες του Douglas Sirk, και «ξελογιάστηκε».

Στο «Ali: Fear Eats the Soul», ο Fassbinder απογυμνώνει τις μελοδραματικές υπερβολές και τις ρέουσες κινήσεις που χαρακτηρίζουν τις ταινίες του Sirk, σε μια εντυπωσιακή οπτική στασιμότητα που παρέχει στο κοινό το χρόνο να μελετήσει την ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων. Όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του Fassbinder, έτσι κι εδώ, πάρα τη φαινομενική συνάφεια με το κλασικό είδος, η επιτηδευμένα μεγάλη διάρκεια κάθε πλάνου καθώς και η ακινησία των ηθοποιών, φτάνουν σε ένα μπρεχτικό οριακό σημείο και σηματοδοτούν την αναδιαμόρφωση της μελοδραματικής φόρμας.

In this paper, a narrative, aesthetic and semantic analysis of the film "Ali: Fear Eats the Soul" by the German director Rainer Werner Fassbinder is attempted, with an emphasis on the techniques of representation of the Stranger.

Emmi, an elderly cleaning lady, and Ali, a younger Moroccan immigrant worker, are being involved in a forbidden love story that ends up to a hasty marriage. This results in their ostracism from the community. When they finally gain the acceptance of others, it seems to be too late, as in the absence of an external enemy they turn against each other, taking their relationship for granted. Their eventual reconciliation also comes late and is interrupted by Ali's sudden illness.

It is a diverse, anti-racist film, orchestrated by Fassbinder, who balances masterfully between his Brechtian origins and the characteristics of the Hollywood melodramas, that were introduced to him by the films of Douglas Sirk. Fassbinder was very impressed by these movies and therefore triggered to accomplish a complete re-orientation.

In "Ali: Fear Eats the Soul," Fassbinder strips away Sirk's melodramatic excesses and fluid movements giving to the audience time to study the characters' mental states. As in most of Fassbinder's work, here too, despite the apparent relevance to the classical genre, the artificially long duration of each shot as well as the immobility of the actors, reach a Brechtian tipping point and mark the reshaping of the perceived melodramatic form.