Βασικός στόχος της εργασίας μας είναι να εντοπίσουμε με ποιους τρόπους  η εξορία που επέβαλε το δικτατορικό καθεστώς του 1967 επηρέασε τα παιδιά και τις οικογενειες των εξόριστων. Στο κέντρο αυτής της έρευνας βρίσκονται πραγματικοί άνθρωποι, τις συνεντέυξεις των οποίων χρησιμοποιούμε ως ιστορικές πηγές με σκοπό να παρουσιάσουμε μια νέα οπτική για την καθημερινότητα αυτών των οικογενειών. Το ερευνητικό μας ερώτημα είναι εάν υπήρχε κάποιου είδους κοινωνική αλληλεγγύη  απέναντι στα παιδιά και τις οικογένειες των πολιτικών εξόριστων της στρατιωτικής δικτατορίας. Εξετάζουμε, λοιπον, την παράνομη συνδικαλιστική δράση των εξόριστων πριν από το πραξικόπημα, τον τρόπο σύλληψης και εξορίας, την αντιμετώπιση από το αστυνομοκρατούμενο κράτος της χούντας, αλλά και το βιοτικό επίπεδο των οικογενειών και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι μητέρες στην ανεύρεση εργασίας λόγω των κοινωνικών φρονημάτων των συζύγων τους. Η αντιμετώπιση από τη γειτονιά και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, αλλά και η ψυχολιγική αντιμετώπιση του τραυματικού γεγονότος της εξορίας είναι κάποια από τα θέματα που εξετάζουμε στην έρευνά μας. 

This Thesis concerns children's oral testimonies about their politically exiled parents during the dictatoship of 1967-1974. Our main question is wether existed a social solidarity towards the children and the families of the exiled persons. The main target of this research is to find out the impact of this exile on the children and on the families left behind. This research has to do with real people, whose oral testimonies will be used as historical sourses, trying to present  a different point of view for their childhood daily reality.The way of living as well as the dificulties these families confronted with while searching for a job is within the aims of our research. The way that neigbourhood and the social environment confronted with these families has also been examined. The trauma research is also within our targets.