Η παρούσα εργασία εξετάζει τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο μέσα από τέσσερα ντοκιμαντέρ στο χρονικό διάστημα τριών δεκαετιών, προσπαθώντας να αναδείξει τις  διαφορετικές οπτικές που τον προσεγγίζουν, τις συνέπειες που αυτός είχε στην ελληνική κοινωνία καθώς και τον τρόπο που συγκροτείται η μνήμη των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν σε αυτά και κατ’ επέκταση η ταυτότητα τους.

Η εργασία χωρίζεται σε δυο μέρη, στο πρώτο όπου γίνεται αναφορά στα κριτήρια με τα οποία έγινε η επιλογή των ντοκιμαντέρ. Την παρουσίαση του ιστορικού, πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου που ενυπάρχει στην ελληνική κοινωνία πριν την εμφύλια σύγκρουση καθώς και τις συνέπειες που αυτός είχε μεταπολεμικά όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για όσους συμμετείχαν στην Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Αναλύεται επίσης το ιστοριογραφικό πλαίσιο μέσα στο όποιο εντάσσονται τα ντοκιμαντέρ καθώς και ο τρόπος που συνομιλούν με τις έννοιες της μνήμης και του τραύματος, ενώ παράλληλα αναδεικνύεται η σύνδεση τους με την προφορική ιστορία κυρίως μέσα από τις συνεντεύξεις και τις μαρτυρίες που χρησιμοποιούν ως πρωτογενές υλικό.  Το πρώτο μέρος κλείνει με την ανάλυση της αρχιτεκτονικής των ντοκιμαντέρ, δηλαδή με την τεχνική που χρησιμοποιεί ο εκάστοτε σκηνοθέτης για να αποδώσει την οπτική που επιθυμεί να αφηγηθεί.

Το δεύτερο μέρος της εργασίας επικεντρώνεται σε κάθε ντοκιμαντέρ ξεχωριστά όπου αναλύονται το κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό και ιστοριογραφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο το καθένα από αυτά δημιουργήθηκε. Εξετάζεται επίσης ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν στα ντοκιμαντέρ συγκροτούν τις ταυτότητες τους μέσα από τη διαλεκτική σχέση που αναπτύσσουν με τη μνήμη και τη διαχείριση του τραύματος. Τέλος, στην ανάλυση περιλαμβάνονται, η σχολή που ανήκει το κάθε ντοκιμαντέρ, ποιος έχει τον κυρίαρχο λόγο μέσα σ’ αυτό και «κατευθύνει αντίστοιχα την αφήγηση, ποια είναι η φιλμική σύνταξη των εικόνων, πως δομούνται οι χρονικότητες στην αφήγηση και τέλος τι επιλέγεται να αποσιωπηθεί σε σχέση με τον Εμφύλιο και όλα αυτά ως υποενότητες της αρχιτεκτονικής με την οποία το κάθε ντοκιμαντέρ συγκροτείται.

This work exams the Greek Civil War through four documentaries in the distance of three decades, trying to highlight the different views each documentary approaches the civil strife, the consequences which had for the Greek society the civil war and the way that affects in assembly of memory and identity of main characters of each documentary.

The essay is separated in two main parts, the first which referred the criteria that chosen these documentaries and alongside are presented the historical, political and social frame that existed in Greek society before the civil war and the consequences which had especially for the Left party and for all people who had fight by the side of EAM and ELAS during the period of Resistance. Also highlights the historiographical frame each documentary belongs, the relationship each documentary develops with the meanings of memory and trauma and their connection with the principles and practices of Oral History. The first part ends with the reference in the architectural structure that each director uses to build up his narration.

The second parts of this essay focus on each documentary separately and analyze the social, political, historical and historiographical frame that each of them created. It emphasizes to the dialectic relationship that the main characters develop with their memories and traumatic experiences and alongside organize their identities. In the end of each documentary we have the architecture that each director uses to develop his work, which consists of the subsections of the gender that belongs the documentary, who controls the direction of narration, which is the “composition” of the film, which are the “modalities” of time and what each director chose not to say in relation to Greek Civil War.