Στην παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρείται μια προσέγγιση στο πεζογραφικό έργο
του Ρομπέρτο Μπολάνιο με στόχο τη διερεύνηση της σχέσης της Ιστορίας με τη
μυθοπλασία, όπως αυτή διαμορφώνεται στον λογοτεχνικό κόσμο στο τέλος του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα. Εξετάζονται συνεπώς οι τρόποι με τους οποίους ο Χιλιανός συγγραφέας προσεγγίζει ιστορικά γεγονότα (το πραξικόπημα στη Χιλή το 1973, το φοιτητικό κίνημα στο Μεξικό το 1968 και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) μέσα από επιλογές που παραπέμπουν στις μεταμοντέρνες τάσεις της εποχής του, όπως η παρωδία, η διακειμενικότητα, η μεταμυθοπλασία, η αυτομυθοπλασία, η ιστοριογραφική
μεταμυθοπλασία, το μεταμοντέρνο αστυνομικό μυθιστόρημα. Προκύπτει, παρόλα αυτά,
μια αμφιβολία για το κατά πόσο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας κατεξοχήν
μεταμοντέρνος συγγραφέας, λόγω των πολλαπλών ιδιαιτεροτήτων της γραφής, της
προσωπικής του εμπλοκής σε πολλά από τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφει και της
αμφιθυμίας του απέναντι στα θεωρητικά προστάγματα του μεταμοντερνισμού.

In this thesis an approach to the prose work of Roberto Bolaño is attempted in order to
explore the relationship between history and fiction, as it takes shape in the literary world at the end of the 20th and the beginning of the 21st century. The ways in which the Chilean writer approaches historical events (the coup in Chile in 1973, the student
movement in Mexico in 1968 and World War II) through choices that refer to the
postmodern trends of his time, such as parody, intertextuality, metafiction, autofiction,
historiographic metafiction and the postmodern detective novel. Nevertheless, there is
doubt as to whether he should be treated as a predominantly postmodern writer, given the multiple peculiarities of his writing, his personal involvement in many of the historical
events he describes and his ambivalence towards the theoretical precepts of
postmodernism.