Η παρούσα εργασία ασχολείται με τον μύθο ως εργαλείο του ηγεμονικού πατριαρχικού λόγου για τη δημιουργία και την αναπαραγωγή – έμφυλων – στερεοτυπικών αντιλήψεων, καθώς και με την ανατροπή τους, όπως αυτή προκύπτει μέσα από μεταγενέστερες προσεγγίσεις (διασκευές) του ήδη γνωστού μυθολογικού υλικού. Συγκεκριμένα, εξετάζεται ο τρόπος που παρουσιάζονται οι γυναίκες στο ομηρικό σύμπαν και ειδικότερα στον κόσμο της Οδύσσειας. Η μελέτη επικεντρώνεται σε τρεις γυναικείες φιγούρες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή, Οδυσσέα ως ερωτικές σύντροφοι. Η σύζυγός του Πηνελόπη, σύμβολο αιώνιας πίστης, η μάγισσα Κίρκη και η ερωτευμένη νεράιδα Καλυψώ.

Στόχος της παρούσας εργασίας είναι μια διαθεματική προσέγγιση που θα διασταυρώνει τη μυθολογία και τη γλώσσα. Μέσα από την εκτενή μελέτη του ρόλου της γυναίκας στην αρχαιότητα αλλά και του τρόπου που αυτή ειδώθηκε εκ νέου χάρη στο φεμινιστικό κίνημα και τις διασκευές που αναδύθηκαν, επιχειρείται να δοθεί φωνή στις προαναφερθείσες ηρωίδες με τη συμβολή της ψηφιακής αφήγησης, η οποία καταλαμβάνει όλο και πιο ενεργό ρόλο στα εκπαιδευτικά δρώμενα.

Η ψηφιακή αφήγηση ως εργαλείο εκπαίδευσης χαρίζει στους εκπαιδευτικούς και στους μαθητές την ευκαιρία υιοθέτησης διαφορετικής οπτικής γωνίας, όπως ακριβώς έκανε και το κίνημα του μοντερνισμού, το οποίο έδωσε στις γυναίκες τη χαμένη τους φωνή, κατά τον 20^ο αιώνα. Οι ποικίλες διασκευές μυθικών αφηγήσεων που προέκυψαν, προσέγγισαν εκ νέου παλιές ιστορίες, κάνοντας πρωταγωνίστριες παρεξηγημένες γυναικείες ηρωίδες, καθώς και ήρωες του περιθωρίου.

Στόχος είναι να αναδειχθεί η ψηφιακή αφήγηση ως ένα πολύ ισχυρό εργαλείο στη σχολική τάξη, όχι μόνο ως μέσο όξυνσης της δημιουργικότητας και εκμάθησης των τεχνολογικών προγραμμάτων στους μαθητές αλλά και ως ένας τρόπος ανατροπής των προκαταλήψεων και των έμφυλων στερεοτύπων που ενυπάρχουν στα κλασικά κείμενα.

The present thesis deals with the myth as a tool of the hegemonic patriarchal discourse for the creation and reproduction of -gender- stereotypes, as well as with their subversion, as it emerges through later approaches (adaptations) of the already-known mythological material. Specifically, the examination is focused on the way women are portrayed in the Homeric universe and most precisely in the world of Odyssey. The three female figures who are romantically involved with Odysseus are the focal point of this thesis. His wife Penelope, a symbol of eternal faith, the witch Circe and the fairy Calypso who is terribly in love with the protagonist.

The aim of this paper is an interdisciplinary approach that will implicate mythology and language. Through the extensive study of the role of women in antiquity and the way it was seen anew thanks to the feminist movement, an attempt is made for women to gain voice through digital storytelling which occupies an increasingly active role in education.

Digital storytelling as an educational tool gives teachers and students the opportunity to adopt a different perspective, just as the modernist movement did, in order to give women their lost voice, the same way it happened during the 20^th century. The various adaptations of mythic narratives that emerged, re-approached old stories, starring misunderstood women and marginal heroes. The goal is to highlight digital storytelling as a very powerful tool in the classroom, not only as a means of encouraging creative thinking and teaching technological programs to the students but also as a way of reversing gender stereotypes, especially as they are presented in classical texts.