Η παρούσα εργασία πραγματεύεται έννοιες, ορολογίες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις από τα πεδία της Φαινομενολογίας, της Σημειωτικής, της Συστημικής θεωρίας, της Ερμηνευτικής και της Πραγματολογίας, με σκοπό να ερευνήσει τους κώδικες, τα συστήματα και τα αποσπάσματα του σύγχρονου κόσμου υπό το πρίσμα της αντιπαράθεσης με αρχέγονες δυαρχίες, προβαίνοντας, έτσι, σε μια διαλεκτική περί πραγματικότητας, ελευθερίας και αλήθειας με την τάξη πραγμάτων. Επιχειρεί να αποδομήσει τις προδιαγεγραμμένες βεβαιότητες των μετα-αφηγήσεων που θέτουν τον άνθρωπο, όχι ως ον προς εξερεύνηση, αλλά ως ποσοτικό δεδομένο μιας δανεικής γνώσης που ατροφεί την αντίληψη, να μελετήσει τις αιτίες που κατευθύνουν έναν ορισμό τέχνης να συνάδει με τον περφεξιονισμό και την αποσωματοποίηση του όντος, να αναζητήσει μια απενοχοποιημένη θέαση της πραγματικότητας μέσα από το βίωμα της δυνητικότητας και του θεάτρου, να απαιτήσει από το θέατρο να πειθαρχήσει στην ανάγκη του -προϋπόθεση της αυτοποιητικής διαδικασίας για να αυξήσει τη διαφορά του από τα άλλα συστήματα- να πειραματιστεί σε τρόπους απομείωσης της έξης και ανάδειξης του φαινομενολογικού σώματος του ηθοποιού μέσω της εφαρμοσμένης φαινομενολογίας και να δημιουργήσει μια νέα μεταγλώσσα θεάτρου, η οποία ενσωματώνει τη θεωρία στην πράξη, συμμαζεύει το χάος της στρατευμένης μαθητείας και αντιτάσσει στις καταπιεστικές δομές του συστήματος έναν κώδικα πιο ελεύθερο και εναρμονισμένο στα ορμέμφυτα της ίδιας της ύπαρξης.

The present thesis deals with concepts, terminologies, and philosophical approaches from the fields of Phenomenology, Semiotics, Systemic Theory, Hermeneutics, and Pragmatics, to explore the codes, systems, and fragments of the contemporary world in light of the confrontation with primordial dualities, thus proceeding to a dialectic on reality, freedom and truth with the order of things. It attempts to deconstruct the predetermined certainties of meta-narratives that posit the human not as a being to be explored, but as a quantitative datum of a borrowed knowledge that leads to a passive perception; to study the causes that direct a definition of art to align with perfectionism and the disembodiment of being; to seek an exculpated view of reality through the experience of potentiality and theater; to demand from the theater to discipline itself in its need -a prerequisite of the autopoietic process to enhance its difference from other systems; to experiment in ways of reducing the habitus and revealing the phenomenological body of the actor through applied phenomenology; to create a new theater meta-language that integrates theory into practice, tidies up the chaos of militant apprenticeship and opposes the oppressive structures of the system with a freer code harmonized with the impulses of existence itself.