Οι συμπληρωματικές προτάσεις καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στο γραμματικό σύστημα της ελληνικής γλώσσας καθώς προσδίδουν σημαντικές πληροφορίες στην πρόταση και είναι απαραίτητες για τη συμπλήρωση του νοήματος που φέρει. Παράλληλα, τα είδη των συμπληρωματικών προτάσεων καθορίζονται από το είδος του κατηγορήματος της κύριας πρότασης σε συνδυασμό με τον συμπληρωματικό δείκτη, δηλαδή τον σύνδεσμο εισαγωγής της συμπληρωματικής πρότασης, που επιλέγεται. Οι συμπληρωματικές προτάσεις, επομένως, εμφανίζονται αρκετά συχνά στον λόγο των ομιλητών της ελληνικής, ενώ το χαρακτηριστικό των συμπληρωματικών δεικτών να συνδυάζονται με πληθώρα κατηγορημάτων των κύριων προτάσεων καθιστά απαραίτητη τη μελέτη και τη διδασκαλία τους. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι συμπληρωματικοί δείκτες δεν εμφανίζονται μορφολογικά με ίδιο τρόπο σε όλες τις γλώσσες, ενώ σε κάποιες γλώσσες μπορεί να μην εμφανίζονται καθόλου είναι δυνατό να αυξήσει τη δυσκολία κατανόησης και χρήσης του φαινομένου από τους μαθητές που διδάσκονται την ελληνική ως δεύτερη ή ξένη γλώσσα.

Στο πλαίσιο αυτό στην παρούσα εργασία μελετάται ο τρόπος προσέγγισης των συμπληρωματικών δεικτών και των συμπληρωματικών προτάσεων που εισάγουν από την πλευρά της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσα. Αρχικά, στην εργασία γίνεται μία παρουσίαση βασικών όρων που σχετίζονται με τη διγλωσσία, στους οποίους θα βασιστεί η προσέγγιση της συγκεκριμένης μελέτης και συγκεκριμένα στους όρους «μητρική», «δεύτερη», «ξένη γλώσσα» και «διγλωσσία», ενώ αντιπαραβάλλεται η διαφορά που παρατηρείται στην κατάκτηση της μητρικής και της δεύτερης γλώσσας από τους ομιλητές. Στη συνέχεια μελετάται το φαινόμενο των συμπληρωματικών δεικτών και ο τρόπος παρουσίασής τους τόσο στα γραμματικά εγχειρίδια και στη σύγχρονη γλωσσολογική έρευνα όσο και στα διδακτικά εγχειρίδια της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας. Με βάση την ανάλυση αυτή παρουσιάζεται ένα σχέδιο διδασκαλίας των συμπληρωματικών δεικτών σε μαθητές που διδάσκονται την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα βασισμένο στα πορίσματα των γλωσσολογικών μελετών και στην επικοινωνιακή προσέγγιση, με στόχο την κάλυψη των κενών - ανεπαρκειών των διδακτικών εγχειριδίων στο υπό εξέταση γραμματικό φαινόμενο.

Complement clauses play a major role in Greek language’s grammar system as they provide important information concerning the main clause and are necessary to complete the content of the main clause. The different kinds of complement clauses are determined by the kind of the predicate of the main clause in conjunction with the complementizer that introduces the complement clause. The fact that complementizers do not appear morphologically in the same way in every language while in some of them they may not appear at all may cause an increasing difficulty to speakers who therefore study and use Greek as a second or foreign language. Within this context, the present study examines complementizers and the complement clauses they introduce from the perspective of teaching Greek as a second language. Initially, important terms, on which the approach of the study will be based, concerning diglossia are being discussed and particularly the terms “mother language”, “second”, “foreign language” and “diglossia”, as well as the difference between the acquisition of the first and the second language is also contrasted. What is more, the present study examines the way complementizers are presented in grammatical textbooks and in modern linguistic research, as well as in textbooks about learning Greek as a second language. Moreover, a teaching plan vis-à-vis complementizers is designed for students who learn Greek as a second language. The exercises that are designed are based on modern linguistic findings and the communicative approach and focus on filling the missing information form the textbooks of learning Greek as a second language.