Αντικείμενο μελέτης της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η διηγηματογραφία του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου.  Καθώς η μικρή έκταση αποτελεί σημαντικό γνώρισμα των διηγημάτων του, εξετάζουμε τις αφηγηματικές τεχνικές που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας με αναφορές τη σύγχρονη λογοτεχνική θεωρία για την μικροαφήγηση και για την μεταμοντερνιστική αφήγηση και φέρνουμε παραδείγματα από τα διηγήματα, που τεκμηριώνουν τις παρατηρήσεις μας. Αρχικά, δίνουμε στοιχεία για την ένταξη του πεζογράφου στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά και παρουσιάζουμε τα βιογραφικά του στοιχεία παραθέτοντας ένα δικό του, αυτοβιογραφικό, κείμενο. Στη συνέχεια παρουσιάζουμε τα γενικά χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας του σχετικά με την ταυτότητα του αφηγητή και τις παραμέτρους του χώρου και του χρόνου στα διηγήματά του. Στο γενικό αυτό πλαίσιο εξετάζουμε, ακόμη, τις διακειμενικές αναφορές και τα αυτοαναφορικά σχόλια ως στοιχεία αυτοπροσδιορισμού του ως πεζογράφου. Στην πορεία  κατηγοριοποιούμε τα διηγήματά του, ώστε να μελετήσουμε την τεχνοτροπία τους με μεγαλύτερη ακρίβεια, ενώ ερευνούμε και την εξέλιξη των εκφραστικών του μέσων από συλλογή σε συλλογή. Ακολούθως, προβαίνουμε σε διαπιστώσεις ως προς τη λειτουργία της καθαρεύουσας  και το ρόλο της ειρωνείας στα διηγήματά του. Στο τέλος, καταλήγουμε σε συμπεράσματα για τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της διηγηματογραφίας του σε σχέση με την σύγχρονη θεωρία για τις μικροαφηγήσεις και τη μεταμοντερνιστική αφήγηση.

Το δημιουργικό μέρος της εργασίας περιλαμβάνει έντεκα μικροδιηγήματα, τα οποία απαρτίζουν μια μικρή συλλογή, γραμμένη υπό το φως των μικροδιηγημάτων του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου.

The object of study of this thesis is the short story writing of Elias H. Papadimitrakopoulos.  As short length is an important feature of his short stories, we examine the narrative techniques used by the author with reference to contemporary literary theory on micro-narrative and postmodernist narrative and we bring examples from the short stories to substantiate our observations. First, we provide evidence of the prose writer's membership in the second postwar generation and present his biographical data by quoting one of his own autobiographical texts. We then present the general characteristics of his style concerning the identity of the narrator and the parameters of space and time in his short stories. In this general framework, we also examine intertextual references and self-referential comments as elements of his self-definition as a prose writer. In the process, we categorize his short stories in order to study their style more precisely, and we also investigate the evolution of his expressive devices from collection to collection. Next, we make findings as to the function of the language and the role of irony in his short stories. Finally, we draw conclusions about the particular features of his short story writing in relation to contemporary micro-narrative theory and postmodernist narrative.

The creative part of the work includes eleven short stories, which make up a small collection, written in the light of the short short stories of Elias X. Papadimitrakopoulos.