Τον Δεκέμβριο του 1898 ο Κωνσταντίνος Καβάφης συνθέτει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, το Περιμένοντας τους Βάρβαρους, ένα από τα πλέον αναγνωρισμένα και επιδραστικά έργα, καθώς έχει αποτελέσει δημιουργικό εφαλτήριο μιας πληθώρας εικαστικών, λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργω. Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1948, ο Samuel Beckett γράφει στο Παρίσι το εμβληματικό θεατρικό έργο Waiting for Godot, αναδημιουργώντας τους κανόνες της δραματικής γραφής και της υποκριτικής. Φαινομενικά, το μόνο κοινό πλαίσιο αναφοράς μεταξύ των δύο έργων είναι το θέμα της αναμονής. Στόχος αυτής της μεταπτυχιακής διατριβής, ωστόσο, είναι να οριοθετήσει ένα ευρύτερο πλαίσιο επικοινωνίας ανάμεσα στα έργα, αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο οι δύο δημιουργοί διαχειρίζονται τα παρεπόμενα της αναμονής, τα ιδιάζοντα υφολογικά και ειδολογικά χαρακτηριστικά των έργων, την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, αλλά και τις προεκτάσεις που λαμβάνει η απροσδιοριστία τής ταυτότητας των προσώπων, του χώρου και του χρόνου. Στο Περιμένοντας τον Γκοντό θεωρητική βάση αυτής της αναλυτικής προσέγγισης αποτελεί η δραματουργική δομή, η φιλοσοφία και το σημασιολογικό πεδίο του Θεάτρου του Παραλόγου, ενω αντίστοιχα, στο Περιμένοντας τους Βαρβάρους θεωρητική αφετηρία συνιστά η μεταποικιακή κριτική.

In December 1898 Constantine Cavafy composes in Alexandria, Egypt, one of his most influential poems, titled Waiting for the Barbarians. Fifty years later, in 1948, Samuel Beckett writes in Paris the emblematic theatrical play Waiting for Godot, recreating the rules of dramatic writing and acting. Seemingly, the only common frame of reference between these two worldwide known artworks is the theme of waiting. The aim of this master’s thesis, however, is to establish an indirect dialogue between Barbarians and Godot. Starting point for this dialogue consists the way in which the two writers manage the consequences of waiting, the combination of tragic and comic element, the vague identity of heroes but also the ambiguity and obscurity of space and time. Theoretic base for this analytical approach constitutes the dramaturgical structure, the philosophy and the semantic field of the Theater of the Absurd, in the case of Waiting for Godot, and the postcolonial theory, in the case of Waiting for the Barbarians.